Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Κάποιος τα έγραψε στον τοίχο με μπογιά...

Ημέρα διεξαγωγής του Τεστ Γενικών Γνώσεων Και Δεξιοτήτων του Α.Σ.Ε.Π. σήμερα και βρέθηκα κι εγώ μαζί με τον αδερφό μου τον Σταν στο 7ο Εσπερινό Γενικό Λύκειο Αθηνών, κάπου στη Λιοσίων, να απαντώ τις 100 ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής (94 απάντησα, από την ώρα που παρέδωσα την κόλλα μου ανακαλύπτω συνέχεια λάθη που έκανα).

Περιμέναμε σχεδόν 2 ώρες μέχρι να μας δοθούν τα θέματα, οπότε είχαμε άπειρο χρόνο να διαβάσουμε τα όσα είχαν γράψει οι μαθητές στους τοίχους. Συγκράτησα τα εξής δύο και τα παραδίδω στην αθανασία:

"ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ ΜΑΛΑΚΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗ" και
"Οδός καψούρας: άμα βρεθείς σε αυτόν τον δρόμο ΧΕΣΕ ΜΕΣΑ".

Τελικά, οι μεγαλύτεροι ποιητές μένουν ανώνυμοι και αφανείς...

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Του Κατά Ζήλον Ευαγγελίου (και άλλων) το ανάγνωσμα...

Αγοράζω πολλά περιοδικά. Πάρα πολλά περιοδικά. Ασχέτως αν τα διαβάζω (ξέρω, πριν τα αγοράσω, ότι δεν θα προλάβω τα περισσότερα) τα αγοράζω και τα στοιβάζω σε διάφορα σημεία μέσα στο σπίτι: στο μπάνιο, στο κομοδίνο, στο τραπέζι, στις βιβλιοθήκες. Κάποια στιγμή η Σάντυ θα με πετάξει, μαζί με αυτά, έξω απ' το σπίτι. Είναι θέμα χρόνου.

Είναι μια μορφή διαταραχής, σίγουρα. Κάποια απ' αυτά τα ξεκοκκαλίζω. Κάποια μόλις που τα ανοίγω. Όλο λέω θα τα μειώσω κι όλο το αναβάλλω γιατί δεν μπορώ να αντισταθώ στο θέμα που φιγουράρει στο εξώφυλλο. Τα περισσότερα είναι περί μουσικής, κάποια για το σινεμά και την τεχνολογία. Κάποια δεν έχω πρόβλημα να τα πετάξω στην ανακύκλωση, κρατώντας για το αρχείο μου μόνο ό,τι με ενδιαφέρει. Κάποια άλλα (τα περισσότερα) μου είναι αδιανόητο να τα πειράξω. Παρακάτω θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από τις τελευταίες αγορές μου που έχουν, νομίζω, ενδιαφέρον.


Θα αρχίσω με τη μεγάλη μεταγραφή: ο Αργύρης Ζήλος, ο αγαπημένος μου Έλλην μουσικογράφος, μετακόμισε από το Δίφωνο στο Sonik. Ξέρετε πολλούς δημοσιογράφους που το όνομά τους να μπαίνει στο εξώφυλλο; Του Ζήλου φιγουράρει πρώτη μούρη σ' αυτό του Sonik που μόλις κυκλοφόρησε. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να βρείτε τρόπο να τον διαβάζετε (έχει και μόνιμη στήλη δισκοκριτικής στο Αθηνόραμα). Σπουδαίος γραφιάς, στηρίζει πάντα αυτά που πιστεύει με επιχειρήματα (με ενίοτε δικηγορίστικο ύφος), έχει χιούμορ που σκοτώνει και όσο κι αν διαφωνείς, δεν μπορείς παρά να τον παραδεχτείς για το πάθος του. Το Sonik είναι αξιόλογη προσπάθεια και με τη συγκεκριμένη προσθήκη χτυπάει κορυφή.
Δείτε και ένα αφιέρωμα που είχε κάνει στον Ζήλο ο Αντώνης Μποσκοΐτης κάνοντας κλικ εδώ.


Χαζεύοντας στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία, έπεσε το μάτι μου στο νέο τεύχος του περιοδικού Manifesto, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα. Περιέχει ένα εκτενέστατο αφιέρωμα στον Διονύση Σαββόπουλο που περιλαμβάνει ανθολόγιο στίχων, μεγάλη συνέντευξη, φωτογραφίες και κείμενα (και του Θανάση Γκαϊφύλια μεταξύ άλλων) και έχει συνολική έκταση 34 σελίδων! Η αναγραφόμενη τιμή του είναι 10 ευρώ αλλά το αγόρασα 7,5! Πολύ καλή δουλειά!

Το καινούργιο τεύχος του ιστορικού Rolling Stone είναι special. Έχει αφιέρωμα στους 100 μεγαλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών όπως τους ψήφισε πάνελ που αποτελούνταν από γνωστούς καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και ανθρώπους του χώρου (μεταξύ αυτών και οι Bono, Eric Burdon, B.B. King, Keith
Richards) και κυκλοφορεί με 4 διαφορετικά εξώφυλλα (Aretha Franklin, Bob Dylan, Elvis Presley, John Lennon). Τέτοιου είδους "δημοψηφίσματα" πάντα χωλαίνουν και πολλές φορές βγάζουν "περίεργα" αποτελέσματα αλλά έχουν, νομίζω, μεγάλο ενδιαφέρον και αποτελούν πρώτης τάξεως αφορμή για συζητήσεις μέχρι το ξημέρωμα.
Το top-10 στην περίπτωσή μας είναι:
1. Aretha Franklin
2. Ray Charles
3. Elvis Presley
4. Sam Cooke
5. John Lennon
6. Marvin Gaye
7. Bob Dylan
8. Otis Redding
9. Stevie Wonder
10. James Brown

Οι συγκεκριμένες επιλογές (και οι υπόλοιπες 90) δείχνουν πόσο διαφορετικά βλέπουν την τέχνη εκεί στο εξωτερικό. Δεν ζητάνε απαραίτητα τεχνική αλλά φωνές που να μπορούν να σου μεταδώσουν το μήνυμα του τραγουδιού. Στη χώρα μας, οι περισσότεροι θεωρούν αδιανόητο κάποιος που γράφει τα τραγούδια του να τα τραγουδάει κιόλας, αν ο θεούλης δεν του έχει δώσει "φωνάρα". Έχουμε θεοποιήσει τους τραγουδιστές, θέλουμε το τραγούδι "ζαχαρωμένο", με ωραίο περιτύλιγμα. Δεν έχουμε βλέπετε την παιδεία να το "πιάσουμε" αλλιώς. Φανταστείτε, ας πούμε, σε ανάλογη ψηφοφορία να βλέπαμε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στην 100ή, έστω, θέση μιας τέτοιας λίστας. Αδιανόητο!

Εννοείται περιμένω τα σχόλιά σας!

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Μια κουβέντα με τον Δημήτρη Αρναούτη

Δημοσιεύτηκε σήμερα στον Ορφέα (www.e-orfeas.gr/) η συνέντευξη που πήρα από τον νέο τραγουδοποιό Δημήτρη Αρναούτη. Είναι η πρώτη μου συνέντευξη, αν και νωρίτερα είχα ασχοληθεί με δύο άλλες, για τις οποίες όμως δεν μπορώ να αποκαλύψω τίποτα προς το παρόν. Η συγκεκριμένη εξελίχθηκε τελικά σε μια χαλαρή κουβέντα που έχει νομίζω αρκετό ενδιαφέρον. Ο Δημήτρης ήταν ορεξάτος και είχε πολλά να πει. Διαβάστε την κάνοντας κλικ εδώ και πείτε μου τη γνώμη σας αφήνοντας το σχόλιό σας. Επίσης, μπορείτε να διαβάσετε τη δισκοκριτική του άλμπουμ του Δημήτρη Αρναούτη πατώντας... μια στιγμή... όχι εδώ... ούτε εδώ... Α ναι! Εδώ.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Obamarama!


Οι δημοσκοπήσεις δεν άφηναν πολλά περιθώρια τον τελευταίο καιρό: έδειχναν ότι ο Barack Obama θα είναι ο επόμενος Αμερικανός Πρόεδρος. Κι όμως, φοβόμουν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι κάτι θα πάει στραβά, ότι τελικά κάτι τόσο απίθανο με βάση όσα ξέραμε μέχρι πρότινος, δεν ήταν δυνατό να συμβεί. Άλλωστε, μαθηματικά, υπήρχαν όλες οι πιθανότητες.

Κι όμως, οι Αμερικανοί πολίτες πράγματι αποφάσισαν να στείλουν έναν μαύρο στον Λευκό Οίκο! Η νίκη του ήταν σαρωτική, με περισσότερες από 7 εκατομμύρια ψήφους διαφορά και με τη συμμετοχή να ξεπερνά το 66%, ποσοστό που για να το ξανασυναντήσουμε πρέπει να κάνουμε ένα ταξιδάκι στον χρόνο, γύρω στα 100 χρόνια πίσω.

Η ομιλία του στο Chicago, με την οποία αποδεχόταν το χρίσμα, ήταν ιδιαίτερα συγκινητική. Ο Obama είναι αληθινός, δεν κρύβει τα συναισθήματά του. Σε μια βραδιά που του έφερνε τη δικαίωση, εκείνος έδειχνε κουρασμένος και λυπημένος. Μία ημέρα πριν, είχε χάσει την γιαγιά που τον είχε μεγαλώσει. Η ικανότητά του παρ' όλα αυτά να συνεπαίρνει τα πλήθη ήταν εκεί, ανέγγιχτη.Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τους Αμερικανούς βλάκες και συντηρητικούς. Κι όμως, σε πολλά μας έχουν προσπεράσει προ πολλού. Τη στιγμή που αυτοί ψηφίζουν ως Πρόεδρό τους έναν ορφανό μαύρο με ρίζες στην Κένυα, ο οποίος ξεκίνησε από το μηδέν ως απόλυτο αουτσάιντερ, εμείς εδώ ασχολούμαστε ακόμα με γόνους παλαιών πολιτικών, οι οποίοι το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι αυτή τους η καταγωγή. Ο ίδιος αλλά και ο John McCain, ο μεγάλος αντίπαλός του, έδωσαν μαθήματα πολιτικής στάσης και λόγου. Όσοι είδαν την προσήλωση με την οποία παρακολουθούσε το πλήθος την ομιλία του, θα πρόσεξαν ότι δεν υπήρχε εκεί ίχνος φανατισμού ή υπεροπτικών πανηγυρισμών. Εδώ, αντίθετα, τέτοια φαινόμενα είναι ο κανόνας και μάλιστα πριν καν επιβεβαιωθεί το αποτέλεσμα (θυμάστε το 2000;). Για να δούμε, πόσα χρόνια θα χρειαστεί να περάσουν μέχρις ότου οι Έλληνες πολίτες δεν θα θεωρούν πια ανήκουστο το ενδεχόμενο να ψηφίσουν υποψήφιο για την πρωθυπουργία, ο οποίος θα κατάγεται π.χ. από Αλβανούς γονείς...

Οι κυνικοί θα πουν ότι δεν έγινε και τίποτα. Ότι η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών θα παραμείνει η ίδια, ότι δεν θα αλλάξει τίποτα στον κόσμο. Δεν καταλαβαίνουν ότι η αλλαγή συνέβη ήδη. Δεν καταλαβαίνουν ότι κάθε φορά που ένα τείχος γκρεμίζεται, ο κόσμος μπορεί να κάνει μερικά ακόμα βήματα μπροστά. Ξέρω τι θα πουν οι κυνικοί και τι λένε ήδη. Ξέρω γιατί κι εγώ πολλές φορές είμαι ένας από αυτούς. Αλλά απόψε, έστω μόνο για απόψε, αφήστε με να ονειρευτώ...
Υ.Γ.: Για περισσότερες ξεκαρδιστικές φωτογραφίες, πατήστε εδώ.

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες