Έφτασα με τη γυναίκα μου και τον ξάδερφό μου 50 λεπτά πριν την αναγραφόμενη ώρα έναρξης (22:30) και ήδη υπήρχε ουρά. Μπήκαμε και αρχικά μας οδήγησαν στον εξώστη όπου γινόταν πανικός. Δεν υπήρχε μέρος να σταθούμε. Κατεβήκαμε στην αίθουσα και βρήκαμε μια γωνιά δίπλα στην κονσόλα που μας φάνηκε ιδανική. Ο διάδρομος στένευε σε εκείνο το σημείο και είπαμε ότι αποκλείεται να κάτσει κάποιος μπροστά μας καθώς δεν θα υπήρχε τρόπος να περάσουν τα γκαρσόνια και όσοι θα εξυπηρετούνταν από το μπαρ. Κούνια που μας κούναγε...
Όσο περνούσε η ώρα, ο χώρος γέμιζε και γέμιζε. Λίγο μετά τις 23:00 τα φώτα έσβησαν ενώ ήμασταν ήδη σαν τις σαρδέλες στην κονσέρβα. Ο αδερφός μου με την κοπέλα του, που μπήκαν μετά από μεγάλη αναμονή στην ουρά, μας ενημέρωσαν, μετά από μόλις δύο τραγούδια, ότι φεύγουν. Ζήτησαν τα λεφτά τους πίσω και τα πήραν. Την καλύτερη δουλειά έκαναν.
Η γυναίκα μου πήγε να πάρει ένα ποτό στο μπαρ και όταν επέστρεψε, δεν είχε πια τη θέση της. Η ανθρώπινη μάζα κινούνταν σαν το υγρό που γεμίζει όποιο χώρο βρει. Κάποια στιγμή προσπάθησα να φανταστώ τι θα γινόταν αν έπιανε φωτιά ή γινόταν ένας μικρός σεισμός. Τραγωδία...
Η μαγεία της μουσικής δεν είναι πάντα ικανή να αποτρέψει τον εκνευρισμό, την κούραση από την ορθοστασία και το σπρωξίδι και την απογοήτευση από την έλλειψη ορατότητας αλλά και αξιοπρέπειας. Μετά το διάλειμμα και ενώ ακόμα η Αρλέτα βρισκόταν στη σκηνή, σηκωθήκαμε και φύγαμε.
Δεν είμαι λάτρης της "ζωντανής" μουσικής. Σπάνια πηγαίνω σε μουσικές σκηνές και μόνο για καλλιτέχνες που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Από χτες το βράδυ αυτές οι περιπτώσεις θα λιγοστέψουν ακόμα περισσότερο. Δεν θέλω να ξαναείμαι ένα από τα κορόιδα που πληρώνουν 15-20 ευρώ για να δουν από κοντά τον οποιονδήποτε τραγουδιστή που συναινεί στην εκμετάλλευσή τους από τους μαγαζάτορες της νύχτας. Οι οποίοι όταν δουν την ευκαιρία (όπως χτες που η Αρλέτα επανεμφανίστηκε μετά από τη σοβαρή περιπέτεια με την υγεία της) την αρπάζουν από τα μαλλιά, βάζουν όλο τον κόσμο μέσα κι όποιον πάρει ο χάρος.
Θα μου πείτε "ας έκλεινες τραπέζι". Μπορεί αυτοί να είχαν καλύτερη τύχη (μάλλον όχι πολύ καλύτερη αν κρίνω από το ρεπορτάζ του Music Corner http://www.musiccorner.gr/news/events/09/delivorias/index.html) αλλά βλέπετε εγώ δεν είμαι ένας δημοσιογράφος που πληρώνεται για τη δουλειά, τις συνεντεύξεις και τα ρεπορτάζ. Είμαι ένας ερασιτέχνης που το πορτοφόλι του δεν σηκώνει πολλά και η αξιοπρέπειά του ακόμα λιγότερα.
Ίσως κάποια στιγμή να καταφέρω να πάρω συνέντευξη από τον Φοίβο Δεληβοριά, ο οποίος είναι ένας από τους τρεις πιο αγαπημένους μου Έλληνες καλλιτέχνες (αν τύχει να διαβάσει αυτά που γράφω εδώ, αμφιβάλλω ότι θα δεχτεί). Σε εκείνη την περίπτωση, θα ζητήσω τη γνώμη του για τη χτεσινή βραδιά. Οι παλαιότερες παραστάσεις του, ειδικά στον Ζυγό, χαρακτηρίζονταν από πολύ πιο αξιοπρεπείς συνθήκες. Ελπίζω η ενηλικίωση για την οποία μίλησε σε πρόσφατες συνεντεύξεις του να μην σημαίνει και συμβιβασμό με το καθεστώς της αθηναϊκής νύχτας και τα αράπικα φυστίκια. Ελπίζω επίσης να ακολουθήσει το παράδειγμα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο οποίος μετά το κράξιμο για τις παραστάσεις με τον Σαββόπουλο στο Πόλις, δεσμεύτηκε δημοσίως να αποφεύγει στο εξής τα μαγαζιά τέτοιας λογικής. Οψόμεθα...