Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Κοντραπούντο playlist 22/9/2015

Ξεκινήσαμε χθες, η Κατερίνα Μπαλλίνη κι εγώ, τις εκπομπές μας για τη νέα σεζόν, στο Μεταδεύτερο. Θα μας ακούτε, όπως και πέρυσι, κάθε δεύτερη Τρίτη (εναλλάξ με τη Μαίρη Γκοτσούλια), να ανταλλάσσουμε λόγια και τραγούδια, πότε αντιστικτικά και πότε σε ομοφωνία. Παρακάτω θα βρείτε τη λίστα όσων ακούστηκαν χθες, μεταξύ 18:00 και 19:00, αλλά και την ηχητική καταγραφή της εκπομπής. Η παρένθεση δίπλα στον τίτλο κάθε τραγουδιού δηλώνει ποιος το επέλεξε.

1. Σεπτέμβρης - Απόστολος Ρίζος (Κ)
(Απόστολος Ρίζος)
2. Μικρό - Βαγγέλης Γερμανός/Αλίκη του Γερμανού (Μ)
(Βαγγέλης Γερμανός)
3. Ο Θαλλασοπόρος - Χορωδία 6ου Δημοτικού Σχολείου Κατερίνης (Κ)
(Ρίτα Παππά-Νότης Μαυρουδής)
4. Prague In The Summer - Μάρκος Δεληβοριάς (Μ)
(Μάρκος Δεληβοριάς)
5. Παράσταση Θα Δώσω - Μιλτιάδης Πασχαλίδης (Κ)
(Νικόλας Κουμπιός-Μάνος Ελευθερίου)
6. Σε Ζητάω - Λάκης Παπαδόπουλος (Μ)
(Λάκης Παπαδόπουλος)
7. Α Ρε Σύντροφε - Μάρθα Φριντζήλα (Κ)
(Κατερίνα Γώγου-Νίκος Καλλίτσης)
8. Δρόμοι Που Χάθηκα - Άλκηστις Πρωτοψάλτη (Μ)
(Τάσος Λειβαδίτης-Μίκης Θεοδωράκης)
9. Δικαιοσύνη - Γιάννης Αγγελάκας (Κ)
(Γιάννης Αγγελάκας)
10. A Day In The Life - The Beatles (Μ)
(John Lennon-Paul McCartney)
11. Ηλεκτρικός Θησέας - Παύλος Σιδηρόπουλος (Κ)
(Δημήτρης Βάρος-Γιάννης Μαρκόπουλος)
12. Με Τα Μάτια Κλειστά - Γιώτα Νέγκα (Μ)
(Παναγιώτης Καλαντζόπουλος)
13. Famous Blue Raincoat - Leonard Cohen (Κ)
(Leonard Cohen)


Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Πολύ Μεγάλες Αλήθειες XXVIII

Χωρίς πολλά λόγια, χτυπώντας στο ψαχνό, λέγοντας τα πράγματα όπως τα νιώθω...

Ο λαός δεν είναι σοφός. Αλλά ούτε ηλίθιος είναι._

* Το σκίτσο είναι του Αρκά, από εδώ.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Συνέντευξη με τους Acid Death

Πίσω από το όνομα Acid Death βρίσκεται μια από τις πιο παλιές metal μπάντες της χώρας. Ξεκίνησαν το μακρινό 1989 και παραμένουν ενεργοί, παρά την προσωρινή διάλυσή τους το 2001. Καθώς το φετινό φθινόπωρο επανέρχονται με νέο άλμπουμ (Hall Of Mirrors) αλλά και επανεκδόσεις των δύο πρώτων δίσκων τους, η συγκυρία ήταν κατάλληλη για μια κουβέντα μαζί τους. Διαβάστε την πατώντας εδώ.

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Υπογραμμίσεις V: Γιάνης Βαρουφάκης

Δεδομένης της τεράστιας προβολής που έχει λάβει τους τελευταίους μήνες από τα Μ.Μ.Ε της υφηλίου, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν χρειάζεται συστάσεις. Νομίζω, όμως, ότι αυτή η υπερπροβολή, η διάθλαση που αυτή συνεπάγεται αλλά και ο επιφανειακός και διαμεσολαβημένος τρόπος με τον οποίο εισπράττει την πληροφορία το ευρύ κοινό έχουν συμβάλλει ώστε ο "πραγματικός" Βαρουφάκης και οι απόψεις του να παραμένουν στις "σκιές". Κάπως έτσι, συνηθίσαμε κάθε δημοσιογραφική αναφορά στο πρόσωπό του να συνοδεύεται από τη φράση "ήθελε να μας βγάλει από το ευρώ" και από τον χαρακτηρισμό "άνθρωπος-παγόνι" - ναι, αυτού του επιπέδου είναι η δημοσιογραφία μας.

Το βιβλίο Η Γένεση Της Μνημονιακής Ελλάδας: Ένα Χρονικό Της Κρίσης έφτασε στα χέρια μου ως δώρο από την φίλη μου την Εύη (που είχε καταλάβει το ενδιαφέρον μου για την εν λόγω προσωπικότητα) και με απασχόλησε για μεγάλο μέρος του καλοκαιριού. Αποτελεί ουσιαστικά μια προσαρμοσμένη και εκ νέου σχολιασμένη συλλογή άρθρων και συνεντεύξεων του Βαρουφάκη, που δημοσιεύθηκαν από τον Δεκέμβρη του 2009 έως και το καλοκαίρι του 2014. Μέσα από αυτά, ξετυλίγονται τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων και γίνονται ξεκάθαρες οι απόψεις του συγγραφέα ως εκείνες ενός αληθινού ευρωπαϊστή.

26/7/2010
Αντίθετα με την μείωση του ΑΕΠ, που μπορεί να είναι αρνητική εξέλιξη αλλά δεν είναι δα και καμία τραγωδία, η διογκούμενη φτώχεια αποτελεί μοναδική κοινωνική απειλή. Καταργεί την ελευθερία του φτωχού, σπέρνει τον τρόμο στον έχοντα, καταστρέφει την δημιουργικότητα, σκοτώνει την ζωή. Σε μια ορθολογική κοινωνία η φτώχεια έπρεπε να είναι ο υπ´ αριθμόν ένας δημόσιος κίνδυνος. Αντί γι' αυτό, όμως, η καλή καγαθή μας κοινωνία την αγνοεί επιδεικτικά, υποβιβάζοντάς την στον ρόλο ενός αρνητικού υποπροϊόντος της "ανάπτυξης", της κερδοφορίας, της ανεργίας - καθιστώντας την πεδίο δράσης της "φιλανθρωπίας", της οποίας πραγματικός στόχος δεν είναι η καταπολέμηση της φτώχειας αλλά η ανακούφιση μερικών φτωχών ώστε να ανακουφιστούν πολύ περισσότερο οι συνειδήσεις όσων συντηρούν (άθελά τους) το φαινόμενο της φτώχειας με τις δράσεις και πολιτικές τους. [...]
Όμως, [...] την φτώχεια έχουμε ιερή υποχρέωση [...] να την καταστήσουμε τον βασικό δείκτη (αρνητικής) κοινωνικής ευημερίας.
-----
6/8/2010
Η κρίση του 2008-2010 ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία του ιδιωτικού τομέα, της "ελεύθερης" οικονομίας, των αγορών. Το μόνο ανάχωμα που σταμάτησε την ανθρωπότητα από την απόλυτη καταστροφή ήταν ο δημόσιος τομέας, ο οποίος έτρεξε να πάρει στους ώμους του τις αμαρτίες του ιδιωτικού.
Ο κακομοίρης ο Δαρβίνος ποτέ δεν είπε ότι η εξελικτική διαδικασία οδηγεί στην κυριαρχία των ικανότερων. [...] Το μυστικό της εξελικτικής επιτυχίας είναι μία και μοναδική "αρετή": η προσαρμοστικότητα.
[...] Η δεισιδαιμονία, για παράδειγμα, έχει καταπληκτικές εξελικτικές αντοχές, καλύτερες ίσως από εκείνες του ορθολογισμού. [...]
Όταν οι αγορές κατέρρευσαν το 1929, το Δημόσιο δεν αντέδρασε και η κατάρρευση οδήγησε στην βαθιά κρίση του Μεσοπολέμου, με τα γνωστά αποτελέσματα. Όμως, εκείνη η κρίση άλλαξε τον κόσμο. Οι αποτυχημένοι τής προ 1929 περιόδου εξαφανίστηκαν. Κατέρρευσαν μαζί με το χρηματιστήριο και φαλήρισαν μαζί με τις τράπεζες και τα εργοστάσιά τους. Όσο για τους κυβερνήτες της εποχής, έμειναν στην ιστορία ως ανίκανοι (με τον πρόεδρο Herbert Hoover πρώτο και καλύτερο) και πήγαν σπίτι τους. Παράλληλα, η ιδεολογία της προ 1929 εποχής (π.χ. περί της ανάγκης περιορισμού του κράτους στην οικονομία) εκπαραθυρώθηκε για τουλάχιστον τριάντα χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν ο "Χρυσός Αιών" του καπιταλισμού [...].
Η κρίση του 2008 (που συνεχίζεται σήμερα ακάθεκτη, και θα συνεχίζεται για καιρό ακόμα) ήταν το ίδιο σημαντική και τραυματική με εκείνη του 1929. Με μια διαφορά: έμειναν στη θέση τους άνθρωποι που, κανονικά, θα έπρεπε να ντρέπονται να κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Κύριοι, όπως ο κ. Trichet, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, ο κ. Weber, ο πρόεδρος της Μπούντεσμπανκ, ο ανεκδιήγητος κ. Baroso, οι διευθύνοντες τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, ολόκληρο το οικονομικό επιτελείο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που άφησε την ευρωζώνη απροστάτευτη από τις επιβουλές των αγορών, το διοικητικό συμβούλιο της Citi, της Goldman Sachs, της Ford...
-----
10/10/2010
Η πρώτη δήλωση, του κ. Juncker, αναδεικνύει αυτό που χαρακτηρίζει πάνω απ' όλα την σημερινή Ευρώπη: μια συνωμοσία σιωπής, η οποία υπονομεύει την αξιοπιστία της πολιτικής και την σχέση του ευρωπαίου πολίτη με την Ε.Ε. "Το ήξερα από το 2008", παραδέχθηκε ο κ. Juncker, "ότι η Ελλάδα πήγαινε κατευθείαν προς τον γκρεμό, αλλά δεν μπορούσα να το πω ανοικτά. Άλλωστε, Γαλλία και Γερμανία έκαναν χρυσές δουλειές πουλώντας στο ελληνικό Δημόσιο το οποίο αγόραζε δανειζόμενο." [...]
Η δεύτερη δήλωση έγινε στο πλαίσιο μιας συζήτησης σε τηλεοπτικό πάνελ στο οποίο έτυχε να συμμετέχω. [...]
Όταν λοιπόν ήρθε η σειρά του κ. Γενικού (σ.σ.: του Σπύρου Πλασκοβίτη, γ.γ. του υπουργείου Οικονομικών) να μου απαντήσει, τον ακούω να μου λέει το εξής συγκλονιστικό: Το Μνημόνιο που διαπραγματευτήκαμε ήταν "το καλύτερο δυνατό σχέδιο εξόδου από την Κρίση". Κι όχι μόνο αυτό, αλλά "και μόνη της να το σχεδίαζε η κυβέρνηση, χωρίς να της το επιβάλλει η τρόικα, κάπως έτσι, μέσες άκρες, έπρεπε να το συντάξουμε".
Παρατηρήστε σας παρακαλώ την διαδικασία που οι ψυχολόγοι ορίζουν ως αποβολή της νοητικής δυσαρμονίας:
• Λες κάτι συνέχεια το οποίο έρχεται σε σύγκρουση με εκείνο που πιστεύεις.
• Αυτό δημιουργεί μία ψυχολογική, διανοητική δυσαρμονία.
• Υποσυνείδητα, είτε σταματάς να λες αυτό που δεν πιστεύεις είτε αρχίζεις να πιστεύεις αυτό που λες.
-----
13/11/2010
Υ.Γ. Αν ο κ. Παπαδήμος πραγματικά πιστεύει ότι εμείς οι Έλληνες πρέπει να δράσουμε με γενναιότητα, αποδεσμευόμενοι από τα κεκτημένα μας, τον καλώ να δώσει το παράδειγμα. Πώς; Παραιτούμενος από την θέση του καθηγητή που κατέχει στο Τμήμα μου, σε κατάσταση αναστολής για πάνω από δέκα χρόνια, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προσλάβουμε έναν νέο επιστήμονα για να διδάσκει τους φοιτητές μας. Μπορεί να χάσει ένα ευτελές μέρος της σύνταξής του, όμως με αυτή την κίνηση θα καθιστούσε πειστικότερες τις προτροπές του προς τους υπόλοιπους.
-----
4/1/2011
[...] η οικονομική επιστήμη δεν είναι επιστήμη. Είναι μια τεράστια πλάνη, μια επιτήδεια απάτη, μια προκατάληψη, η οποία όμως αμπαλάρεται με πολλές ακατανόητες εξισώσεις που το μόνο που καταφέρνουν είναι να εκφράζουν κοινοτυπίες σε μια γλώσσα που κανείς δεν καταλαβαίνει. [...] Δεν είναι καθόλου τραβηγμένο να πούμε ότι πρόκειται για Τοξική Θεωρία.
[...] Μην παίρνετε στα σοβαρά τους τίτλους μας. Όταν διαβάζετε κείμενο οικονομολόγου (συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου), να κρατάτε μικρό καλάθι. [...] Κι αν παρ´ όλα αυτά κάτι που λέμε εμείς οι οικονομολόγοι σας φανεί ενδιαφέρον, να θυμάστε ότι σας φάνηκε ενδιαφέρον παρόλο που το είπε οικονομολόγος και όχι επειδή το είπε οικονομολόγος.
-----
3/2/2011
[...] Κύκλοι της πλατείας Συντάγματος διαβεβαίωναν δημοσιογράφους και μη ότι η χτεσινή Σύνοδος θα ήταν η αρχή του τέλους των προβλημάτων μας. Αναρωτιέμαι: Τόσο πολύ επικράτησαν οι φρούδες ελπίδες επί της κριτικής ικανότητας της δημοσιογραφίας μας; Ή μήπως η αποψίλωση του κλάδου, λόγω της Κρίσης, έχει οδηγήσει την δημοσιογραφία μας σε μια απλή αναπαραγωγή της επίσημης προπαγάνδας;
-----
Θυμάμαι ένα βράδυ, μόλις είχα γυρίσει σπίτι από τα στούντιο της ΕΡΤ (λίγο πριν με αποκλείσουν με εντολή του υπουργού προπαγάνδας της κυβέρνησης, του κ. Πεταλωτή). Σε κάποια ενημερωτική εκπομπή είχα πει αυτά που έλεγα κατ´ εξακολούθηση: Πως, δηλαδή, η άρνηση της πτώχευσης, η σύναψη ενός παράλογα ογκώδους δανείου, οι όροι συρρίκνωσης του ΑΕΠ που τέθηκαν για να δοθεί το εν λόγω δάνειο κ.λπ., έθεταν τον ελληνικό λαό σε μια μόνιμα απάνθρωπη μέγκενη που με μαθηματική ακρίβεια συνθλίβει το κοινό μας μέλλον. Δεν πρόλαβα να μπω στο σπίτι μου όταν χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο. Το απαντώ και ακούω την φωνή του κ. Σαμαρά να μου λέει ότι μόλις είχε παρακολουθήσει την παρέμβασή μου στην ΕΡΤ: "Σπάνια έχω νιώσει τέτοια αυθόρμητη συγκίνηση ακούγοντας κάποιον να μιλά στην τηλεόραση", μου είπε.
-----
10/6/2011
Χτες δημοσιεύτηκε στους New York Times εκτενές άρθρο με θέμα την Μετριοπαθή Πρόταση για την επίλυση της Κρίσης του Ευρώ την οποία οι NYT την χαρακτηρίζουν πρόταση ουσίας που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει ιδανική λύση [...].
Από την πλευρά του συντάκτη, του Landon Thomas Jr., είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, κάποια στιγμή, στις αρχές του 2011, εξέτασε σοβαρά την πρότασή μας. Όμως, εν τέλει, ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου τον απέτρεψε από το να δώσει συνέχεια επειδή κάτι τέτοιο "δεν θα ικανοποιούσε τους Γερμανούς".
Σημείωση: [...] Θυμάστε τι ψέλλισε ο κ. Στουρνάρας το 2013 όταν αποκαλύφθηκε πως η κ. Λαγκάρντ τού είχε προτείνει το φθινόπωρο του 2012 κοινό μέτωπο Ελλάδας - ΔΝΤ υπέρ ενός βαθιού κουρέματος του ελληνικού χρέους; Είχε πει πως αρνήθηκε μια τέτοια ευεργετική για την χώρα λύση επειδή: "[...] [ο] Σόιμπλε μου είπε: Forget it, Yannis!"
-----
4/7/2011
Ένα νέο New Deal για την Ευρώπη
Διακήρυξη υπογεγραμμένη από τους:
• Τζουλιάνο Αμάτο (π. πρωθυπουργός της Ιταλίας)
• Γκι Βερχόφσταντ (π. πρωθυπουργός του Βελγίου, νυν ηγέτης της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατικών στο Ευρωκοινοβούλιο)
• Μισέλ Ροκάρ (π. πρωθυπουργός της Γαλλίας)
• Μάριο Σοάρες (π. πρωθυπουργός και πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας)
• Ενρίκε Μπαρόν (π. ηγέτης της Σοσιαλιστικής Ομάδας και πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου)
• Γιάτσεκ Σαριούζ Βόλσκι (αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, π. αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής και πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής)

Σημείωση: Μέρες μετά την δημοσιοποίηση της Διακήρυξης, την προσυπέγραψαν ο Jorge Sampaio, π. πρόεδρος της Πορτογαλίας, και ο J. Fischer, π. υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας.
-----
16/12/2011
Όταν οι μέρμυγκες και οι τζίτζικες ζουν τόσο στον Βορρά όσο και στον Νότο, τόσο στα ελλειματικά όσο και στα πλεονασματικά κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, το σκηνικό είναι έτοιμο για μια Μεγάλη Ύφεση παντού [...].
Η μόνη μας διέξοδος από αυτό το δυστοπικό σκηνικό, στο οποίο ήδη βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι, είναι να ανατρέψουμε το κυρίαρχο αφήγημα. Να επανασχεδιάσουμε την συνομοσπονδία μας στην βάση της συνειδητοποίησης ότι σε αυτήν συμβιώνουν από την μία άκρη ως την άλλη (α) τα παραγκωνισμένα και απογοητευμένα μερμύγκια και (β) τζίτζικες με περισσότερη εξουσία και "φροντίδα" απ´ ό,τι δικαιούνται και από όσο μπορεί η συνομοσπονδία μας να αντέξει.
-----
2/3/2012
Αναρωτιούνται κάποιοι γιατί έντιμοι άνθρωποι και πολιτικοί σχηματισμοί με ελευθεριάζουσες απόψεις (που για την πλειοψηφία δεν φαντάζουν πιο ακραίες από εκείνες αριστερών κομμάτων, ή του ΛΑΟΣ), δεν κατάφεραν να ανεβάσουν τα ποσοστά τους πάνω από το 1%. [...]
Μια πιθανή απάντηση είναι ότι [...] μεγάλο ρόλο παίζει η πολύ "κοντινή" σχέση μεταξύ κάποιων εκ των ηγετικών στελεχών αυτής της σχολής σκέψης με τις τράπεζες των οποίων οι μεγαλομέτοχοι θα "ρευστοποιηθούν" χωρίς τα Μνημόνια. [...]
Η τοξικότητα των Μνημονίων έχει διαβρώσει την ιδεολογική εντιμότητα της "σχολής που έως τώρα αποτελούσε το τελευταίο προπύργιο καθαρής σκέψης στο οποίο κατέφευγαν για να εμπνευστούν, στις δύσκολες στιγμές τους, οι ευρωπαϊκές ελίτ. Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί κόμματα του χώρου, όπως η Δράση, αδυνατούν να εμπνεύσουν ένα κοινό που μπορεί να μην έχει διαβάσει Hayek, αλλά διαισθάνεται την περίεργη αυτή απόκλιση των εγχώριων οπαδών του από τις ίδιες τους τις αρχές.
-----
22/3/2012
[...] Μπορεί κάλλιστα οι διαμορφωτές της οικονομικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ (υπάρχουν άραγε;) και της Νέας Δημοκρατίας να απαντήσουν ότι, πράγματι, αποφάσισαν πως ο Keynes είτε είχε πάντα άδικο είτε δεν ισχύει η σκέψη του σήμερα. Θεμιτό. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, πρέπει να απαιτήσουμε από αυτούς δύο πράγματα:
Πρώτον, να βρουν το κουράγιο να αντιπαραθέσουν στον Keynes (και στον Hayek που απέρριπταν όταν έλεγαν ότι είναι κεϋνσιανοί) τη δική τους, καινοτόμο μακροοικονομική θεωρία [...].
Δεύτερον, να σταματήσουν να προσποιούνται ότι οι μνημονιακές πολιτικές στην Ευρώπη ολόκληρη μπορούν να ιδωθούν ως μια μορφή σύγχρονου κεϋνσιανισμού (επειδή βασίζονται σε μεγάλες κρατικές παρεμβάσεις στην οικονομία της Ευρωζώνης). Αν θέλουν άλλοθι για κινήσεις που μόνο στόχο έχουν την εξασφάλιση της Πτωχοτραπεζοκρατίας, ας δημιουργήσουν την δική τους οικονομική θεώρηση, αντί να κρύβονται πίσω από ένα κακέκτυπο όσων έλεγε ο Keynes.
-----
31/3/2012
Το γεγονός ότι διέκρινε πως αυτό το θαύμα του καπιταλισμού ερχόταν "πακέτο" με μια "σκοτεινή πλευρά", σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί τον θαυμασμό του Μαρξ για τα επιτεύγματά του. Αντίθετα, ο Μαρξ θέλει διακαώς να κρατήσει τα "καλά" του καπιταλισμού, να τον προστατέψει από τους καταστροφείς του (είτε αυτοί είναι αριστοκράτες-ραντιέρηδες που μισούν την επιχειρηματικότητα είτε ρακένδυτοι λουδίτες που φοβούνται το καινούργιο), αλλά βεβαίως και να ακυρώσει τις αντιφάσεις του. [...]
Δεν "είδε" λοιπόν ο Μαρξ την προοπτική εταιρειών όπως η Microsoft και η Apple, που όχι μόνο κατάφεραν να υψώσουν νέα τείχη προστατευτισμού, αλλά και να ιδιωτικοποιήσουν αυτό που ο Μαρξ ονόμαζε "γενική διανόηση", δηλαδή την συλλογικά παραχθείσα γνώση μιας παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Το κάθε iPhone, το κάθε πρόγραμμα Windows, το κάθε τηλέφωνο με το λογισμικό Android, εμπεριέχει γνώση παραχθείσα από εκατομμύρια άτομα τα περισσότερα από τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με την Microsoft ή την Apple. Οι καλές αυτές εταιρείες, όπως περίπου η British East India Company πριν αιώνες μονοπώλησε το εμπόριο της Ευρώπης με την Άπω Ανατολή, μονοπωλούν την γνώση που έχουν παραγάγει μάζες επιστημόνων και μη. [...]
Είδαμε ελευθεριάζοντες που υποστηρίζουν την μεγαλύτερη και πιο τοξική παρέμβαση στην ιδιωτική οικονομία (τα δάνεια των Μνημονίων). Γνωρίσαμε κεϋνσιανούς που υποστηρίζουν ότι, εν καιρώ βαθιάς ύφεσης, η ανάπτυξη θα έρθει μειώνοντας δημόσιες δαπάνες και μισθούς. Καταλήξαμε σε μαρξιστές που, ουσιαστικά, υπερασπίζονται το δικαίωμα των Ελλήνων εργαζόμενων να ζουν ως ραντιέρηδες (εισοδηματίες), ξεζουμώντας την υπεραξία "άλλων" τριτοκοσμικών, ξένων.
Στόχος μου, επαναλαμβάνω, δεν ήταν να επιχειρηματολογήσω υπέρ της ιδεολογικής και θεωρητικής καθαρότητας. [...] Όχι, στόχος μου ήταν να καταδείξω πως, στην Ελλάδα, μια από τις εκφάνσεις (και αιτίες) της Κρίσης είναι ότι τα κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα δεν είναι καν ειλικρινή με τον εαυτό τους και πως, αυτή η ανειλικρίνεια χειροτέρευσε πολύ υπό το βάρος της Πτώχευσης και της Άρνησης αυτής, χαρακτηριστικά που συνιστούν την Μνημονιακή Ελλάδα.
-----
7/4/2012
Σήμερα οι "ιδιωτικές" τράπεζες, παγκοσμίως, αποτελούν έναν παραπλανητικό ευφημισμό. Ιδίως μετά το Κραχ του 2008, οι τράπεζες λειτουργούν ως μορφώματα που συνδυάζουν τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, αποτελώντας έτσι βαρίδια που τραβάνε τις κοινωνίες και τις αγορές μαζί τους στον πυθμένα ενός ωκεανού ζημιών και χρέους. [...]
Αυτές τις μέρες κλείνει από την κυβέρνηση Παπαδήμου το μέγα θέμα της επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Επισήμως, το θέμα τίθεται ως εξής:
Το ελληνικό Δημόσιο αθέτησε τις υποχρεώσεις του προς τις τράπεζες. Αναγκάζοντάς τις να κουρέψουν το 53% της ονομαστικής αξίας των δανείων τους προς το Δημόσιο, τις έφερε σε δύσκολη θέση. Έτσι ώστε να μην φαλιρίσουν, και να δώσουν και κανένα δάνειο σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά (αναστέλλοντας την στάση δανείων που έχει "στεγνώσει" την αγορά), το κράτος μας θα δανειστεί από το EFSF, αυξάνοντας έτσι το δημόσιο χρέος κι άλλο, για να τα δώσει στις τράπεζες. Κι επειδή είναι παράνομο να δώσει κεφάλαια στις τράπεζες χωρίς αντάλλαγμα κάποια περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών (καθώς το κράτος δεν δικαιούται, τουλάχιστον επισήμως, να δωρίζει αμύθητες περιουσίες σε ανώνυμες εταιρείες), θα πρέπει να λάβει μετοχές των τραπεζών. Όμως αυτό συνεπάγεται μερική κρατικοποίηση. Κι επειδή, λένε, η κρατικοποίηση των τραπεζών είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί, ο κ. Παπαδήμος και οι σύμβουλοί του (με βασικό σύμβουλο ως πρότινος έμμισθο σύμβουλο μίας εκ των πτωχευμένων, υπό ανακεφαλαιοποίηση, τραπεζών) πασχίζουν να βρουν μια φόρμουλα έτσι ώστε οι μετοχές που θα πάρει το δημόσιο ως αντάλλαγμα για τα χρέη που φορτώνει στην πλάτη του φορολογούμενου εκ μέρους των τραπεζών δεν θα δίνουν στο δημόσιο δικαίωμα συμμετοχής στην διοίκηση. Με απλά λόγια, το Δημόσιο θα πάρει μετοχές που τελικά δεν θα είναι ακριβώς... μετοχές. [...]
Παρά το γεγονός ότι οι τράπεζες λειτούργησαν καταστροφικά (και αυτοκαταστροφικά) για πολύ καιρό (θυμάστε τα εορτοδάνεια, τα δάνεια σε ατελέσφορα ΜΜΕ, στα δύο μεγάλα κόμματα, για να μην πω για τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου που αγόραζαν σαν να ήταν σοκολατάκια;), και σπατάλησαν βουνά κερδών στον βωμό της μόχλευσης, καμία κοινωνία δεν μπορεί να συνέλθει, καλώς ή κακώς, αν δεν βγουν από την μαύρη τρύπα οι τράπεζές της.
[...] η Ευρώπη αποφάσισε να κάνει αυτό που κάποιοι φωνάζουμε ότι έπρεπε να έχει γίνει πριν δυο χρόνια: η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με δημόσιο, ευρωπαϊκό χρήμα.
[...] Το ερώτημα είναι: Με τι ανταλλάγματα; Η άποψη που πασχίζουν να περάσουν στην κοινή γνώμη τραπεζίτες και κυβέρνηση είναι ότι τα ανταλλάγματα πρέπει να είναι τέτοια που να αποφευχθεί, πάση θυσία, η κρατικοποίηση των τραπεζών. Κι επειδή στην Ελλάδα, η λέξη "κράτος" δεν ηχεί πολύ χειρότερα από την λέξη "μαφία", ο κόσμος τείνει να αποδεχθεί αυτή την άποψη. [...]
Αν αυτή η "άποψη" περάσει, ο ελληνικός λαός θα έχει, άλλη μια φορά, συναινέσει στις ραδιουργίες μιας αρπακτικής διαπλεκόμενης συμμαχίας κράτους και επιτήδειων ιδιωτών που στόχο έχουν την διαφύλαξη των συμφερόντων τους εναντίων τόσο του κοινωνικού συνόλου όσο και των τραπεζών της χώρας. Αν η κυβέρνηση Παπαδήμου [...] περάσει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με τρόπο που αφήνει στο απυρόβλητο την διαπλοκή μεταξύ των μετόχων, διευθυντών, και πιστωτών των τραπεζών, η οποία τις έριξε στον γκρεμό [...], θα έχει καταφέρει το μεγαλύτερο πλήγμα στο μέλλον της ελληνικής οικονομίας μετά το Μνημόνιο.
-----
25/5/2012
Ήταν Φεβρουάριος του 1993. Σε ένα μικρό γραφείο συνεδριάσεων στις Βρυξέλλες, τρεις άντρες συσκέπτονταν. [...]
Ο Jacques Delors ανέπτυσσε την πρόταση για περίπου 40 λεπτά, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του. Ο Francois Mitterand άκουγε προσεκτικά. [...] Όταν ήρθε η ώρα να μιλήσει, κοίταξε το ταβάνι και είπε:

Jacques, έχεις απόλυτο δίκιο. Όμως, δεν υπάρχει πιθανότητα να προωθήσω αυτήν την πρότασή σου. Ο Helmut κι εγώ απλά δεν διαθέτουμε την πολιτική ισχύ να την περάσουμε. Προς το παρόν, απλά να δέσουμε τις οικονομίες μας με ένα κοινό νόμισμα μπορούμε - και αυτό θα κάνουμε. Όταν όμως μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια θα έρθει μια μεγάλη Κρίση, τότε οι διάδοχοί μας θα βρεθούν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Είτε να κάνουν πράξη αυτό που προτείνεις είτε να αφήσουν το κοινό νόμισμα να καταρρεύσει.

Ο λόγος που γνωρίζω αυτή την ιδιωτική συζήτηση είναι επειδή ο "τρίτος άνθρωπος", ο σύμβουλος του Delors που είχε συγγράψει την εν λόγω πρόταση (σ.σ. για δημιουργία ευρωομολόγου), δεν ήταν άλλος από τον Stuart Holland (με τον οποίο συγγράψαμε την Μετριοπαθή Πρόταση για την επίλυση της Κρίσης του Ευρώ).

10/6/2012
Ίσως ένα από τα πρώτα συνθήματα που φώναξα σε διαδήλωση, τότε στις πρώτες μέρες μετά την πτώση της χούντας, ήταν το "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες". Ήταν το σύνθημα που λάνσαρε ο Ανδρέας Παπανδρέου ως σήμα κατατεθέν του μικρού τότε κόμματος, του ΠΑΣΟΚ [...].
Το σημείο αναφοράς [...] δεν ήταν τα άτομα ή η "φυλή", αλλά η απαίτηση να αποκτήσει ουσιαστικό λόγο η κοινωνία, ο λαός, θέτοντας τέρμα στην απονομή των προνομίων της εξουσίας από ξένες αντιπροσωπείες συνεπικουρούμενες στο "έργο" τους από την συστηματική τρομοκρατία του παρακράτους, από τις δολοπλοκίες του Παλατιού, από τις βιαιότητες της Ασφάλειας. [...]
Από τότε κύλησε νερό πολύ στο αυλάκι. Τα "πολιτικά αγαθά" υποβιβάστηκαν ενώ τα χρηματοπιστωτικά είδαν τις "μετοχές" τους να ανέρχονται στα ύψη. [...]
[...] η "λαϊκή κυριαρχία" που είχε εξασφαλιστεί μέσα από την υιοθέτηση συνθημάτων όπως το "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" εκφυλίστηκε στην κομματική ασυδοσία που άφησε την χώρα ανοχύρωτη μπροστά στην επερχόμενη λαίλαπα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 2008. Τα ξένα κέντρα εξουσίας δεν χρειάζονταν πλέον ούτε τον στρατό ούτε το παρακράτος ούτε την Ασφάλεια [...].
Κι όταν ήρθε η Κρίση, κανένας από τους μοχλούς της εξουσίας δεν λειτουργούσε πλέον. Χωρίς ερείσματα στην "λαϊκή κυριαρχία", [...] το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε και τους Έλληνες και την Ελλάδα στην πιο ανόητη πολιτική αντιμετώπισης Κρίσης από την περίοδο 1929-1932 [...].
Η Ιστορία, όταν αγνοείς τα μαθήματά της, είναι ιδιαίτερα μνησίκακη αλλά και εφευρετική ως προς την τιμωρία που σου επιφυλάσσει. Για το ΠΑΣΟΚ, που ξεκίνησε την δική του ιστορία με το "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", επιφύλαξε την απόλυτη ειρωνεία: την αντιστροφή του συνθήματος και την μετάλλαξή του στο κεντρικό σύνθημα της Χρυσής Αυγής.
-----
1/2/2013
Εκείνη (σ.σ: η Άνγκελα Μέρκελ) δεν το έκανε (σ.σ: να βγάλει εκτός συζήτησης την πιθανότητα Grexit) όσο μια τέτοια απειλή πετύχαινε τον στόχο τής πλήρους υποταγής της νέας κυβέρνησης. Το έκανε μόνο όταν η Ιταλία και η Ισπανία βρέθηκαν μια ανάσα από την τελική κατάρρευση. Και μόνο όταν οι Κινέζοι συνομιλητές της, στην επίσκεψη της Καγκελαρίου στο Πεκίνο (λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα), τής εξήγησαν ότι η χρηματοδότηση του μόνιμου μηχανισμού της Ευρωζώνης, του ESM, κατά 25% από αυτούς θα προχωρήσει μόνο εφόσον το Βερολίνο θέσει οριστικό τέλος στη φιλολογία περί Grexit.
Η Ελλάδα δεν διέτρεξε ποτέ σοβαρό κίνδυνο να αποπεμφθεί από την Ευρωζώνη. Την "ιδέα" μιας τέτοιας αποπομπής σκαρφίστηκε τον Μάιο του 2011 η κυβέρνηση Παπανδρέου ως απειλή προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, για να τους εξαναγκάσει να ψηφίζουν συμφώνως προς τας υποδείξεις. Πρώτη που αναφέρθηκε στην πιθανότητα Grexit, μεταξύ όλων των ευρωπαίων αξιωματούχων, ήταν η κ. Δαμανάκη. Με τις ευλογίες του κ. Παπανδρέου. [...]
Ακόμα και αργότερα, όταν πια το Grexit άρχισε να συζητιέται στη Φραγκφούρτη και μεταξύ των ανά τον κόσμο τραπεζών, η ελληνική κυβέρνηση, αυτή τη φορά Παπαδήμου-Βενιζέλου, ήταν εκείνη που "σιγόνταρε" την απειλή του Grexit, ώστε να περνάει τα νομοσχέδια που τής επέβαλλαν από τη Βουλή. Κι όταν πια τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ απείλησε να εκπορθήσει τον κυβερνητικό συνασπισμό, τότε η κ. Μέρκελ, μαζί με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εγχωρίως, χρησιμοποίησε το Grexit ως τακτικό όπλο. [...]
Το κόστος της απειλής ενός Grexit ήταν γιγαντιαίο επειδή πολλοί την πίστεψαν, όσο παράλογη και να ήταν η πραγματοποίησή της. Επέσπευσε την κρίση, οδηγώντας στην πλήρη διακοπή της οικονομικής διαδικασίας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και αλλού στην Ευρωζώνη (π.χ. στην Ισπανία) και έσπειρε τρόμο που ανάγκασε πολίτες και πολιτικούς να σκύψουν το κεφάλι σε παράλογες πολιτικές. [...]
-----
16/11/2012
Πριν από δύο μέρες, η κ. Lagarde βρέθηκε στην Κουάλα Λουμπούρ, στην πρωτεύουσα της Μαλαισίας. Εκεί προέβη σε δηλώσεις που, κατ' ουσίαν, αποτελούν επίσημη συγγνώμη για την ανάλγητη συμπεριφορά του ΔΝΤ κατά την κρίση του 1997 που έπληξε τις χώρες της ΝΑ Ασίας. [...] η κ. Lagade σημείωσε στην ομιλία της πόσο ορθά έπραξε η μαλαισιανή κυβέρνηση το 1997, όταν, παρά την οικονομική κατάρρευση της χώρας, αντί να στραφεί στα δάνεια μετά Μνημονίου που την πίεζε να δεχθεί το ΔΝΤ, η Κουάλα Λουμπούρ επέλεξε πολιτικές που το ΔΝΤ έκανε τα πάντα να αποτρέψει: π.χ. την επιβολή περιορισμών στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων προς και από την χώρα. "Με αυτή σας την επιλογή", παραδέχθηκε η κ. Lagarde, "η Μαλαισία απεδείχθη ότι ήταν ένα βήμα μπροστά από εμάς τους υπόλοιπους".
-----
Ο κ. Σαμαράς έκλεισε την ΕΡΤ για έναν πολύ απλό λόγο: Ώστε να προκαλέσει τον κ. Κουβέλη και τον κ. Βενιζέλο να τον ανατρέψουν για να προκυρηχθούν εκλογές. Υπολόγιζε ότι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, δεδομένου μάλιστα ότι δεν είχαν ειδοποιηθεί για το κλείσιμο της ΕΡΤ, δεν θα μπορούσαν, και να το ήθελαν, να παραμείνουν στην κυβέρνηση έπειτα από μία τέτοια αθλιότητα. Γιατί να θέλει ο κ. Σαμαράς να τον ανατρέψουν; Επειδή ήθελε να πάει σε εκλογές, τις οποίες είχε μεγαλύτερη πιθανότητα να κερδίσει τον Ιούνιο του 2013 παρά το 2014 ή το 2015. Τότε γιατί δεν τις προκήρυττε μόνος του; Η απάντηση είναι: Είχε δεσμευτεί στην κ. Μέρκελ ότι δεν θα κάνει εκλογές πριν από τις δικές της ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013. Γι' αυτό προσπάθησε να προκαλέσει τους κυρίους Βενιζέλο και Κουβέλη να τον "ρίξουν". Όμως, για κάκιστή του τύχη, ο κ. Βενιζέλος δεν είχε κανένα πρόβλημα να εξευτελιστεί παραμένοντας...
-----
16/7/2013
"Μπορεί αυτές οι προτάσεις πολιτικής (σ.σ.: για την απεμπλοκή της Ευρωζώνης από την Κρίση)", μου είπε (σ.σ.: ανώνυμος σύμβουλος της Μέρκελ σε θέματα οικονομικής πολιτικής), "να μην κοστίζουν περισσότερα χρήματα από τα σημερινά πακέτα διάσωσης, και να είναι εφαρμόσιμες υπό το υπάρχον νομικό δίκαιο. Όμως έχουν ένα μεγάλο πολιτικό κόστος για την Καγκελάριο: Η εφαρμογή τους θα σημάνει την απώλεια του exit option - της δυνατότητας εξόδου. Μια δυνατότητα την οποία διαθέτει μόνον η Γερμανία και που, για αυτό τον λόγο, δίνει στην κ. Μέρκελ απίστευτη ισχύ εντός της Ε.Ε."
-----
14/4/2014
Όταν το 2010 έσκασε η φούσκα της ελληνικής οικονομίας, πολλοί χαρήκαμε για το ότι, τουλάχιστον, κατέπεσαν οι φαντασιώσεις περί "ισχυρής Ελλάδας", "θωρακισμένης οικονομίας" και "λευκών τρυπών". Φαντασιώσεις που θεμελίωναν όχι μόνο την ξέφρενη πορεία προς τον οικονομικό γκρεμό αλλά και μια αντιαισθητική έφεση προς το κιτς, το κενό περιεχομένου, το δήθεν. Νομίσαμε ότι το αλύπητο χτύπημα της κρίσης, παρά το ανθρώπινο κόστος, παρά την μετανάστευση των καλύτερων παιδιών, παρά την αναξιοπρέπεια της ανέχειας και της συνολικής χρεοκοπίας, θα μας επέτρεπε ως κοινωνία να αποδράσουμε από την τροχιά του ψεύδους, της επανάπαυσης σε αυτό, της ελπίδας για ένα ψευδεπίγραφο επίπεδο ζωής ανεξάρτητο της δημιουργίας.
[...] Αντί να μάθουμε, ως κοινωνία το μάθημά μας, αντί να βροντοφωνάξουμε "Ποτέ ξανά φούσκα!", έχουμε μια κυβέρνηση και μια καθεστηκυία τάξη που, πιθανόν με την ανοχή της κοινωνίας, επενδύει σε μια νέα, χειρότερη από την προηγούμενη, φούσκα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η Νέα Φούσκα δομείται εσκεμμένα από το Βερολίνο, την Φραγκφούρτη και τις Βρυξέλλες, έτσι ώστε η επίσημη Ευρώπη να μπορέσει να κηρύξει τον θρίαμβό της εναντίον της ελληνικής κρίσης και η εγχώρια Νέα Κλεπτοκρατία να εδραιώσει την κοινωνική και πολιτική της θέση.
[...] Δυστυχώς, αυτό το σχέδιο [...] είναι καταδικασμένο να... "ξεφουσκώσει". Πράγματι, ποιος σοβαρός επενδυτής θα επενδύσει σε μια χώρα με εκθετικά μη βιώσιμο δημόσιο χρέος και πολίτες όπου όλοι χρωστούν σε όλους και κανείς δεν μπορεί να ξεπληρώσει κανέναν;
[...] Ένα ερώτημα παραμένει τόσο καίριο όσο και, προς το παρόν, αναπάντητο: [...] την Νέα Φούσκα θα την αφήσουμε να μας εγκλωβίσει στο επίπεδο του φαντασιακού, του πολιτικού και της αισθητικής; Ή θα την "σκάσουμε" με ό,τι "βελόνες" διαθέτουμε;
-----
15/6/2014
[...] καλό θα ήταν να απαντήσει και σε ένα τελευταίο ερώτημα ο κ. Χαρδούβελης:

Πώς συνδυάζεται, στην σφαίρα της ηθικής αλλά και της νομιμότητας, το να ήταν σύμβουλος του πρωθυπουργού Παπαδήμου όταν σχεδιαζόταν η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και, την ίδια ακριβώς περίοδο, να είναι σύμβουλος μιας από τις τράπεζες που επωφελήθηκε σκανδαλωδώς από αυτή την ανακεφαλαιοποίηση;

Από όσο ξέρω, σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου, μια τέτοια "σύγκρουση συμφερόντων" θα οδηγούσε τραπεζικό στέλεχος στο ακροατήριο δικαστηρίου, αντί για την θέση του... υπουργού Οικονομικών.
-----
27/5/2014
Την επομένη των ευρωεκλογών ο διεθνής τύπος, σύσσωμος, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: η Ευρώπη περνά οικονομική κρίση, η κρίση φέρνει γκρίνια, κι οι πολίτες εκφράζουν την γκρίνια τους αυτή ψηφίζοντας κόμματα των δύο άκρων (αριστεράς - δεξιάς). [...]
Πρόκειται για εσφαλμένη ερμηνεία. Κατ' αρχάς, στις ευρωεκλογές οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι δεν αγκάλιασαν τα δύο "άκρα". Στράφηκαν μαζικά προς το ένα άκρο: την ξενοφοβική, αντι-ευρωπαϊκή ακροδεξιά. [...]
Μια ματιά στα αποτελέσματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αποκαλύπτει πως το μόνο κόμμα της που πραγματικά ενισχύθηκε ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. [...] Όσο για τον [...] ΣΥΡΙΖΑ, είναι αστείο να καταγράφεται ως ακραίο, αντιευρωπαϊκό κόμμα. [...] έχει τις ρίζες του στην φιλοευρωπαϊκή αριστερά που, σε κρίσιμες στιγμές, πήρε το ρίσκο να εναντιωθεί στην υπόλοιπη ελληνική αριστερά (ακόμα και στο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1970) τασσόμενη υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμα και του κοινού νομίσματος (στα τέλη της δεκαετίας του 1990). Μέχρι και σήμερα, [...] εμμένει στην φιλο-ευρωπαϊκή του στάση ψάχνοντας για λύσεις εντός της Ε.Ε. και εντός της Ευρωζώνης. [...]
Ο λόγος που οι ελίτ αρέσκονται να μιλούν για ενίσχυση των "άκρων", και που ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται ως αντιευρωπαϊκό κόμμα, είναι γιατί η παραδοχή ότι οι λαοί της Ευρώπης ενίσχυσαν το ένα άκρο μόνο, το ακροδεξιό, είναι επίπονη γι' αυτές. [...] Υποστηρίζοντας ότι οι ψηφοφόροι ελκύονται συμμετρικά τόσο από τους αντιρατσιστές αριστερούς εξτρεμιστές όσο και από τους ρατσιστές δεξιούς εξτρεμιστές, αφήνουν να εννοηθεί ότι η "πραγματική" Ευρώπη παραμένει κάπου στην μέση [...].
Η ερμηνεία ότι οι πολίτες απλά ξεστράτισαν συμμετρικά προς το αριστερό και το δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος δεν είναι παρά η μεταμόρφωση, και συνέχιση, της Μεγάλης Άρνησης η οποία χαρακτηρίζει το πολιτικό προσωπικό στα κέντρα της ευρωπαϊκής εξουσίας.
-----
15/5/2014
Το 2013 δώσαμε (ως πολίτες) 41 δις. ευρώ στις τράπεζες, τα οποία τα δανειστήκαμε από την Ευρώπη με τους γνωστουλς επαχθείς όρους του 2ου Μνημονίου, για να ορθοποδήσουν οι τράπεζες, υποτίθεται. [...]
Όμως, αυτό που δεν ένιωσαν την ανάγκη να ανακοινώσουν είναι ότι, από την 26η Απριλίου του 2013 έως την 6η Φεβρουαρίου του 2014, οι τράπεζες έλαβαν και κάτι άλλο πέραν των 41 δις. που τους έδωσαν επισήμως (και με την βούλα της Βουλής) οι πολίτες, το δημόσιο. Έλαβαν, επι πλέον, επισήμως και κρυφή κρατική ενίσχυση, συνολικής ονομαστικής αξίας άλλων 41 δις.! (σ.σ.: μέσω έκδοσης ομολόγων-φαντασμάτων).
[...] Αν είχε πετύχει η ανακεφαλαιοποίηση, γιατί χρειάστηκαν κι άλλα 41 δις. ρευστότητας με κρυφές κρατικές εγγυήσεις [...];
-----
[...] η αφήγηση της Γένεσης της Μνημονιακής Ελλάδας αφήνει στο στόμα (συγγραφέα και, νομίζω, αναγνώστη) την πικρή γεύση μιας Ευρώπης που κατατρώει τις σάρκες της. Σε στιγμές αδικαιολόγητης αισιοδοξίας πιστεύω πως αυτός ο μικρός λαός μπορεί να σταθεί όρθιος και να πει ένα "όχι" στην υποχώρηση της ελπίδας και στον θρίαμβο της αναξιοπρέπειας που σιδηρόφρακτη αλωνίζει από το Δουβλίνο στην Κρήτη και από την Λισαβόνα στο Ελσίνκι. Ένα "όχι" που ίσως να λειτουργήσει καταλυτικά στην Ευρώπη ολόκληρη, δίνοντας το έναυσμα που θα εμφυσήσει στους υπόλοιπους Ευρωπαίους το κουράγιο να αντισταθούν κι εκείνοι στον παραλογισμό. Δεν θα είναι η πρώτη φορά...

Γιάνης Βαρουφάκης, Η Γένεση Της Μνημονιακής Ελλάδας: Ένα Χρονικό Της Κρίσης, εκδόσεις Gutenberg

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες