Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Διάλογος με την κόρη μου XXXIII

Σήμερα το πρωί, λίγο πριν φύγουμε για το σχολείο:
- Μπαμπά, έλα να σου πω!
- Τι είναι;
- Διάβασα κάτι στα αγγλικά: "Bob Dylan".
- Πολύ σωστά. Ξέρεις ποιος είναι;
- Κάποιος που ζούσε πολύ παλιά;
- Όχι, ζει ακόμα. Είναι μουσικός και λέει τραγούδια. Τον έχω δει σε συναυλίες δύο φορές.
- Άμα τον ξαναδείς πουθενά, πες του να σταματήσει το τσιγάρο γιατί κάνει κακό στους πνεύμονες.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Δισκοβόλος playlist 20/2/2017

Ιδού όσα ακούστηκαν στην εκπομπή της περασμένης Δευτέρας:

1. City Of Tears - Ellen Curtis
(Ellen Curtis)
2. Δεν Χωράμε Όλοι - Δημήτρης Μητσοτάκης
(Δημήτρης Μητσοτάκης)
3. Κάτοπτρα - Σωκράτης Μάλαμας
(Σωκράτης Μάλαμας)
4. Το Πιο Ωραίο Μου Τραγούδι Θα Σου Πω - Μαριάννα Πολυχρονίδη
(Θάνος Μικρούτσικος-Άλκης Αλκαίος)
5. Ο Παλιός Μου Εαυτός - Κώστας Παρίσσης/Μίλτος Πασχαλίδης
(Γιώργος Σταυριανός-Μάκης Τσίτας)
6. Το Κρύσταλλο Του Κόσμου - Βικτωρία Ταγκούλη
(Γιάννης Ευθυμιάδης-Γιώργος Καγιαλίκος)
7. Το Βιολί Και Το Λαούτο - Καίτη Κουλλιά
(Παναγιώτης Κελάνδριας-Θοδωρής Τσάκωνας)
8. Επιστροφή - Έφη Καραγιάννη
(Κώστας Λεμονίδης-Πέγκυ Πολίτου)
9. Γέρε Χρόνε - Βασίλης Ράλλης feat. Dimitrakis Ramone
(Βασίλης Ράλλης-Βαγγέλης Καραπέτρος-Dimitrakis Ramone)
10. Η Λάμπα - Μάνος Πυροβολάκης
(Μάνος Πυροβολάκης-Γιάννης Στίγκας-Νίκος Μωραΐτης)
11. Memory Lane - Θάνος Σταυρίδης
(Θάνος Σταυρίδης)
12. Tell Me What You're Made Of - Baby Guru
(Baby Guru)
13. My Dearest Crime - Mad John The Wise
(Mad John The Wise)
 

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Ένα αντίο στον Λουκιανό Κηλαηδόνη (1943-2017)

Τα τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη ήταν μέρος του soundtrack των παιδικών μου χρόνων - διόλου πρωτότυπο για οποιονδήποτε μεγάλωνε στα '80s. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μας βάζει να ακούσουμε το βινύλιο με τα Μικροαστικά (ή μήπως ήταν τα Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας;) ως εναλλακτική στα "χιτάκια" του της εποχής εκείνης ("Θα Κάτσω Σπίτι", "Ματς", "Τζιν - Τζιν - Τζιν", "Ο Ύμνος Των Μαύρων Σκυλιών" κλπ.). Θυμάμαι τις "κόντρες" της δασκάλας μου του πιάνου με τις κόρες της σχετικά με την αξία του καλλιτέχνη, και κάποιον συμμαθητή εκεί να λέει ότι "η μούρη του είναι σαν τρακαρισμένο φορτηγό". Ακόμα πιο έντονα θυμάμαι τη συναυλία του, μαζί με την Μελίνα Τανάγρη, στο Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο, στη Σπάρτη, κάπου στις αρχές των '90s.

Συνέχισα να τον ανακαλύπτω τον Κηλαηδόνη και αργότερα, ως φοιτητής, ακούγοντας το Ψυχραιμία Παιδιά!, το Πάμε Μαέστρο και το Πάρτυ Στη Βουλιαγμένη. Κι ακόμα τον ανακαλύπτω, δηλαδή, υπνωτιζόμενος από το ακαταμάχητο "στραβό" στόμα του που αμολάει τεμπέλικα τις λέξεις στο μικρόφωνο, στα παλιά τηλεοπτικά κλιπάκια. Οι κατά καιρούς δηλώσεις του που έμοιαζαν να μαρτυρούν μια υπερβολικά "κλειστή" προσωπικότητα δεν με πτόησαν, ευτυχώς.

Θα ήθελα να τον έχω συναντήσει τον άνθρωπο με το πιο μελωδικό ονοματεπώνυμο στο ελληνικό τραγούδι, να είχα μιλήσει έστω για λίγο μαζί του. Του χρωστάω πολλά, άλλωστε. Όχι μόνο τα τόσα τραγούδια, όχι μόνο πολλούς αγαπημένους μου καλλιτέχνες (που δεν θα ήταν οι ίδιοι αν δεν τον είχαν ακούσει), αλλά και την ίδια την συνθήκη που επέτρεψε και τη δική μου μουσική ύπαρξη, κατά κάποιον τρόπο.

Αντίο ρε Λούκι, κι ευχαριστώ. Δώσε χαιρετίσματα στην εκλεκτή παρέα του αποψινού πάρτυ,

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες