Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ένα αντίο στον Στέργιο Παπαστεργίου (1984-2012)


Τον Στέργιο τον πρωτογνώρισα ως Stepa, μέσα από τις ανταλλαγές σχολίων στα μπλογκ μας. Έπειτα συναντηθήκαμε και από κοντά, ως συνεργάτες του περιοδικού Mix Grill. Παιδί σεμνό, λιγομίλητο, με χιούμορ και με μια διάθεση πάντα να βοηθήσει στο οτιδήποτε. Η τελευταία μας επικοινωνία ήταν στις αρχές Φεβρουαρίου, ενώ λίγες μέρες μετά θα παρουσιαζόταν στον στρατό, στη Θήβα.  Όλον αυτόν τον καιρό τον σκεφτόμουν κι έλεγα πώς να περνάει άραγε, να τον πάρω κανένα τηλέφωνο. Μέχρι που προχτές έμαθα ότι όλον αυτόν τον καιρό, ο Στέργιος δεν ήταν στον στρατό αλλά στην εντατική κάποιου νοσοκομείου, έπειτα από ένα βαρύ αυτοκινητιστικό. Έφυγε τελικά την Παρασκευή το πρωί και κηδεύτηκε χτες το απόγευμα. Δεν μπόρεσα να παραστώ, ίσως και να είναι καλύτερα...

Θα τον θυμάμαι τον Στέργιο, όπως τον βλέπω ακριβώς τώρα, ζωντανό μπροστά μου. Θα τον θυμάμαι κάθε φορά που θα ακούω τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Σωκράτη Μάλαμα που τόσο αγαπούσε. Θα τον θυμάμαι κάθε φορά που θα μπαίνω στο μπλογκ του ή θα διαβάζω κάποιο από τα πολλά άρθρα που έγραψε στο Mix Grill. Και θα ανατρέχω πού και πού στη συνέντευξη που έδωσε στον Τάσο Καραντή στον Ορφέα. Θα τον θυμάμαι για όσα έδωσε με το ταλέντο και την αγάπη του για το ελληνικό τραγούδι. Και θα μου λείπει η παρουσία του και όσα, πολλά, είχε να δώσει ακόμα. Ήταν μόνο 28 χρόνων.

7 σχόλια:

Θεοδόσιος Π. Βαφειάδης είπε...

Τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια και στους φίλους του.
Άσχημη είδηση Μιχάλη. Είναι άδικο να φεύγεις στα 28!
Παρακολουθούσα τη δουλειά του και είχαμε διαδικτυακή και τηλεφωνική επικοινωνία. Ευγενικό παιδί με εξαιρετικό γούστο. Λυπάμαι πραγματικά.

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

@ Να μείνουν μόνο τα τραγούδια...:
Φίλε Θεοδόση, καλά το είπες, είναι άδικο. Και τέτοια αναπάντεχα και τόσο θλιβερά γεγονότα δίνουν στα πράγματα άλλη προοπτική...

BOSKO είπε...

όχι, ρε συ Μιχάλη, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα...
απ' το blog του Ηρακλή έρχομαι...
έχω σκάσει...
πόσο κρίμα κι άδικο...

Μουσικά Προάστια είπε...

Σου έδινε λόγους να θες να είσαι στο διαδίκτυο, να θες να γράφεις και να συζητάς. Όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, θα άξιζε μια μάζωξη και 1-2 τραγούδια στη μνήμη του, μάζωξη όσων τίμησε με τον λόγο και την παρουσία του - όχι μνημόσυνα.

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

@ BOSKO:
Φίλε Αντώνη, δυστυχώς είναι αλήθεια και είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα. Προσωπικά, δυσκολεύομαι ακόμα να το χωνέψω...

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

@ Μουσικά Προάστια:
Έτσι είναι Ηρακλή. Και η ιδέα σου είναι πολύ ωραία, πρέπει να το κάνουμε αυτό.

Tsipouraki είπε...

Δεν ξέρω καθόλου τι να γράψω, τι να πω...
Είμαι πάνω από 1 ώρα στην ίδια θέση και κοιτάζω το κενό
προσπαθώντας να χωνέψω (και)
αυτό που πριν λίγο έμαθα.

Τον αναζητώ από τα τέλη περίπου του Μάρτη.
Του έστειλα κι ένα τραγουδάκι που ήμουν σίγουρη ότι
θα του έδινε μεγάλη χαρά.
Είχα να του πω και νέα που
περίμενε και που επίσης θα του
δίνανε μεγάλη χαρά...

Δεν απάντησε ποτέ στα email που του έστειλα.
Έβλεπα το μπλογκ του να μην ανανεώνεται και
πριν καμιά ώρα τον γκούγκλαρα γιατί δε μου άρεσαν καθόλου
οι σκέψεις μου...

Καλά σου ταξίδια, φίλε Στέργιο!!!
Να μου φιλήσεις τον Παπάζη, ε?

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες