Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

Η Ζαχαρούλα Κληματσάκη στη Ρότα

Δελτίο τύπου

Ζαχαρούλα Κληματσάκη

Live στη Ρότα

Δευτέρα  18  Δεκεμβρίου, 21:00

Η Ζαχαρούλα Κληματσάκη επιστρέφει στην αγαπημένη αυλή των Εξαρχείων, στη Ρότα, για ένα  ατμοσφαιρικό ακουστικό live. Σε γιορτινό κλίμα, θα μας ταξιδέψει σε κόσμους μακρινούς και  παραμυθένιους, με μελωδίες σπουδαίων συνθετών (L.Cohen, Αττίκ, Σ.Ξαρχάκος, Μ.Χατζιδάκις κ.ά.) αλλά και με τραγούδια από την προσωπική της δισκογραφία. Σε φιλική συμμετοχή-έκπληξη θα εμφανιστούν μαζί της τρεις νέοι ταλαντούχοι τραγουδοποιοί  (Μ. Μπεθάνη, Π. Κουμάντος, Π. Τσίρος) για να παρουσιάσουν κάποια από τα τραγούδια τους. Στο πιάνο τη συνοδεύει ο Αλέξης Στενάκης.

Η Ζαχαρούλα Κληματσάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά της Κρήτης. Έχει σπουδάσει υποκριτική στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Βεάκη και έχει συνεργαστεί με πολύ αξιόλογους σκηνοθέτες (Α. Βασίλιεφ, Β. Νικολαίδης, Η. Καρελλάς κ.ά.) σε σημαντικούς χώρους (Μικρό και Μεγάλο Θέατρο Επιδαύρου, Ηρώδειο, Μέγαρο Μουσικής κ.α.). Έχει σπουδάσει πιάνο και σαξόφωνο ενώ έχει παρακολουθήσει μαθήματα φωνητικής κλασικού και σύγχρονου τραγουδιού με καταξιωμένους δασκάλους (Έ. Πασπαλά, Τ. Μασσίνο, Π. Δήμα). Έχει παρουσιάσει δικές της μουσικές παραστάσεις σε διάφορους χώρους της Αθήνας (Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Τριανόν, Σφίγγα, Passport Art, Ίλιον Plus κλπ.). Η πρώτη της δισκογραφική δουλειά σε μουσική Σ. Πρατίλα, στίχους Ν. Φραγκιουδάκη και ενορχήστρωση Π. Περυσινάκη κυκλοφόρησε μέσα από την Antelma Music του Σ. Δρογώση, ενώ πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τη Final Touch του Μ. Καρατζά  η επανεκτέλεση που έκανε στο "Καινούριο Το Αγοράκι Μου" του  Απόστολου Καλδάρα. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει τον νέο της δίσκο με τραγούδια που έχει γράψει η ίδια, σε μουσική παραγωγή του Νίκου Αγγλούπα.

Πιάνο: Αλέξης Στενάκης
Special guests: Μαρία Μπεθάνη, Παύλος Κουμάντος, Πάνος Τσίρος

Μουσική Σκηνή Ρότα
Σόλωνος 124 (Πολυχώρος Άγκυρα), Εξάρχεια
Ώρα Έναρξης: 21.00
Είσοδος: 6,00 ευρώ

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Υπογραμμίσεις VIII: Stephen King (II)

Στο προσωπικό μου εικονοστάσι, ο Stephen King είναι ένας από τους μείζονες Αγίους. Από τότε που τον ανακάλυψα, μέσω του Κωστή Χριστοδούλου (aka Το Πράγμα), μου έχει προσφέρει αμέτρητες συγκινήσεις και ανακαλύψεις, πολλή και καλή παρέα.

Το 22/11/63 μου το έκαναν δώρο η Μαρία και ο Σταν, το 2014. Στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι τον φετινό Αύγουστο, το βιβλίο έγινε αγαπημένο παιχνίδι της Ελένης: της άρεσε να το βγάζει από το (χαμηλό) ράφι της βιβλιοθήκης, να ξαπλώνει στον καναπέ και να κάνει ότι το διαβάζει -κι ας μην ήξερε ακόμα ανάγνωση. Κάποια στιγμή, το διάβασε η Σάντυ, αλλά δεν ενθουσιάστηκε. Φεύγοντας για τη Σαντορίνη για διακοπές, οπότε και το έβαλα βιαστικά μαζί με τα πράγματα που θα έπαιρνα μαζί, είχε πια φθαρεί σε μεγάλο βαθμό από τη χρήση.

Έχω πια διαβάσει πολλά από τα βιβλία του King, κι εύκολα μπορώ να καταλάβω πότε πέφτει σε ευκολίες ή επαναχρησιμοποιεί παλαιότερα τρικ του. Όμως στο 22/11/63 τον πέτυχα σε μεγάλη φόρμα: ώριμο, βαθύ, συγκινητικό.

Εκτός των άλλων, ήμουν κι εγώ στο κατάλληλο σημείο: διάβαζα για τον καθηγητή που ανακάλυψε μια τρύπα στον χρόνο και ταξίδεψε στο παρελθόν για να αποτρέψει τη δολοφονία του Kennedy, τη στιγμή που το δικό μου παρελθόν είχε επιστρέψει για να με βάλει σε νέα τροχιά.

Η σχέση μας ήταν πάντα αυστηρά πελατειακή. Εμένα μου άρεσε το φαγητό του κι εκείνου του άρεσε να μου το πουλάει.
-----
Η ζωή είναι ένα κέρμα που στριφογυρίζει.
-----
"Ασφαλώς και ξέρω τι λέει ο κόσμος. Μα δε δίνω σημασία. Τι να κάνω; Να κάνω τον κόσμο να πάψει να μιλάει; Είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις τον άνεμο να πάψει να φυσάει".
-----
[...] Η ρωγμή που οδηγούσε στο παρελθόν πρέπει να ήταν οπωσδήποτε ευαίσθητη. [...] Ύστερα σκέφτηκα πως η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα ανακάλυπτε ότι μπορούσε να στείλει άντρες των Ειδικών Δυνάμεων στο παρελθόν για να αλλάξει ό,τι ήθελε. Δεν ήξερα αν ήταν εφικτό αυτό, μα αν ήταν, δε θα ήθελα με τίποτα οι τύποι που μας έδωσαν παιχνιδάκια σαν τα βιολογικά όπλα και τις έξυπνες βόμβες που καθοδηγούνται από κομπιούτερ να κουβαλήσουν την ατζέντα τους πίσω στη ζωντανή κι αθωράκιστη ιστορία.
-----
Παρ' όλο που οι έφηβοι είναι ευαίσθητοι και πληγώνονται εύκολα, δε δείχνουν συμπόνια. Αυτή έρχεται αργότερα στη ζωή. Αν, δηλαδή, έρθει καθόλου.
-----
[...] μου φάνηκε πως το να ζεις στο παρελθόν ήταν σαν να ζεις κάτω από την επιφάνεια του νερού και ν' αναπνέεις με αναπνευστήρα.
-----
Σχεδόν όλο τον καιρό που πέρασα στο Ντέρι ήμουν φοβισμένος. Υπήρχε όμως και κάτι άλλο, πολύ πιο έντονο. Κάτι σαν δέος, σαν να είχα φτάσει σε μια ευρύτατη κατανόηση. Σαν να κοίταζα -μέσα από ένα σκούρο γυαλί, καταλαβαίνετε- τον ίδιο το μηχανισμό του ρολογιού του σύμπαντος.
-----
[...] Μην κοιτάζεις πίσω. Ποτέ μην κοιτάς πίσω. Πόσες φορές το λένε αυτό μέσα τους οι άνθρωποι ύστερα από μια εξαιρετικά καλή (ή εξαιρετικά κακή) εμπειρία; Συχνά, υποθέτω. Και συνήθως η συμβουλή πάει χαμένη. Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να κοιτάζουν πίσω. Γι' αυτό μπορούμε και γυρίζουμε το κεφάλι μας.
-----
Τους είχε πει καμιά ιστορία που εμφάνιζε τη γυναίκα του σαν λιγάκι βλαμμένη ή σαν κακούργα; Μάλλον. Κι εκείνοι τον πίστεψαν; Η απάντηση σ' αυτό ήταν εύκολη. Δεν έχει σημασία αν μιλάς για το 1958, το 1985 ή το 2011. Στην Αμερική, όπου ανέκαθεν η επιφάνεια περνάει για βάθος, οι άνθρωποι πιστεύουν πάντα κάτι τύπους σαν τον Φρανκ Ντάνινγκ.
-----
Ύστερα από τόσο χρόνο μακριά από τον υπολογιστή μου, συνειδητοποιούσα πόσο εξαρτημένος είχα γίνει απ' αυτό το γαμημένο πράγμα, να περνάω ώρες διαβάζοντας ηλίθια μέιλ και να μπαίνω σε ιστότοπους για τον ίδιο λόγο που οι ορειβάτες θέλουν ν' ανέβουν στο Έβερεστ: επειδή, απλώς, υπάρχει.
-----
Μόνο που τα παιδιά ξεχνάνε· αυτό το ξέρουν όλοι οι δάσκαλοι.

Και πιστεύουν ότι θα ζουν για πάντα.
-----
Μου άρεσε το γράψιμο, ανακάλυψα πως ήμουν καλός, αλλά εκείνο που αγαπούσα ήταν η διδασκαλία. Με γέμιζε με έναν τρόπο που δεν μπορώ να τον εξηγήσω. Ούτε και θέλω. Οι εξηγήσεις είναι φτηνιάρικα πράγματα.
-----
Του είπα πως είχα ψηφίσει Αϊζενχάουερ. Αυτός έδειξε να ικανοποιείται, αλλά μου συνέστησε στο μέλλον να περιορίζομαι "στα γενικώς αποδεκτά αναγνώσματα". Τα κουρέματα αλλάζουν, το ίδιο και οι φούστες και η αργκό, αλλά οι διευθυντές των σχολείων; Ποτέ!
-----
[...] η ουσία του θάρρους είναι η φρόνηση.

Η βλακεία [...] είναι ένα από τα δύο πράγματα που τα βλέπουμε εκ των υστέρων. Το άλλο είναι οι χαμένες ευκαιρίες.
-----
Ξέρετε ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα όταν διδάσκεις; Είναι η στιγμή που ένα παιδί ανακαλύπτει το χάρισμά του κι εσύ είσαι μπροστά και το βλέπεις. Δεν υπάρχει παρόμοιο συναίσθημα.
-----
Στο θέμα του κεραυνοβόλου έρωτα, συμφωνώ με τους Μπιτλς: Πιστεύω πως συμβαίνει συνέχεια. Μ' εμένα και τη Σέιντι όμως δε συνέβη αυτό, παρ' όλο που την αγκάλιασα την πρώτη φορά που την είδα και της έπιασα με το δεξί μου χέρι τον αριστερό μαστό. Άρα, συμφωνώ και με τον Μίκι και τη Σίλβια που λένε πως ο έρωτας είναι παράξενος.
-----
Υπάρχουν κι άλλα πράγματα που σε ντύνουν, πέρα από τα ρούχα που βάζεις στο κορμί σου, αυτό το ξέρει ο κάθε δάσκαλός. Και τροφή δεν είναι μόνο αυτό που βάζεις στο στόμα σου.
-----
Σπίτι είναι να βλέπεις το φεγγάρι ν' ανατέλλει πάνω από ανοιχτές, κοιμισμένες εκτάσεις και να έχεις κάποιον να τον φωνάξεις να έρθει να το δει μαζί σου. Σπίτι είναι να χορεύεις με συντροφιά, κι ο χορός είναι ζωή.
-----
[...] η μίμηση είναι η πιο ειλικρινής φιλοφρόνηση.
-----
"[...] Πήγα πολλές φορές εκεί, πριν δυσκολέψει τα ταξίδια στην Κούβα η σημερινή κυβέρνηση. Είναι όμορφη χώρα... Και σήμερα, χάρη στον Φιντέλ, είναι μια όμορφη χώρα που ανήκει στο λαό της. [...] Αν νομίζεις ότι οι Αμερικανοί καπιταλιστές θα αφήσουν τον Φιντέλ, τον Ραούλ και τον Τσε να κάνουν ανεμπόδιστοι τα μαγικά τους, ονειρεύεσαι. Οι τροχοί της μοίρας γυρίζουν ήδη. [...]"
-----
"[...] Οι πολίτες των ΗΠΑ θα ζήσουν ευτυχισμένοι και θα πεθάνουν ικανοποιημένοι άμα έχουν ένα ψυγείο που φτιάχνει παγάκια, δύο αυτοκίνητα στο γκαράζ και σαπουνόπερες στην τηλεόραση. Η Μεγάλη Ηλίθια Αμερική λατρεύει το χαμόγελο του Κένεντι. Α, ναι! Μάλιστα! Παραδέχομαι πως έχει υπέροχο χαμόγελο. Ο Σαίξπηρ όμως δεν είπε ότι ένας άντρας μπορεί να χαμογελάει αδιάκοπα, αλλά να είναι φαύλος; Ξέρεις ότι ο Κένεντι έδωσε το οκέι σε ένα σχέδιο δολοφονίας του Κάστρο από τη CIA; Μάλιστα! Το προσπάθησαν ήδη και απέτυχαν, δόξα τω Θεώ. [...]"
-----
"[...] μην υποτιμάς την ικανότητα της αμερικανικής μπουρζουαζίας να εναγκαλίζεται το φασισμό αποκαλώντας τον λαϊκισμό. Και τη δύναμη της τηλεόρασης. Χωρίς αυτήν, ο Κένεντι δε θα είχε νικήσει με τίποτα τον Νίξον. [...] Κι επίσης, μην υποτιμάς τον τρόμο που νιώθει η Αμερική μπροστά σε μια κοινωνία στην οποία η φυλετική ισότητα θα είναι νόμος".
-----
Κάποιες φορές, αυτά που μας παρουσιάζονται ως επιλογές δεν είναι καθόλου τέτοιες.
-----
"[...] Το ξέρω πως η ζωή είναι σκληρή, όλοι το ξέρουν κατά βάθος αυτό. Γιατί όμως πρέπει να είναι τόσο άσπλαχνη; Γιατί πρέπει να δαγκώνει έτσι; [...] Γιατί να μην υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία;"
-----
[...] οι μικρές πόλεις είναι γεμάτες μεγάλα μάτια κι ακόμα μεγαλύτερα στόματα.
-----
Για μια στιγμή όλα ήταν καθαρά και ξάστερα. Ο κόσμος λες και δεν υπήρχε. Όλοι μας το έχουμε νιώσει αυτό. Πρόκειται για έναν τέλεια ισορροπημένο μηχανισμό από φωνές κι αντίλαλους  που παριστάνουν τους τροχούς και τα γρανάζια, ένα ονειρικό ρολόι που χτυπάει μέσα σε τούτη την κρυστάλλινη σφαίρα που αποκαλούμε ζωή. Πίσω του; Κάτω του και γύρω του; Χάος και έρεβος. Άντρες με σφυριά, άντρες με μαχαίρια, άντρες με όπλα. Γυναίκες που στρεβλώνουν όποιον δεν καταφέρνουν να υποτάξουν και ταπεινώνουν όποιον δεν είναι ικανές να καταλάβουν. Ένα σύμπαν φρίκης και απώλειας γύρω από μια φωτισμένη σκηνή όπου κάποιοι θνητοί χορεύουν αψηφώντας το σκοτάδι.
-----
Τα λόγια της, φυσικά, έκαναν την αίθουσα να γκρεμιστεί από τα χειροκροτήματα. Σε σκοτεινούς καιρούς, όταν ακόμα κι οι σοφοί νιώθουν αβεβαιότητα, οι διακηρύξεις αγάπης τα καταφέρνουν κάτι τέτοια.
-----
"Ο χρόνος είναι ένα δέντρο με πολλά κλαδιά".
-----
[...] θυμόμουν τις χειρονομίες του Κένεντι. Και το μορφασμό του. Αίσθηση χιούμορ. Αίσθηση της ουσίας των μικρών, ευχάριστων απροόπτων. Ο άνθρωπος στο παράθυρο του έκτου ορόφου της Αποθήκης Σχολικών Βιβλίων δεν είχε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το είχε αποδείξει ξανά και ξανά ο Όσβαλντ αυτό. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είχε καμιά δουλειά ν' ανακατώνεται με την ιστορία.
-----
Όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να χάνουν την ελπίδα, είναι μοιραίο να γίνονται εκρήξεις.
-----
[...] πιστεύω στην αγάπη. Πρόκειται για μια μοναδική μαγεία που φέρουμε όλοι μέσα μας. Δε νομίζω να είναι γραμμένη στ' αστέρια, αλλά πιστεύω πως το αίμα ελκύει το αίμα, η σκέψη τη σκέψη κι η καρδιά την καρδιά.
-----
Οι πολλαπλές επιλογές και πιθανότητες της καθημερινής ζωής είναι μια μουσική που στο ρυθμό της χορεύουμε. Είναι σαν τις χορδές της κιθάρας. Χάιδεψέ τες και θα βγει ένας ευχάριστος ήχος. Μια αρμονία. Μετά όμως αρχίζουν να προστίθενται χορδές. Δέκα, εκατό, χίλιες, ένα εκατομμύριο χορδές. Γιατί πολλαπλασιάζονται! [...] αν βάλεις τις ανάλογα πολλές χορδές στο όργανο του χρόνου, μπορείς να θρυμματίσεις την πραγματικότητα.
-----
[...] υπάρχει κι εκείνη η παλιά λαϊκή σοφία που λέει: "Μην κοιτάζεις από τις κλειδαρότρυπες, αν δε θέλεις να πληγωθείς". Έχει υπάρξει στην παγκόσμια ιστορία μεγαλύτερη κλειδαρότρυπα από το Διαδίκτυο;
-----
Όπως όλα τα γλυκά όνειρα, θα κρατήσει για λίγο... αλλά αυτό δεν είναι που κάνει τα όνειρα γλυκά; Ναι, έτσι νομίζω. Γιατί, όταν ο χρόνος έχει πια περάσει, δεν μπορείς να τον ξαναφέρεις πίσω.

Stephen King, 22/11/63, μετάφραση Γιάννη Σπανδωνή, εκδόσεις Bell

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Ο Αποστόλης Αρμάγος στο Cats, στο Μοναστηράκι

Δελτίο τύπου

Αποστόλης Αρμάγος
Ελάτε και βλέπουμε vol.2 + special guests!

Μετά από τις 15 επιτυχημένες Δευτέρες του περυσινού χειμώνα, ο τραγουδοποιός Αποστόλης Αρμάγος ξαναπαίρνει την κιθάρα του και παρουσιάζει το πρόγραμμα “Ελάτε και βλέπουμε vol.2” σε έναν νέο ζεστό χώρο στο Μοναστηράκι, το «Cats».

Στις παραστάσεις του Αποστόλη Αρμάγου, που έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση πέρυσι, θα ακούσετε αγαπημένα ελληνικά τραγούδια του 20ού αιώνα, μελωδίες που αντέχουν στον χρόνο, καθώς και κομμάτια τραγουδοποιών που δεν ακούγονται τόσο συχνά.

Μαζί του και φέτος ένας διαφορετικός καλεσμένος κάθε Δευτέρα, ο οποίος προσθέτει τη δική του πινελιά στο πρόγραμμα. Οι πρώτοι 4 καλεσμένοι είναι:
Δευτέρα 13/11: Λεωνίδας Μπαλάφας
Δευτέρα 20/11: Janet Kapuya
Δευτέρα 27/11: Ευτυχία Μητρίτσα
Δευτέρα 4/12: Νίκος Πλατιάς


Ο Αποστόλης Αρμάγος, ο οποίος έχει κυκλοφορήσει ως συνθέτης τέσσερις ξεχωριστούς δίσκους (Το Η Του Ήλιου, Απόσχιση, Άγνωστη Πορεία και Στην Άλλη Όχθη σε συνεργασία με τους Ξένια Ροδοθεάτου, Νίκο Βενετάκη και Άννα Λινάρδου), έχει τον δικό του μοναδικό τρόπο να ερμηνεύει κάθε κομμάτι και να ενώνει το κοινό σε μια μεγάλη παρέα.

Ελάτε και βλέπουμε λοιπόν...

Πορτρέτο αφίσας: Νικόλας Χριστοφοράκης
Επίσημη ιστοσελίδα: www.apostolisarmagos.com
Facebook: https://www.facebook.com/a.armagos


Από τη Δευτέρα 13 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα

Ώρα έναρξης: 9.00μμ
Cats / Θησείου 7 Μοναστηράκι
Τηλ. 2103227752
Συμμετοχή στο 1ο ποτό: 4 ευρώ

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Συνέντευξη με τους Pink Turns Blue

Απόψε το βράδυ, στη Death Disco (Ωγύγου 16 και Λεπενιώτου 24, Ψυρρή), διεξάγεται το 1ο DeathDisco MiniFest. Headliners της βραδιάς θα είναι οι Γερμανοί Pink Turns Blue, οι οποίοι θεωρούνται επιδραστικοί για το είδος που αποκαλείται darkwave. Με αφορμή αυτή την πρώτη τους επίσκεψη στα μέρη μας, ο μπροστάρης Mic Jogwer μού μίλησε για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του γκρουπ, για τον θάνατο του ήρωά του Grant Hart, αλλά και για τις πρόσφατες γερμανικές εκλογές. Για τη συνέχεια, πατήστε εδώ.

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

10 χρόνια Δέντρο Μοναχό

Η σημερινή είναι η πρώτη μέρα της δεύτερης δεκαετίας τούτου του μπλογκ.

Ήταν 21 Σεπτεμβρίου του 2007 που τόλμησα να κάνω την πρώτη ανάρτηση, όμως είχα δημιουργήσει τον λογαριασμό μου αρκατό καιρό πριν, ίσως και από την άνοιξη εκείνης της χρονιάς. Ήταν τότε που είχα απολυθεί από τον Στρατό και έψαχνα μια διέξοδο για τους προβληματισμούς μου αλλά και για την ανάγκη μου για επικοινωνία. Ο φίλος μου ο Χρήστος είχε ήδη το δικό του μπλογκ και μου εξήγησε τι έπαιζε στην όλη υπόθεση.

Στα χρόνια που ακολούθησαν δυσκολεύτηκα να βρω μια φόρμουλα ώστε να γράφω συχνά και η αγάπη μου για το γράψιμο διοχετεύτηκε σταδιακά σε άλλες οδούς (Ορφέας, Mix Grill, Avopolis κ.λπ.). Όμως δεν θέλησα να εγκαταλείψω αυτή την πρώτη προσπάθειά μου, κι ευτυχώς τελευταία βρέθηκε η όρεξη και ο τρόπος ώστε το Δέντρο Μοναχό (που πήρε το όνομά του από το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, φυσικά) να διαβάζεται σήμερα καθημερινά από εκατοντάδες επισκέπτες.

Σας ευχαριστώ για την προτίμηση. Συνεχίζουμε.

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Οι ευχές της Ελένης για το νέο μου ξεκίνημα

Την 1η Σεπτεμβρίου, που παρουσιάστηκα στο 1ο ΕΠΑ.Λ. Θήρας, είχα μαζί μου και την Ελένη. Είχαμε ταξιδέψει μαζί την προηγούμενη μέρα και η γιαγιά της δεν είχε ακόμα φτάσει για να την κρατήσει.

Της άρεσε πολύ το κτίριο και γνωρίστηκε με τα παιδιά κάποιων εκ των νέων συναδέλφων μου. Κάποια στιγμή, προς το τέλος, κι ενώ είχαμε κατέβει ξανά στα γραφεία του ισογείου, μου ζήτησε χαρτί και στυλό για να ζωγραφίσει. Επέμενε, όσο το έκανε, να μην πλησιάζω, για να μην δω τι έφτιαχνε.

Τελικά, όταν τελείωσε, μου είπε: "για σένα". Το είχε διπλώσει, ώστε να φαίνεται η παραπάνω ζωγραφιά απ' έξω. Και μέσα είχε το παρακάτω:




Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

Το Α.Σ.Ε.Π. "μίλησε", οχτώ χρόνια μετά...

Δεν θυμάμαι σε πόσες προκηρύξεις και διαγωνισμούς έχω δηλώσει συμμετοχή, πάντως είναι κάμποσες οι φορές... Τις περισσότερες το έκανα επειδή "έπρεπε", επειδή οι γύρω μου πίστευαν ότι είχα πιθανότητες ή απλώς για να δείξω ότι ενδιαφερόμουν να βρω "δουλειά".

Ο διαγωνισμός 5Π/2008, όμως, ήταν διαφορετική περίπτωση, καθώς μου έδινε τη δυνατότητα να διεκδικήσω μια θέση εκπαιδευτικού στη Δημόσια Εκπαίδευση -κάτι που ήταν το αποκλειστικό επαγγελματικό ενδιαφέρον μου, στα πλαίσια των σπουδών μου στην Ηλεκτρονική. Ο ανταγωνισμός θα ήταν, βέβαια, σκληρός: οι θέσεις για την ειδικότητά μου ήταν μόλις 18, και οι κάτοχοι πτυχίου Α.Σ.Π.ΑΙ.Τ.Ε. προηγούνταν ασχέτως βαθμολογίας.

Παρά τις μικρές πιθανότητες, αποφάσισα να δώσω και για αυτό οργανώθηκα καλά: επέλεξα βιβλιογραφία, έφτιαξα δικές μου σημειώσεις, και τον τελευταίο μήνα φόρτσαρα κι έκανα το τελευταίο (μέχρι σήμερα) δυνατό διάβασμα της ζωής μου. Η εξέταση έγινε τον Ιούνιο του 2009, σε δύο ημέρες, και ήταν μια ιδιαίτερα σκληρή δοκιμασία -ακόμα τη θυμάμαι καλά. Στα παιδαγωγικά τα πράγματα ήταν σχετικά απλά, αλλά στην ειδικότητα η μάχη ενάντια στον χρόνο έμοιαζε χαμένη. Στα τελευταία 5 λεπτά, μην έχοντας το περιθώριο να μετρήσω πόσες σίγουρες απαντήσεις είχα, αποφάσισα να ρισκάρω και να απαντήσω 4-5 ερωτήματα στα οποία "έπαιζα" με πιθανότητες 50-50. Τελικά την "πάτησα"...

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, έφαγα την "ξενέρα" του αιώνα: Ήμουν ο 19ος επιτυχών στην κατάταξη, πράγμα που σήμαινε ότι ήμουν ο πρώτος μη διοριστέος. Και όχι μόνο αυτό: Τσεκάροντας τη βαθμολογία των υπολοίπων, κατάλαβα ότι αν είχα αποφύγει να απαντήσω σε εκείνα τα ερωτήματα την τελευταία στιγμή, θα είχα αποφύγει τις απώλειες λόγω αρνητικής βαθμολογίας και θα είχα βρεθεί στη 18άδα... Από την άλλη, το γεγονός ότι είχα καταφέρει να γράψω καλά, και το ότι καθαρά βαθμολογικά (χωρίς δηλαδή την εύνοια στους αποφοίτους Α.Σ.Π.ΑΙ.Τ.Ε.) ήμουν μέσα στη δεκάδα, έχοντας μάλιστα τον μεγαλύτερο βαθμό στα παιδαγωγικά (αν θυμάμαι καλά), με έκανε να νιώθω ότι τουλάχιστον είχα κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα.

Θυμάμαι ότι έδωσα τότε μια "ερμηνεία" σε εκείνο το αποτέλεσμα: Παρότι δεν σκέφτομαι έτσι συνήθως, θεώρησα ότι η υπόθεση "Ηλεκτρονική" δεν με "ήθελε" και αποφάσισα έτσι να αφιερωθώ πλήρως στη μουσική -τραγουδοποιητικά και δημοσιογραφικά. Θυμάμαι πολλούς να μου λένε να μην το ξεχάσω, ότι οι διορισμοί θα αργούσαν και ότι ενδεχομένως κάποιοι θα αρνούνταν τις θέσεις τους. Το είχα αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μου, κράτησα και τον αριθμό του κινητού μου σταθερό (μπας και...), όμως τα χρόνια περνούσαν και η σκέψη θαβόταν όλο και πιο βαθιά...

Αλλά ξεθάφτηκε ξαφνικά στις 13 του περασμένου Ιούλη. Το τηλέφωνο χτύπησε στις 10:14 το πρωί και όταν άκουσα μια γυναικεία φωνή να μου λέει ότι καλεί από το Υπουργείο Παιδείας σκέφτηκα "Ώπα! Εδώ είμαστε!". "Έχετε δει ότι έχετε κριθεί διοριστέος με βάση την επιτυχία σας στον διαγωνισμό του Α.Σ.Ε.Π.;" Όχι, δεν το είχα δει. Η κυρία (της οποίας το όνομα δεν συγκράτησα, δυστυχώς -και με τι μυαλό δηλαδή;) μου εξήγησε ότι ήταν γειτόνισσα στου Ζωγράφου (είχε δει τη διεύθυνσή μου στο σύστημα) και μου είπε να πάω στην πλησιέστερη Δευτεροβάθμια Διεύθυνση (επί της Κηφισίας, στους Αμπελοκήπους) με την ταυτότητα και το πτυχίο μου για να κάνω αποδοχή του διορισμού. Η προθεσμία έληγε την επομένη.

Όταν πήρα τη Σάντυ να της το πω, αμφέβαλε: "μήπως ήτανε φάρσα;" Δεν ήτανε, τσέκαρα τον αριθμό του τηλεφώνου στη Google και πράγματι ήταν γραμμή του Υπουργείου. Οδηγώντας προς τα γραφεία της Δευτεροβάθμιας, και έχοντας από την πρώτη στιγμή δεχτεί μέσα μου τον διορισμό, προσπαθούσα να καταγράψω στο μυαλό μου όλα όσα θα άλλαζαν. Δεν το κατάφερα, χρειάστηκαν αρκετές μέρες για να τα συλλάβω όλα, όπως και για να "χωνέψω" τη νέα πραγματικότητα...

Στα σχεδόν άδεια γραφεία, συνάντησα έναν μάλλον αδιάφορο κύριο και κάποιες πολύ εξυπηρετικές κυρίες, και εντός μίας ώρας η ζωή μου είχε αλλάξει. Τα κενά που εμφανίζονταν στο σύστημα ήταν στις περιοχές Β΄ Κυκλάδων, Ρεθύμνου, Σάμου και Β΄ Δωδεκανήσου. Η υπάλληλος έψαξε την Β΄ Κυκλάδων και είδε ότι η Σαντορίνη ήταν μέσα. Δεν υπήρχε, λοιπόν, συζήτηση για το ποια θα ήταν η πρώτη μου επιλογή. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν καν ότι, ως πρώτος επιλαχών, θα πήγαινα οπωσδήποτε στην πρώτη μου επιλογή.

Κάπως έτσι, βρέθηκα την Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου στο 1ο ΕΠΑ.Λ. Θήρας, σε ένα ολοκαίνουργιο κτίριο, να γνωρίζω τους νέους συναδέλφους μου και να προσπαθώ να εγκλιματιστώ σε μια νέα -αλλά και παλιά συνάμα- πραγματικότητα. Η οποία θα με φέρει (προσωρινά) μακριά από την οικογένειά μου, μακριά από φίλους και συναδέλφους από άλλους χώρους (τραγουδοποιία, δημοσιογραφία), μακριά από όμορφες προσπάθειες όπως το Μεταδεύτερο και οι ΣυνΩΔΗπόροι.

Ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά, δεν αφήνω τίποτα πίσω. Αντιθέτως, τα κουβαλάω όλα μαζί μου, καθώς παλεύω να αντιμετωπίσω τις νέες προκλήσεις, τα νέα καθήκοντα, τις νέες δημιουργικές ευκαιρίες που απλώνονται μπροστά.

Κυριακή 13 Αυγούστου 2017

Υπογραμμίσεις VII: Jonas Jonasson

Ο Σουηδός Jonas Jonasson έγινε συγγραφέας κάπως... ξαφνικά: Απλώς αποφάσισε να εγκαταλείψει την παλιά του ζωή (κατά την οποία είχε ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και την τηλεόραση) και να αρχίσει να γράφει.

Το πρώτο του βιβλίο, Ο Εκατοντάχρονος Που Πήδηξε Από Το Παράθυρο Και Εξαφανίστηκε, μου είχε κάνει κλικ με το που το είχα δει και το είχα επιλέξει ως δώρο για την Καλίνα, πολύ καιρό πριν. Φέτος το πήρα κι εγώ ως δώρο γενεθλίων, από τον Σταν, και το "ρούφηξα" κατά τις... ήσυχες μέρες του Αυγούστου.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια ανελέητη σάτιρα, της πολιτικής, της θρησκείας, της ηθικής και της ανθρώπινης Ιστορίας, η οποία, πάντως, δεν είναι διόλου απολιτίκ -σε αντίθεση με τον ήρωα της υπόθεσης- αλλά και καθόλου αμερόληπτη. Καιρό είχα να γελάσω τόσο με ανάγνωσμα, οπότε το συστήνω ανεπιφύλακτα -αλλά μόνο σε μη φανατικούς.

Σύμφωνα με τον πατέρα του Άλαν, ο Φάμπε πίστευε ότι οι άνθρωποι γενικώς δεν καταλάβαιναν το καλό τους και ότι χρειάζονταν κάποιον να τους κρατάει από το χέρι. Γι' αυτό και η απολυταρχία ήταν ανώτερη από τη δημοκρατία, όσο τουλάχιστον τα μορφωμένα και υπεύθυνα κοινωνικά στρώματα φρόντιζαν να φέρεται σωστά ο αυτοκράτορας. "Μόνο το γεγονός ότι οι εφτά στους δέκα μπολσεβίκους δεν μπορούν να διαβάσουν λέει πολλά", έκανε ρουθουνίζοντας ειρωνικά ο Φάμπε. "Μη μου πεις ότι θα αφήσουμε την εξουσία στα χέρια τόσων και τόσων αναλφάβητων!"

Στα γράμματα που έφταναν στην οικογένεια στο Ύξχουλτ, ωστόσο, ο πατέρας του Άλαν υπερασπιζόταν τους μπολσεβίκους ως προς το θέμα αυτό, διότι η οικογένεια δεν μπορούσε ούτε να διανοηθεί πώς ήταν εκείνο το ρωσικό αλφάβητο. Δεν ήταν λοιπόν περίεργο που οι άνθρωποι έμεναν αναλφάβητοι.

Το άσχημο ήταν ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονταν οι μπολσεβίκοι. Ήταν βρόμικοι, έπιναν βότκα όπως οι Σουηδοί εργάτες στις σιδηροδρομικές γραμμές, αυτοί που έστρωναν ράγες σε όλη την περιοχή της Σέρμλαντ. Ο πατέρα του Άλαν πάντα αναρωτιόταν πώς μπορούσαν να είναι τόσο ίσιες οι ράγες με τόση βότκα που έπιναν εκείνοι οι Σουηδοί εργάτες, και πάντα γινόταν καχύποπτος κάθε φορά που οι σουηδικοί σιδηρόδρομοι ταλαντώνονταν από τη μία ή την άλλη πλευρά.

Έτσι και με τους μπολσεβίκους. Σχεδόν τα ίδια και χειρότερα κι αυτοί. Ο Φάμπε είχε πει ότι ο σοσιαλισμός θα τελείωνε με τους μισούς να προσπαθούν να εξοντώσουν τους άλλους μισούς, μέχρι να υπάρχει μόνο ένας στο τέλος, που θα αποφάσιζε. Οπότε καλύτερα θα ήταν να στηριχτεί κανείς στον τσάρο Νικόλαο, έναν καλό και μορφωμένο άνθρωπο με μεγάλα οράματα για τον κόσμο.
-----
Εκείνο που διαμόρφωσε τελικά και καθοριστικά τη φιλοσοφία ζωής του νεαρού Άλαν ήταν, πάντως, κάτι που είχε πει η μητέρα του όταν τους πήγαν το μαντάτο για τον θάνατο του πατέρα.Πήρε βέβαια κάμποσο καιρό για να κατασταλάξει όλη η σοφία αυτής της φράσης στην ψυχή του νεαρού άντρα, αλλά μετά έμεινε μέσα του παντοτινά.

"Είναι όπως είναι, και θα γίνουν όπως θα γίνουν".
-----
"Αυτό θα τον πονούσε πολύ αν η κατάστασή του ήταν λίγο διαφορετική", είπε ο Άλαν.

"Το να είσαι νεκρός έχει πάντα πλεονεκτήματα", σχολίασε ο Γιούλιους.
-----
Ο Άλαν αναρωτήθηκε τι να κατασκεύαζαν σ' εκείνο το μέρος. Ο Γιούλιους γνώριζε ότι ήταν ένα χυτήριο με παράδοση, και ήδη από τον 17ο αιώνα κατασκεύαζαν και πουλούσαν κανόνια σε όλους όσοι επιθυμούσαν να είναι αποτελεσματικοί στους σκοτωμούς κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου.

Ο Άλαν σκέφτηκε πως παραήταν υπερβολικό για τους ναθρώπους που ζούσαν τον 17ο αιώνα να σκοτώνονται μεταξύ τους. Αν παρέμεναν λίγο ήρεμοι θα πέθαιναν κι αυτοί στην ώρα τους, όπως απεδείχθη. Ο Γιούλιους αντιγύρισε πως αυτό ίσχυε για όλες τις εποχές μάλλον [...]
-----
Αλλά οι συνεργάτες του Μπέρνχαρντ Λούντμποργ δεν ήθελαν ν' ακούσουν τίποτα. Ο Κάρλσον είχε τελειώσει τη θεραπεία του και τώρα είχαν άλλοι σειρά για ευνουχισμό και ανάλυση. Αν ήξερε ο αρχηγός από πόσους έπρεπε να φυλάγεται το έθνος! Εβραίους και Τσιγγάνους, μιγάδες και νέγρους, διανοητικά καθυστερημένους και άλλους. Το ότι ο κύριος Κάρλσον είχε τινάξει το σπίτι του στον αέρα δε σήμαινε ότι είχε τα προσόντα για ένα νέο ταξίδι στην Ούπλαντ. Ό,τι θέλει κάνει κάποιος με το σπίτι του, δε νομίζει ο κύριος διοικητής τμήματος; Μήπως δε ζούμε σε ελεύθερη χώρα;
-----
Ο Άλαν το σκέφτηκε. Από τη μια δεν ενδιαφερόταν για την επανάσταση, είτε ισπανική είτε οποιαδήποτε άλλη. Διότι μια επανάσταση θα οδηγούσε σε μια άλλη επανάσταση, αντίθετης φοράς. Από την άλλη, η Ισπανία ήταν στο εξωτερικό, όπως ακριβώς και οι άλλες χώρες εκτός της Σουηδίας, και μια που διάβαζε για το εξωτερικό σε όλη του τη ζωή δε θα ήταν και τόσο ανόητο να το ζήσει και στην πραγματικότητα κάποια φορά. Υπήρχε και η πιθανότητα καθ' οδόν να έβλεπε και κάνα δυο νέγρους.
-----
Ο Άλαν δεν ήταν μνησίκακος τύπος. Της έσφιξε το χέρι και χαμογέλασε με κατανόηση. Αντιθέτως, δε συμφώνησε καθόλου με τη ρήση "κάλλιο αργά παρά ποτέ". Ο πατέρας του έδειξε, για παράδειγμα, την πίστη του στον τσάρο Νικόλαο μία ημέρα προτού ξεσπάσει η ρωσική επανάσταση.
-----
Κατέληξαν σε συμβιβασμό. Ο πάστορας Φέργκιουσον έκανε με μισή καρδιά μια προσπάθεια να πει ότι ο κύριος Κάρλσον δε θα ζημιωνόταν αν τον άφηνε να τον διαφωτίσει λίγο για την έννοια της Τριάδος. Το θέμα της Αγίας Τριάδος ήταν ακριβώς αυτό που τύχαινε να είναι το πρώτο από τα 39 άρθρα στο αγγλικανικό δόγμα πίστης.

Ο Άλαν απάντησε ότι ο πάστορας δεν μπορούσε να φανταστεί καν πόσο αδιάφορος ήταν ο Άλαν για την Αγία Τριάδα.

"Από όλες τις τριάδες εδώ στον κόσμο, η Αγία Τριάδα είναι αυτή που με ενδιαφέρει λιγότερο", είπε ο Άλαν.

Ο πάστορας Φέργκιουσον θεώρησε ότι αυτό ήταν τόσο μεγάλη ανοησία που τον ανάγκαζε να υποσχεθεί ότι θα άφηνε τον κύριο Κάρλσον στην ησυχία του περί τα θρησκευτικά, "παρόλο που ο Θεός κάτι πρέπει να είχε κατά νου όταν μας τοποθετούσε και τους δύο στο ίδιο κρατητήριο".

Τα υπόλοιπα ο Μπούσε τα θεώρησε ασήμαντα για να κάνει κάποια ερώτηση σχετικά με αυτά. Συχνά ο νόμος ορίζει κάτι, αλλά η ηθική μπορεί να ορίζει κάτι διαφορετικό, είπε και θεώρησε ότι δε χρειάζεται να ψάξει παραπέρα από την ίδια του τη μικρή επιχείρηση για να βρει παραδείγματα τρόπων με τους οποίους ο νόμος μπορούσε να παραμεριστεί, αλλά αυτός θα συνέχιζε να κυκλοφορεί με το κεφάλι ψηλά.
-----
Ο Μπούσε φάνηκε να έχει έτοιμη την απάντηση στην απάντηση του Μπένι, αλλά ο Άλαν διέκοψε τα δύο αδέρφια λέγοντας ότι αυτός που είχε ταξιδέψει και είχε δεν τον κόσμο έμαθε πως οι μεγαλύτερες και, φαινομενικά, οι πλέον άλυτες συγκρούσεις στον πλανήτη είναι εκείνες που βασίζονται σε αντιλήψεις του τύπου: Είσαι ανόητος, όχι εσύ είσαι ανόητος, όχι εσύ είσαι που είσαι ανόητος. Η λύση, είπε ο Άλαν, ήταν τις περισσότερες φορές να κατεβάζουν τα αντίπαλα μέρη μια μπουκάλα βότκα παρέα και να ατενίζουν το μέλλον. Βέβαια, το ατύχημα εδώ ήταν πως ο Μπένι δεν έπινε. Ο Άλαν μπορούσε βεβαίως να πάρει τη μερίδα από το ποτό που αντιστοιχούσε στον Μπένι, αλλά δε θα ήταν το ίδιο πράγμα.
-----
Αυτό ακριβώς εννοούσε νωρίτερα όταν μιλούσε για τη διαφορά νόμιμου και ηθικού, συνέχισε ο Μπούσε. Οι Πολωνοί δεν ήταν βεβαίως χειρότεροι στην αναπαραγωγή και εκτροφή κοτόπουλων και μετέπειτα στη σφαγή τους απ' ό,τι οι Σουηδοί. Τι σχέση μπορεί να είχε η ποιότητα με τα εθνικά σύνορα;

"Οι άνθρωποι είναι βλάκες", δήλωσε ο Μπούσε. "Στη Γαλλία το γαλλικό κρέας είναι το καλύτερο, στη Γερμανία το γερμανικό. Το ίδιο συμβαίνει και στη Σουηδία. Οπότε κι εγώ, για το καλό του κόσμου, αποκρύπτω κάποιες πληροφορίες".

"Ευγενικό εκ μέρους σου", είπε ο Άλαν χωρίς ίχνος ειρωνείας.
-----
Ο Γιούρι και ο Άλαν άραξαν στα πίσω καθίσματα μιας λιμουζίνας Χάμπερ Πούλμαν για ένα ταξίδι μιας ολάκερης μέρας από το Λένινγκραντ στη Μόσχα. [...] Το αυτοκίνητο και ο εσωτερικός διάκοσμος θα μπορούσαν να αποτελούν λαμπρά δείγματα σοβιετικής μηχανικής τέχνης, αν δεν ήταν όλα εισαγόμενα από την Αγγλία.
-----
Ο Λούτσος τους είχε, δηλαδή, με την απειλή όπλου -αν και χωρίς όπλο- πείσει να μην ομολογήσουν τίποτα στην αστυνομία και στον εισαγγελέα. Η πείρα που είχε αποκτήσει έλεγε πως η δικαιοσύνη σπάνια ήταν τόσο δίκαιη όσο έπρεπε. Οι άλλοι συμφώνησαν, ειδικά όταν σκέφτηκαν πόσο άσχημη κατάληξη θα είχαν αν η δικαιοσύνη αποδεικνυόταν δίκαιη αυτή τη φορά.
-----
Το άλλο που είχε πάρει το αυτί του Άλαν ήταν ότι οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία είχαν συνενώσει τις κατακτημένες ζώνες τους στο γερμανικό έδαφος και είχαν σχηματίσει μια Γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Ο οργισμένος Στάλιν έδωσε αμέσως την απάντηση και έφτιαξε μια δική του Γερμανία, και τώρα είχαν και η Δύση και η Ανατολή από μία Γερμανία. Στον Άλαν αυτό φάνηκε αρκετά πρακτικό.
-----
Ο Άλαν επαίνεσε τον Χέρμπερτ για την καλή δουλειά και ηθοποιία. Ο Χέρμπερτ κοκκίνισε μόλις άκουσε τους επαίνους και ταυτόχρονα προσπάθησε να το κάνει να φανεί ασήμαντο λέγοντας πως δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο να κάνεις τον βλάκα όταν είσαι βλάκας. Ο Άλαν είπε ότι δεν ήξερε πόσο δύσκολο μπορεί να είναι, διότι οι βλάκες που είχε συναντήσει μέχρι τώρα στη ζωή του είχαν όλοι προσπαθήσει να το παίξουν έξυπνοι.
-----
Και μετά ο μυστικός Χάτον έκλεισε το τηλέφωνο, άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό και επέστρεψε στα επακόλουθα του υποστηριζόμενου από τη CIA πραξικοπήματος στην Ελλάδα, αυτού που είχε επιβληθεί την προηγούμενη χρονιά. Όπως τόσα άλλα τα τελευταία χρόνια, το πραξικόπημα δεν είχε εξυπηρετήσει ακριβώς αυτό για το οποίο είχε γίνει.

Jonas Jonasson, Ο Εκατοντάχρονος Που Πήδηξε Από Το Παράθυρο Και Εξαφανίστηκε, μετάφραση Γρηγόρη Ν. Κονδύλη, εκδόσεις Ψυχογιός

Τετάρτη 9 Αυγούστου 2017

Ένα αντίο στην Αρλέτα (1945-2017)

Η Αρλέτα μπορεί να υπήρξε, μεταξύ άλλων, η σπουδαιότερη Ελληνίδα τραγουδοποιός, όμως δύσκολα μπορεί να πιαστεί κανείς από κάτι τέτοια... εντυπωσιακά για να θρηνήσει για την απώλειά της. Αντίθετα, είναι εκείνα τα εντελώς προσωπικά βιώματα που έρχονται στην επιφάνεια κάθε που μαθαίνουμε μια τέτοια είδηση και που έχει νόημα να αναφέρουμε στα πλαίσια του Facebook ή όποιας άλλης ανάλογης πλατφόρμας (καλή ώρα). Κι ας αφήσουμε την "αστυνομία του πένθους" να λέει τα δικά της.

Η Αρλέτα, λοιπόν, υπήρξε για μένα πρόσωπο μυθικό αλλά και αμφιλεγόμενο. Από τη μία υπήρχαν κάποιες διηγήσεις του πατέρα μου, που την είχε γνωρίσει σε κάποιο σπίτι, στα ξεκινήματά της, οι οποίες την ήθελαν προσωπικότητα μυστήρια. Από την άλλη υπήρχαν σκόρπιες ηχογραφήσεις της, σε τραγούδια δικά της ή άλλων, οι οποίες έμοιαζαν πανταχού παρούσες κατά τα παιδικά μου χρόνια ("Μια Φορά Θυμάμαι", "Τα Ήσυχα Βράδια", "Ο Λύκος", "Σερενάτα", "Batida De Coco"...)

Δεν θυμάμαι να παρακολούθησα ποτέ κάποια συναυλία της, την είδα μόνο για λίγο σε μια από τις "πρεμιέρες" του Φοίβου Δεληβοριά στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, το 2009. Τότε σιχτίριζα, τώρα φυσικά μπορώ να το δω κι αλλώς...

Την αποχαιρετώ παίζοντας τα αγαπημένα μου από τα τραγούδια της, και κυρίως το παρακάτω, το οποίο μοιάζει βγαλμένο από μια άλλη διάσταση αλλά συνάμα εντελώς αβίαστο...

Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

Μια αετογερακίνα μέσα στην πισίνα

Φωνάζω στην Ελένη, όποτε είμαστε στη Σαντορίνη, να μην πηγαίνει κοντά στην πισίνα του γείτονα, είτε αυτή είναι γεμάτη με νερό είτε είναι άδεια. Φοβάμαι πολύ τα ατυχήματα, ειδικά τώρα, που έχει το χέρι της στον γύψο και η ισορροπία της δεν είναι πάντα καλή.

Το Σάββατο το πρωί, η μικρή ξύπνησε όπως πάντα χαράματα. Κι όπως πάντα, αγνόησε τις εντολές μου και πλησίασε στην πισίνα για εξερεύνηση -που τόσο πολύ της αρέσει. Και τελικά καλά έκανε.

Αρχικά ήρθε φωνάζοντας ότι μέσα στο νερό υπήρχε μια κουκουβάγια. Μετά από λίγο, κατάλαβε ότι ήταν μάλλον ένα γεράκι που στεκόταν μέσα στην πισίνα, ακίνητο και πιθανότατα τραυματισμένο.

Αμέσως τηλεφώνησα στα γραφεία της ΑΝΙΜΑ, του Συλλόγου για την προστασία της άγριας ζωής, στην Αθήνα. Η κυρία που σήκωσε το τηλέφωνο μου εξήγησε ότι πιθανότατα ήταν νεαρό γεράκι, το οποίο είχε εξαντληθεί και δεν μπορούσε να πετάξει. Ήταν κατεπείγον να το βγάλουμε από την πισίνα, καθώς ο ήλιος θα επέτεινε την εξάντλησή του και ίσως πνιγόταν.

Αμέσως τρέξαμε και ανασύραμε τη σκουριασμένη απόχη που υπήρχε στον πάτο της πισίνας, την καθαρίσαμε όσο γινόταν κι έπειτα βγάλαμε με αυτή το πουλί από το νερό, και το βάλαμε σε ένα τελάρο το οποίο είχαμε επενδύσει με χαρτόνι. Στη συνέχεια ξαναμίλησα με την κυρία της ΑΝΙΜΑ, η οποία μου έδωσε το τηλέφωνο του κοντινόντερου συνεργάτη του Συλλόγου, που βρισκόταν στην Πάρο. Εκείνος, μέλος του Συλλόγου Αλκυόνη, μάς έδωσε οδηγίες για το πώς θα κλείναμε το πουλί σε ένα χαρτόκουτο, φτιάχνοντας τρύπες για εξαερισμό, ώστε να του το στείλουμε ασυνόδευτο με κάποιο πλοίο.


Έπειτα χρειάστηκε ένας αγώνας δρόμου για να προλάβουμε το καράβι των 11:00 που θα έφευγε για Πάρο. Προλάβαμε στο τσακ: Καθώς βγαίναμε από την μπουκαπόρτα, αυτή ήταν έτοιμη να σηκωθεί και το πλοίο αναχωρούσε. Κατόπιν είπαμε να πιούμε ένα καφεδάκι σε ένα γραφικό καφενεδάκι του Πύργου, για να γιορτάσουμε την επιτυχία μας, όμως μας βγήκε ξινό, καθότι επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο βρήκα το μπροστά αριστερό λάστιχο πλάκα. Κάπου στον αγώνα... ράλι, είχα πατήσει μια βίδα...

Τέλος καλό, όλα καλά πάντως, αφού ο κύριος από την Αλκυόνη μάς τηλεφώνησε το απόγευμα και μάς είπε ότι το πουλί, μια αετογερακίνα η οποία πιθανότατα είχε κατέβει να πιει νερό και δεν είχε πια δυνάμεις να συνεχίσει, ήταν υγιέστατο και θα ανέκαμπτε πλήρως.

Η Ελένη ήταν η ηρωίδα της ημέρας.

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Για την τρίτη (και τελευταία) βραδιά στο GiocondArt + setlist

Ήταν Πέμπτη, 22 Ιουνίου, τότε που έγινε η τελευταία μου (όπως έμελλε να αποδειχθεί) προσωπική εμφάνιση στο GiocondArt, στο 8 της οδού Εθνικής Αντιστάσεως, στα Άνω Ιλίσια. Κι ήταν επόμενο να διεξαχθεί αυτή σε... οικογενειακή ατμόσφαιρα -κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.

Οι καλεσμένοι μου εκείνο το βράδυ ήταν οι S&M, ο Σταν και η Μαρία δηλαδή, στην πρώτη τους ever δημόσια εμφάνιση ως καλλιτεχνικό ντουέτο. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που ήταν στο κοινό οι γονείς μου, η Καλίνα, η Σάντυ και η Ελένη -η οικογένεια σε απαρτία, δηλαδή.

Άλλη μια πρωτιά ήταν το ότι έπαιξα ένα τραγούδι μου ακυκλοφόρητο, το "Παιδί Στο Πίσω Κάθισμα", από τον δίσκο που σκαρώνω στο κεφάλι μου τα τελευταία χρόνια. Δε νομίζω ότι το είπα καλά, καθότι προσπαθούσα να συγκρατήσω τους λυγμούς που έρχονταν σαν κύματα -καθότι το τραγούδι είναι βιωματικό και αφορά τα πρόσωπα που ήταν από κάτω εκείνο το βράδυ.

Ήταν εκεί, βέβαια, και φίλοι τραγουδοποιοί, οι οποίοι επίσης συνέβαλαν στην ωραία βραδιά. Η οποία, από την πλευρά μου, ακολούθησε τις... εξαγγελίες περί μεγάλων αλλαγών στο πρόγραμμα, με πολλά τραγούδια που δοκίμασα για πρώτη φορά ζωντανά.

Ελπίζω ότι οι S&M θα "χτίσουν" πάνω στο προφανές δυναμικό που έδειξαν εκείνο το βράδυ. Ελπίζω, επίσης, ότι ο Χρίστος και η Μαρία θα βρουν τον κατάλληλο χώρο για να συνεχίσουν την ιστορία του GiocondArt, εξακολουθώντας να δίνουν βήμα σε μουσικούς που το χρειάζονται.

Όσο για μένα, οι ορατές προκλήσεις μπροστά δεν είναι ακριβώς μουσικές. Όμως η μουσική θα συνεχίσει να δίνει τον τόνο.

Setlist:

1. Exit Music (For A Film) (Radiohead)
2. Ο Κηπουρός (Βαγγέλης Γερμανός)
3. Πιτσιρίκος (Τραγούδι Για Ένα Καναρίνι)
4. Mrs. Robinson (Simon & Garfunkel)
5. Εισαγωγή/Οι Γκόμενες (Δήμος Μούτσης)
6. Ήθελα (ποίηση: Νίκος Καββαδίας)
7. Το Πάρτι (Kiki Lesendric-Λίνα Νικολακοπούλου)
8. Τι Κι Αν
9. Ob-La-Di, Ob-La-Da (The Beatles)
10. Τι Είναι Αυτό;
11. Can You Feel The Love Tonight (Elton John)

> S&M: 1. Killing Me Softly (Charles Fox-Norman Gimbel)
            2. Unchained Melody (Alex North-Hy Zaret)
            3. I Feel It Coming (Abel "The Weeknd" Tesfaye-Thomas Bangalter-Guy-Manuel de                     Homem-Christo-Martin McKinney-Henry Russell Walter-Eric Chedeville)
            4. Love On The Brain (Fred Ball-Joseph Angel-Robyn Fenty)

12. Hallelujah (Leonard Cohen)
13. What Do You Want From Me? (Monaco)
14. Αποσπερίτης (Θανάσης Παπακωνσταντίνου)
15. Hope Of Deliverance (Paul McCartney)
16. Shit!
17. Σημάδια Σου Στην Άμμο
18. Somewhere Only We Know (Keane)
19. Παιδί Στο Πίσω Κάθισμα (ακυκλοφόρητο)

> Μιχάλης Τσαντίλας/S&M: Let It Be (The Beatles)
> Δημήτρης Βεριώνης: Το Παράθυρο Της Φαιναρέτης (Δημήτρης Βεριώνης)
> Μάνος Μοναστηριώτης: Δυο Παιδιά (Μάνος Μοναστηριώτης)
> Χρίστος Μοδέστου/Μαρία Τύμπα: Μια Θάλασσα Μικρή (Διονύσης Σαββόπουλος)
> S&M: 5. The Way You Make Me Feel (Michael Jackson)
            6. Bridge Over Troubled Water (Simon & Garfunkel)
> S&M/Μιχάλης Τσαντίλας: I Want It That Way (Andreas Carlsson-Max Martin)
> S&M: 7. Tender (Blur)

20. Ματώνω (Χρήστος Δάντης)
21. Τα Σχοινιά Σου (Παντελής Παντελίδης)
22. Πες Μου Παππού (Άκης Πάνου)
23. Ας Παν Στην Ευχή Τα Παλιά (Απόστολος Καλδάρας)
24. Ζεϊμπέκικο (Διονύσης Σαββόπουλος)
25. Το Μινόρε Της Αυγής (Σπύρος Περιστέρης-Μίνωας Μάτσας)

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

Για τη βραδιά με τον Γιώργο Περού + setlist

Τον καιρό που συμφωνήσαμε με τον Γιώργο Περού να κάνουμε ένα κοινό live, έμπαινα σε αχαρτογράφητα δημοσιογραφικά χωράφια, αναλαμβάνοντας την αρχισυνταξία του SONIK. Ως "φυσικό" επόμενο, το μυαλό μου ήταν αλλού, και δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ στα της σύμπραξής μας.

Με "ξεκλείδωσε", ευτυχώς, ο Γιώργος, όταν μου είπε ότι για να γίνει κάτι ωραίο, αρκεί "να είσαι εκεί" την ώρα που αυτό απαιτείται. Έτσι κατάφερα να δώσω το παρών στις πρόβες μας και να βγει το πρόγραμμα που σκεφτόμασταν, χωρίς μεσοβέζικες λύσεις. Ένα πρόγραμμα που μας ήθελε να μοιραζόμαστε πολλά τραγούδια, και όχι απλώς να εναλλασσόμαστε στη σκηνή.

Περάσαμε πολύ ωραία στις πρόβες στο σπίτι του Γιώργου, παίζοντας, συζητώντας και τρώγοντας τα υπέροχα γεμιστά και την ομελέτα της μαμάς του. Και περάσαμε ακόμα πιο ωραία στο πάλκο του GiocondArt, φτιάχνοντας μια ωραία, παρεΐστικη ατμόσφαιρα και ακολουθώντας, όπου χρειάστηκε, τη διάθεση της στιγμής.

Είπαμε ότι θα ήταν κρίμα να μην επαναληφθεί η κοινή μας εμφάνιση. Κι αν κάτι τέτοιο μοιάζει δύσκολο να γίνει άμεσα, με βάση κάποιες αναπάντεχες τελευταίες εξελίξεις, σίγουρα δεν αποκλείεται μεσο/μακροπρόθεσμα...

Setlist:

1. Exit Music (For A Film) (Radiohead)
2. Πιτσιρίκος (Τραγούδι Για Ένα Καναρίνι)
3. Ήθελα (ποίηση: Νίκος Καββαδίας)
4. Είδα Την Άννα Κάποτε (Διονύσης Σαββόπουλος)
5. Μέσα Μου Ζήσε (Γιώργος Περού)
6. Πάμε Μια Βόλτα... Στη Θάλασσα! (Γιώργος Περού)
7. Του Μικρού Βοριά (Οδυσσέας Ελύτης-Μίκης Θεοδωράκης)
8. Είσαι Ό,τι Πιο Όμορφο Έχει Συμβεί (Γιώργος Περού)
9. We Can Work It Out (The Beatles)
10. Δεύτερη Ευκαιρία
11. Τι Κι Αν
12. Τι Είναι Αυτό;
13. Την Πόρτα Ανοίγω Το Βράδυ (Τάσος Λειβαδίτης-Μίκης Θεοδωράκης)
14. Lover Lover Lover (Leonard Cohen)
15. Μαγική (Γιώργος Περού)
16. Πόσο Τυφλοί (Γιώργος Περού)
17. Σιωπή (Γιώργος Περού)
18. Η Παράγκα (Διονύσης Σαββόπουλος)
19. Blackbird (The Beatles)
20. Σημάδια Σου Στην Άμμο
21. Απόψε Φίλα Με (Η Τελευταία Νύχτα) (Μανώλης Χιώτης-Χρήστος Κολοκοτρώνης)
22. Ο Κηπουρός (Βαγγέλης Γερμανός)
23. Φοβάμαι Μόνο Μη Σε Χάσω (Γιώργος Περού)
24. Working Class Hero (John Lennon)
25. Δύο Κόσμοι (Γιώργος Περού)
26. Σε Ψάχνω (Μάνος Λαΐζος-Δώρα Σιτζάνη)
27. Χθες Το Βράδυ (Κώστας Γιαννίδης-Δημήτρης Γιαννουκάκης)

Encore

28. Somewhere Only We Know (Keane)
29. Let It Be (The Beatles)
30. Ό,τι Κι Αν Πω Δε Σε Ξεχνώ (Βασίλης Τσιτσάνης)
31. Μάτια Σαν Και Τα Δικά Σου/Μανές Μπουρνοβαλιός (Δεν Ημπορώ Να Κλαίγω Πια) (παραδοσιακά)

* Φωτογραφία: Χρίστος Μοδέστου

Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

15 χρόνια στην Αθήνα

Η Αθήνα είναι ο τόπος όπου γεννήθηκα. Όμως μετά τον ξέχασα. Οι δουλειές των γονιών μου ήταν πότε εδώ και πότε εκεί, κι έτσι τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα σε διάφορα μέρη, σε διάφορα σπίτια: δύο στο Γεράκι, ένα στο Αμβούργο, άλλα δύο στη Σπάρτη...

Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας, έβλεπα την Αθήνα σαν ένα μέρος αχανές, τρομαχτικό, δυσάρεστο, κουραστικό. Εκεί -στον Πειραιά για την ακρίβεια- ζούσαν ο παππούς ο Μιχάλης και η γιαγιά η Κατερίνα -αλλά δεν ήθελα να τους επισκέπτομαι για πολλές μέρες γιατί δεν μου άρεσε να είμαι κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους. Εκεί -στην Καλλιτεχνούπολη για την ακρίβεια- έμενε και ο νονός και η νονά μου, και τα ξαδέρφια μου, ο Αλέξανδρος και η Κυβέλη -εκείνους ήθελα πολύ να τους επισκέπτομαι, αλλά περισσότερο αλληλογραφούσαμε παρά βλεπόμασταν...

Πέρα από τους ανθρώπους, η Αθήνα ως μέρος άξιζε τότε μόνο για τις τυρόπιτες και τα παγωτά του Μαμ, για τα κεμπάπ του Θανάση, για τα σουβλάκια του Καράμπαμπα, για τα χάμπουργκερ των Wendy's και των McDonald's, για τις βόλτες με τον μπαμπά στα βιβλιοπωλεία και τις επισκέψεις στα σινεμά... Κατά τα άλλα, "εγώ δεν πρόκειται ποτέ να ζήσω εκεί".

Έπειτα ήρθε η μετακόμιση στα Χανιά για σπουδές, και η αναγκαστική μεσολάβηση της πρωτεύουσας στο πήγαινε και στο έλα. Νέοι φίλοι, νέα ζωή, κάποια στιγμή η ιστορία απέκτησε και συμπρωταγωνίστρια. Όταν ήρθε το (αναγκαστικό) τέλος της διαμονής στη Μεγαλόνησο, για χάρη της δεν επέστρεψα στη Σπάρτη (όπου με περίμενε καλή δουλειά), αλλά αποφάσισα να μείνω κοντά της. Απ' τα Άνω Ιλίσια ήταν εκείνη, στο Αιγάλεω θα έμενα εγώ -θα φορτωνόμουνα στον αδερφό μου τον Σταν κι έτσι θα μοιραζόταν η απόσταση.

Πού να φανταζόμουνα τότε, το 2001, ανήμερα της γιορτής μου, που πάταγα το πόδι μου στον Πειραιά για ένα νέο ξεκίνημα, ότι θα έφτανα να αλλάξω άλλα τρία σπίτια και ότι θα έμενα τόσα χρόνια στην Αθήνα, όσα δεν έζησα σε οποιονδήποτε άλλο τόπο... Αν μου το έλεγε αυτό κανείς όταν ήμουνα 10, θα του έλεγα ότι είναι τρελός.

Και θα 'χα δίκιο.

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

Συνέντευξη με τους Γιάννη Γιοκαρίνη, Νίκο Ζιώγαλα, Γιάννη Μηλιώκα και Λάκη Παπαδόπουλο

Κανονική... τρελοπαρέα, αλλά με καντάρια ταλέντου και προσφοράς στο ελληνικό τραγούδι, αποτελούν οι Γιάννης Γιοκαρίνης, Νίκος Ζιώγαλας, Γιάννης Μηλιώκας και Λάκης Παπαδόπουλος. Οι οποίοι ετοιμάζονται για το αυριανό beach πάρτι τους, στο Kokomo Beach Club, στην πλαζ του Αγίου Κοσμά, στο Ελληνικό. Ιδού τι είχαν να μου πουν σε μια συνέντευξη με την παραπάνω αφορμή.

*Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Σαλασίδης

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες