Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024

Gimme 10: Οι επιλογές των Poison Heart

Οι Poison Heart είναι μία πενταμελής hard rock μπάντα από τη Θεσσαλονίκη. Η σύνθεσή της περιλαμβάνει τους Chris Blaze (φωνή), Tolly Rose (κιθάρα, φωνή), Mick Marston (κιθάρα, φωνή), Johnny Gunshot (μπάσο, φωνή), και Lenny James (τύμπανα).

Η πορεία τους ξεκίνησε το 2021, ενώ τον περασμένο Νοέμβριο κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ, με τίτλο "Doctor Love". Αυτό το διάστημα ετοιμάζουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους.

Ως σημερινοί φιλοξενούμενοί μας, οι Poison Heart αποκαλύπτουν παρακάτω δέκα από τα άλμπουμ που τους σημάδεψαν.

-----

1. Appetite For Destruction - Guns N' Roses (1987)
Νούμερο 1 χωρίς καμία αμφιβολία. Από τις ιστορίες πίσω απ’ το κάθε κομμάτι μέχρι τη μίξη και το τελικό προϊόν, αυτός ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα που έκανε τον χαμό που του άξιζε ως το μεγαλύτερο σε πωλήσεις debut album που έχει κυκλοφορήσει ποτέ.
 
2. Shout At The Devil - Mötley Crüe (1983)
Με μια πρόταση, απλά η δεκαετία των '80s σε έναν δίσκο. Μουσική με θράσος, χωρίς φίλτρα και διακρίσεις. Αλητεία και αδιαφορία προς κάθε κριτική. Οι Crue με αυτόν τον δίσκο ήταν η πιο αντιπροσωπευτική μορφή του glam rock.
 
3. Dirt - Alice In Chains (1992)
Άλλο ένας groundbreaking δίσκος που σηματοδότησε μια νέα εποχή στη μουσική βιομηχανία. Άρτια φωνητικά και μελωδίες που εξιστορούν τις προσωπικές δυσκολίες των μελών, με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν της προηγούμενης δεκαετίας, πριν το release του Dirt.

4. Rust In Peace - Megadeth (1990)
Ουδέν σχόλιο, ανατριχιαστικά riffs, μελωδίες, φωνητικά και σόλο. Στους top 3 metal δίσκους όλων των εποχών.

5. Painkiller - Judas Priest (1990)
Με αρκετά μεγάλη σιγουριά, ο καλύτερος heavy metal δίσκος όλων των εποχών. Οι Priest είναι χωρίς καμία αμφιβολία η πιο ολοκληρωμένη μπάντα που έχει περπατήσει στη Γη.

6. The Seventh Sign - Yngwie Malmsteen (1994)
Ο Malmsteen δεν χρειάζεται προσφώνηση. Αυτός ο δίσκος είναι σαν να πατάς το γκάζι τέρμα, χωρίς να ξέρεις πού θα βρίσκεσαι το επόμενο δευτερόλεπτο.

7. A Night At The Opera - Queen (1975)
Ένας δίσκος - ταξίδι από μόνος του. Κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει ό,τι έκαναν οι Queen με αυτόν τον δίσκο.

8. Powerslave - Iron Maiden (1984)
Από τα πρώτα άλμπουμ που θα ακούσεις από τον πατέρα σου ή από τον μεγάλο σου αδερφό. Ένδοξο metal, υπέρ αρκετό για να σε βάλει στο τρυπάκι του είδους.

9. Pornograffitti - Extreme (1990)
Γκρούβα, γκάζι, άρτιες κιθάρες. Τι άλλο να χρειαστεί κανείς;

10. Hail To The King - Avenged Sevenfold (2013)
Το πιο σύγχρονο της λίστας. Μουσικοί - τέρατα, με απίστευτη έμπνευση, που δεν στερεύει ποτέ.


Πέμπτη 7 Μαρτίου 2024

Κατάφαση καρδιάς: Ο Φοίβος Δεληβοριάς στο Κύτταρο

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μακρής

Μπαίνοντας στον καθησυχαστικά απαράλλαχτο χώρο του Κυττάρου, βράδυ Σαββάτου, βρίσκεις αρκετό κόσμο να έχει ήδη γεμίσει τα περισσότερα τραπέζια. Στον χώρο των ορθίων, κάποιοι αναζητούν την καλύτερη γωνιά για να σταθούν, άλλοι περιμένουν να αφήσουν το παλτό τους στην υποδοχή, κι άλλοι κουβεντιάζουν ήδη με την παρέα που είχαν δώσει ραντεβού, με το πρώτο ποτό της βραδιάς στο χέρι.

Κοιτώντας προς τη μεριά της ακόμα άδειας από ανθρώπινη παρουσία σκηνής, έρχεσαι αντιμέτωπος με μία οπτική ρετροσπεκτίβα στη μέχρι τούδε δισκογραφική πορεία του Φοίβου Δεληβοριά: επί της μεγάλης τετράγωνης επιφάνειας στο πίσω μέρος παρελαύνουν τα εξώφυλλα των άλμπουμ, σελίδες από τα ένθετα, φωτογραφίες και στίχοι. Μέχρι και τη σχεδόν ξεχασμένη πια ταινία γνησιότητας πήρε κάπου το μάτι μου -ξέρετε, εκείνη που αν επιχειρούσες να την αφαιρέσεις από το CD, άφηνε διά παντός το αποτύπωμά της επάνω του.

Σε αντίστοιχα ανεξίτηλα αποτυπώματα επιχειρεί να αναφερθεί και με το περιεχόμενο των φετινών παραστάσεών του ο Δεληβοριάς, ανατρέχοντας, με χρονολογική σειρά, στα οχτώ προσωπικά άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Αν και οι στάμπες που τον ενδιαφέρουν δεν είναι χειροπιαστές: αφορούν στη δική του σχέση με τα τραγούδια όπως αυτά ηχογραφήθηκαν σε κάθε εποχή, αλλά και στη σύνδεση με τους ακροατές του μέσω αυτών.
Η έναρξη έρχεται λίγο μετά τις 22:30: τα φώτα χαμηλώνουν, οι μουσικοί ανεβαίνουν στη σκηνή, και οι πρώτοι ήχοι που ακούγονται συνθέτουν ένα κάπως χαοτικό κολάζ θραυσμάτων από τους δίσκους. Ο πρωταγωνιστής βγαίνει τελευταίος, κάθεται στο σκαμπό του, και πιάνει την κιθάρα, για να ξεπηδήσει μέσα από το χάος η τάξη: "Απόψε φεύγει απ’ την Αθήνα το κορίτσι που αγαπώ..." Είναι η μόνη παρασπονδία στη χρονολογική ροή της παράστασης, κι ένας συγκινητικός φόρος τιμής στον άνθρωπο -κάποιον Μάνο Χατζιδάκι...- που έδωσε στον Δεληβοριά το διαβατήριο για τη δισκογραφία, στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών.

Το κοινό δεν αργεί να ζεσταθεί. Μπορεί τα τραγούδια από την Παρέλαση να τα ξέρουν καλά λίγοι, όμως το "να να να..." ρεφρέν του "Με Φλάουτα Και Κιθάρες" διευκολύνει ένα πρώτο, δειλό έστω, τραγούδισμα εν χορώ. Λίγο μετά, με το που ξεκινά "Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα", οι ευοίωνες προοπτικές της βραδιάς γίνονται πασιφανείς• και δεν διαψεύδονται ποτέ στη συνέχεια.
Ο Δεληβοριάς είναι σε μεγάλη φόρμα. Πότε καθισμένος, πότε όρθιος, με την κιθάρα ή χωρίς, ερμηνεύει άψογα και με καρδιά. Είναι προφανές ότι στη σκηνή του Κυττάρου νιώθει σαν στο σπίτι του, και γρήγορα μετατρέπεται σε κουλ οικοδεσπότη, που αποπνέει καλοσύνη και σιγουριά. Κάποιες φορές εντοπίζει ανάμεσα στο κοινό φίλους του, και τους απευθύνεται με το όνομά τους• άλλες πάλι εγκαταλείπει το κέντρο της σκηνής για να πλησιάσει στα άκρα, και να τραγουδήσει απευθυνόμενους στους «αδικημένους» που βρίσκονται εκεί.

Σε φόρμα, όμως, είναι και η ομάδα που χρόνια τώρα τον πλαισιώνει -και την οποία εκείνος δεν αμελεί ποτέ να εκθειάσει. Ο Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα), ο Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα), ο Yoel Soto Gonzalez (μπάσο), ο Κώστας Παντέλης (κιθάρα) και ο Χρήστος Λαϊνάς (πλήκτρα, λάπτοπ, κιθάρα, κρουστά, μπουζούκι, φωνή), αριστοτέχνες όλοι τους, στήνουν έναν ήχο ανάγλυφο, βοηθούμενοι και από τον επίσης παλιό συνεργάτη, έμπειρο ηχολήπτη και παραγωγό, Γιάννη Πετρόλια.
Η προσέγγιση σε ό,τι αφορά τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών είναι η αληθινή έκπληξη της παράστασης. Κι αυτό γιατί έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τη "γραμμή Dylan" που ακολουθούσε μέχρι πρότινος, και για πολύ παραπάνω από μία δεκαετία, ο Δεληβοριάς. Τότε προτεραιότητα είχαν η λαχτάρα για το άγνωστο, το πείραμα και το παιχνίδι, με τους μουσικούς να έχουν το πάνω χέρι, και τα τραγούδια να προσαρμόζονται στις εκάστοτε διαθέσεις τους, καταλήγοντας συχνά αγνώριστα. Είχε ομολογουμένως πολύ ενδιαφέρον εκείνη η αρτίστικη διάθεση, που υπέσκαπτε και την κάπως θρησκόληπτη αντίληψη ότι οι στουντιακές ηχογραφήσεις είναι κάτι σαν τις πλάκες που κατέβασε ο Μωυσής από το Όρος Σινά.

Όμως έρχεται κάποτε η στιγμή που λες "νισάφι"· που θες να ξαναφωνάξεις δυνατά τους στίχους από τα αγαπημένα σου τραγούδια, με τις μελωδίες και τους ρυθμούς που ήξερες. Ο Δεληβοριάς, λοιπόν, μάς κάνει φέτος αυτή τη χάρη: τα τραγούδια αποκτούν ξανά τη μορφή με την οποία τα πρωτογνωρίσαμε, χωρίς όμως να έχει εξαλειφθεί εντελώς η συμβολή της φαντασίας των μουσικών· η λέξει-κλειδί τώρα είναι "ισορροπία". Η ατακαριστή γκρούβα του "Το ‘πα - Το ‘κανα", το ζωηρό παιχνίδισμα του "Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι", το παιδικό πιάνο στο "Καταφύγιο", κι ένα σωρό άλλες ηχητικές λεπτομέρειες από τους δίσκους, μετατρέπουν τη συναυλία σε πάρτι της μνήμης: μάς εκτοξεύουν πίσω, στις στιγμές εκείνες που σφυρηλάτησαν τη σχέση μας μαζί τους, και με τον δημιουργό τους.

Δεν πέφτουν, πάντως, όλοι αμαχητί στο δίχτυ που τόσο επιτήδεια έχουν υφάνει ο Δεληβοριάς και οι φίλοι του. Απέναντι ακριβώς από εκεί που κάθομαι στέκει ένα νεαρό κορίτσι, παρακολουθώντας με την παρέα της τη συναυλία, με μια απάθεια που μου κάνει εντύπωση. Μέχρι το διάλειμμα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, δεν έχει τραγουδήσει έστω δυο λέξεις, δεν έχει κουνηθεί με τον ρυθμό... Κοιτάζει απλώς προς τη σκηνή, με μια στωικότητα, με κάτι σαν υπομειδίαμα στην έκφραση του προσώπου της -σαν να απορεί προς τι όλος αυτός ο σαματάς. Είναι προφανέστατα η πιο δύσκολη ακροάτρια απόψε. Αλλά λίγο πριν το τέλος έχει κι εκείνη παραδοθεί στο ευφορικό κλίμα που τυλίγει ολόκληρη την αίθουσα.

Να έχει συμβάλει άραγε στην παράδοσή της το encore της βραδιάς, όπου ο Δεληβοριάς επιλέγει να πει, μόνος με την κιθάρα του, τις -κατά δήλωσή του- τρεις μεγαλύτερες επιτυχίες του; Ίσως... Πρόκειται, βέβαια, για "Το Ελεφαντάκι" του Γιώργου Χατζηπιερή ("γονείς με σταματάνε στον δρόμο και μου λένε
"όχι άλλο "Ελεφαντάκι", ρε πούστη""
), για το "Όταν Σου Χορεύω", που ο τραγουδοποιός έγραψε για τη Ρένα Μόρφη, και για το "Ο Κόσμος Σου", που πρωτοακούσαμε από τη Νεφέλη Φασούλη. Δεν ξέρω για τα άλλα δύο, πάντως το τελευταίο είναι ένα τραγούδι που θα άκουγα ευχαρίστως στο κλείσιμο κάθε συναυλίας -του Δεληβοριά, ή όποιου άλλου.

Όταν η μουσική σταματά, θέλεις κι άλλο. Ναι, παίχτηκαν 38 τραγούδια, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα, από τα αγαπημένα, που δεν χώρεσαν. Κι ας ακούστηκαν τόσες ιστορίες, γνωστές ή άγνωστες, κι ας γέλασες τρανταχτά με τον τρόπο που τις αφηγήθηκε ο πρωταγωνιστής, κι ας κύλησαν τρεις ώρες και βάλε· δεν θα πείραζε αν ήταν άλλες τόσες.

Η φετινή σειρά εμφανίσεων του δημοφιλούς καλλιτέχνη μπορεί να ιδωθεί ως μία από καρδιάς κατάφαση στο δισκογραφημένο παρελθόν του. Στο παρελθόν του οποίου πολλές πλευρές ο ίδιος στηλίτευσε κατά καιρούς δημοσίως· και καλώς έκανε, αν έτσι ένιωσε τότε. Ίσως ο χρόνος, που όλα τα λειαίνει, να άφησε να κατασταλλάξουν αλλιώς τα πράγματα μέσα του. Στο κάτω κάτω, τα τραγούδια του Δεληβοριά δεν είναι πια ακριβώς δικά του· είμαστε κι εμείς εδώ, μίστερ. Κι αν τελικά οι βραδιές του Κυττάρου δεν μαρτυρούν απαραίτητα την πλήρη αποδοχή από μέρους του της όλης ιστορίας, σίγουρα αποτελούν ένα μεγάλο «ναι» στη δική μας θέληση να την ξαναδούμε να ξετυλίγεται εμπρός μας· είτε όντως τη ζήσαμε τότε μαζί του, είτε απλώς θα θέλαμε να ‘μασταν εκεί.
Setlist:
1. Ο Ταχυδρόμος
2. Με Φλάουτα Και Κιθάρες
3. Η Επέτειος
4. Ερωτικό Για Δυο Αγγέλους
5. Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα
6. Το ‘πα - Το ‘κανα
7. Πατήρ Φοίβος Ολομόναχος
8. Αφού Δε Μ’ Αγαπάς...
9. Η Κική Κάθε Βράδυ
10. Εκείνη
11. Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι
12. Χάλια
13. Φώτης (Ένα Τραγούδι Για Τον Πατέρα Μου)
14. Θέλω Να Σε Ξεπεράσω
15. Δεν Ξέρω Τι Είναι
16. Αυτή Που Περνάει
17. Ο Καθρέφτης
18. Η Υβρεοπομπή
19. Η Όμορφη Πόρτα
Διάλειμμα
20. Η Πέρα Χώρα
21. Αδιάκοπα
22. Το Καλοκαίρι Θα ‘ρθει
23. Bolero
24. Θα ‘θελα Να ‘μουνα Εκεί
25. Χωρίς
26. Το Καταφύγιο
27. Ερημιά Στην Καλλιθέα
28. Ο Μπάσταρδος Γιος
29. Ο Ξένος
30. Κουνελάκι
31. Μόνο Ψέματα
32. Κάποια Παιδάκια
33. Ο Λωτοφάγος
34. Άγρια Ορχιδέα
35. Μπαλάντα
Encore
36. Το Ελεφαντάκι
37. Όταν Σου Χορεύω
38. Ο Κόσμος Σου

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2024

Gimme 10: Οι επιλογές των Countown

Οι Countown είναι μία ελληνόφωνη nu metal μπάντα από την Αθήνα.

Η πορεία τους ξεκίνησε το 2011, και η σημερινή σύνθεσή τους περιλαμβάνει τους Γιώργο Αρχοντούλη (φωνή, κιθάρα, samples), Σπύρο Σταυράγγελο (κιθάρα), Κυριάκο Ιγγλέση (μπάσο, φωνή), και Μάκη Αλιφραγκή (τύμπανα).

Η συναυλιακή τους παρουσία είναι πλούσια, και περιλαμβάνει συμμετοχές σε φεστιβάλ, support στην περιοδεία για τα εικοσάχρονα των Υπογείων Ρευμάτων, και εμφανίσεις σε ιστορικούς χώρους. Το 2015 βραβεύτηκαν ως η καλύτερη μπάντα, ανάμεσα σε 29 συμμετοχές, στην 80ή Δ.Ε.Θ. της Helexpo.

Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει μέχρι στιγμής τα άλμπουμ Μουσική Πορνεία (2015) και Αέναος Κύκλος (2017), καθώς και τα σινγκλ "Χαιρεκακία" (2020) και "Κόσμος Τοξικός" (2021). Πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους είναι το τραγούδι "Vrikolakes" (2023), το οποίο αποτελεί προπομπό του τρίτου στουντιακού δίσκου τους, που θα κυκλοφορήσει εντός του 2024 και θα έχει τον τίτλο Χαιρεκακία.

Με αυτή την αφορμή, οι Countown είναι οι σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, και σχολιάζουν παρακάτω δέκα από τα αγαπημένα τους άλμπουμ.

-----

1. Iowa - Slipknot (2001)
Ό,τι πιο σκληρό και καινοτόμο σε ήχο και στίχο, το οποίο είχε ανάγκη η εποχή τότε και δεν το ήξερε.

2. Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water - Limp Bizkit (2000)
Ένα άλμπουμ game-changer για την εποχή. Κάθε κομμάτι μοντέρνος fat American ήχος. Η απόλυτη groove αίσθηση, καθαριστικά ριφ που μιλάνε.

3. Around The Fur - Deftones (1997)
Η αίσθηση της ατμόσφαιρας σε συνδυασμό με την έκφραση, άλλοτε με οργή άλλοτε με μελωδία, σε συνδυασμό με χαοτική απόδοση στίχων σε έναν μασίφ για την εποχή ήχο.

4. Wisconsin Death Trip - Static X (1999)
Ατόφιο "γκρουβάτο, μπιτάτο, τσιτωμένο", με industrial υπόκρουση nu metal, με απλές, βατές, πανέξυπνες συνθέσεις.

5. Take A Look In The Mirror - Korn (2003)
Η οργή, ο πόνος, η έκφραση, η αντίδραση, η εξιλέωση της ψυχής, ο όγκος, το βάρος και ιδιαιτερότητα του ήχου σε ξετινάζουν σε αυτό το άλμπουμ.

6. Break The Cycle - Staind (2001)
Ήχος ογκώδης, παραφωνία στα καθαριστικά ριφ και σε συνδυασμό με τη γκρούβα δημιουργείται μια ατμόσφαιρα που σου κάνει παρέα τις δύσκολες στιγμές. Στίχος που αν είσαι στα πατώματα σε πάει πιο κάτω να πάρεις φόρα να ανέβεις ψηλά. Εναλλακτικό, βαρύ και ποιοτικό.

7. The War Of Art - American Head Charge (2001)
Ένα άλμπουμ masterpiece -από πού να αρχίσεις; Ηχητικά, στιχουργικά, πανέξυπνες συνθέσεις με ποικιλία ρυθμών. Ο Κάμερον σαν frontman είναι ένας από τους καλύτερους, και σαν performer στα live σε βάζει στο πετσί των θεμάτων των τραγουδιών με το attitude που τον διακατέχει. Γενικά, γίνεται ένας πόλεμος της τέχνης -όπως και ονομάζεται!

8. Roots - Sepultura (1996)
Τι να πούμε για ένα πάναπλο ριφ που άλλαξε ζωές, για ήχους παραδοσιακούς, για στίχο δυναμίτη, τύμπανα που σκοτώνουν -αυτά είναι λίγα για αυτό το άλμπουμ. Ένας μασίφ δίσκος, που πρέπει να τον έχεις ακούσει ολόκληρο για το βιογραφικό σου.

9. Through The Ashes Of Empires - Machine Head (2003)
Ένα άλμπουμ που το πίνεις στο ποτήρι. Τραγουδάρες, ριφάρες, στιχάρες, και τύμπανα που σε στέλνουν στο ωδείο! Μετά από τόσα χρόνια, ακόμα παλεύω να παίξω το "Imperium" στην κιθάρα και να τραγουδήσω όπως ο Flynn.

10. Vulgar Display Of Power - Pantera (1992)
Άλμπουμ - σχολή για τα επόμενα 20-30 έτη από τη δημιουργία του -αυτό και μόνο! 


Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2024

Gimme 10: Οι επιλογές των Rock N' Road

Οι Rock N' Road είναι μία classic rock μπάντα από την Αθήνα.

Η πορεία τους ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2021, όταν ο Νίκος Μαραζιώτης (τύμπανα) γνώρισε τον Μάρκο Καραμπότη (φωνή), σε ένα road trip με μηχανές chopper. Αργότερα προστέθηκαν στη σύνθεση ο Πέτρος Σπιθουράκης (κιθάρα) και ο Μάρκος Δημόπουλος (μπάσο).

Η μέχρι στιγμής δισκογραφία τους περιλαμβάνει τα σινγκλ "Rolling" (2022), "Jimmy The Lizard" (2023), και "Mind Over Matter" (2023), με το τελευταίο να αποτελεί προπομπό του ντεμπούτο άλμπουμ τους, το οποίο θα κυκλοφορήσει εντός του 2024, και θα έχει τον τίτλο Midnight Tale.

Ως σημερινοί φιλοξενούμενοι της στήλης, οι Rock N' Road αποκαλύπτουν και σχολιάζουν παρακάτω τα άλμπουμ που καθόρισαν τον ήχο τους.

-----

1. Rising - Rainbow (1976)
Γιατί ήταν μια έκρηξη μετά τις αρχές της classic rock, η οποία κατάφερε να κρατήσει τα στοιχεία της κλασικ, παρ’ολα αυτά να τα συνδυάσει με νέες ιδέες και έθνικ στοιχεία, ενώ παράλληλα είχε ξεκάθαρα heavy metal ντραμς.

2. Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969)
Τι να πούμε τώρα...

3. Led Zeppelin IV - Led Zeppelin (1971)
"Black Dog", "Rock And Roll", "The Battle Of Evermore", "Stairway To Heaven"... Εντάξει, καλό ήταν βρε παιδιά...

4. Heaven And Hell - Black Sabbath (1980)
Σε αυτό το άλμπουμ συναντάς την κόλαση και τον παράδεισο.

5. Paranoid - Black Sabbath (1970)
Θα αναφερθούμε σε αυτό το άλμπουμ γιατί πιστεύουμε πως σε ένα μικρό αλλά σημαντικό βαθμό έχει επηρεάσει με τον τρόπο του τον ήχο μας. 

6. Machine Head - Deep Purple ()
"Highway Star", "Smoke On The Water", πήραμε φωτιά κι άντε να τη σβήσουμε!

7. Holy Diver - Dio (1972)
Άλμπουμ Ιερό, σαν τον Holy Diver. Δεν γίνεται να μην έχει επηρεαστεί κάποιος από αυτό! Προσευχηθείτε άπιστοι!

8. Led Zeppelin II - Led Zeppelin (1969)
Ναι, μπορούμε ξεκάθαρα να πούμε ότι οι Led Zeppelin είναι ξεκάθαρα βασική μας επιρροή.

9. The Last In Line - Dio (1984)
Αν και το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι λίγο πιο "σκληρό" από τον ήχο μας, σίγουρα οι στιχουργικές ανησυχίες του μας έχουν κινήσει το ενδιαφέρον.

10. Για να κλείσουμε αυτόν τον "δεκάλογο" των επιρροών μας, θα θέλαμε να αναφερθούμε στο ότι, ενώ δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη μπάντα ή άλμπουμ που να μας έχει δώσει τις παρακάτω επιρροές, αν μας ακούσετε με προσοχή θα παρατηρήσετε ότι σε κάποια κομμάτια φαίνεται εμφανώς ότι έχουμε επιρροές από τη νοτιοαμερικάνικη κουλτούρα των '60s και '70s.


Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024

Gimme 10: Ο Γιάννης Ταυλάς για τους αγαπημένους του ελληνικούς δίσκους των '70s

Ο Γιάννης Ταυλάς είναι τραγουδοποιός, συνθέτης, ενορχηστρωτής, πολυοργανίστας, εκπαιδευτικός και παραγωγός.

Γεννήθηκε το 1988 στην Αθήνα, και μεγάλωσε στον Πειραιά. Ξεκίνησε μουσικές σπουδές από μικρή ηλικία, και διαθέτει πτυχία αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας, και διπλώματα κλασικής κιθάρας και σύνθεσης. Έχει γράψει έργα συμφωνικής μουσικής, μουσικής δωματίου, έργα για κιθάρα και πιάνο, καθώς και κύκλους τραγουδιών. Έχει επίσης εργαστεί για το θέατρο, ως συνθέτης αλλά και ως περφόρμερ. Είναι ιδρυτικό μέλος της Alcedo Folk Band από το 2018, μαέστρος της Ανοιχτής Ορχήστρας από το 2021, και εργάζεται στη μουσική εκπαίδευση από το 2010.

Η προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνει μέχρι στιγμής τα άλμπουμ Τέσσερεις Τριλογίες (2021) και Τραγούδια Μίας Χρήσης (2023). Σε ηχογραφήσεις έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Κότσιρας, Λεωνίδας Μπαλάφας, Φοίβος Δεληβοριάς, Παντελής Κυραμαργιός κ.ά.

Την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου, ο Γιάννης Ταυλάς θα εμφανιστεί στη μουσική σκηνή Σφίγγα (Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής, είσοδος από πεζόδρομο Κιάφας 13), παρέα με τον μουσικό και φίλο του Τάσο Δερέσκο, για να παρουσιάσουν τη μουσικοθεατρική παράσταση "Κιθάρα VS Μπουζούκι", που θα είναι γεμάτη χιούμορ, τραγούδια και αναπάντεχες εκπλήξεις.

Με αυτά ως αφορμή, ο Γιάννης Ταυλάς φιλοξενείται στο σημερινό Gimme 10, και αποκαλύπτει τα αγαπημένα του ελληνικά άλμπουμ των '70s.

-----

Δυσκολεύομαι να απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις γιατί ψυχαναγκάζομαι έντονα. Πώς είναι δυνατόν να πω μόνο 10(!) αγαπημένους δίσκους, από τόσους πολλούς που μου αρέσουν;! Οπότε αποφάσισα να βάλω κάποιους περιορισμούς στον εαυτό μου για να μην τρελαθώ. Σας παραθέτω τους 10 αγαπημένους μου ελληνικούς δίσκους που βγήκαν τη 10ετία του '70, που θεωρώ ότι είναι γενικά η Χρυσή εποχή του βινυλίου και του μουσικού άλμπουμ ως έργο τέχνης.

1. Ο Μεγάλος Ερωτικός - Μάνος Χατζιδάκις (1972)
Η ευαισθησία του συγκεκριμένου δίσκου όσον αφορά το σύνολο του στίχου, της μουσικής, της ενορχήστρωσης και των ερμηνειών είναι απαράμιλλης ομορφιάς.

2. Διόνυσε Καλοκαίρι Μας - Σταύρος Ξαρχάκος (1972)
Σε αυτόν τον δίσκο νιώθω ότι ο κύριος Ξαρχάκος βρίσκει ένα πιο προσωπικό ύφος, με μία μίξη λαϊκού, παραδοσιακού αλλά και ροκ ήχου. Με καταπληκτικές ερμηνείες του Νίκου Ξυλούρη.

3. Τα Τραγούδια Του Δρόμου - Μάνος Λοΐζος (1974)
Κάθε τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο είναι μια ξεχωριστή ιστορία, που μοιάζει να τις έχει στοιχειοθετήσει ο κουλ θείος σου, για να σου μάθει πέντε πράγματα για τη ζωή.

4. Θητεία - Γιάννης Μαρκόπουλος/Μάνος Ελευθερίου (1974)
Ένα έργο σε 9 μέρη, που έχει επικές διαστάσεις σε βάθος, τραγουδάς τα "Μαλαματένια Λόγια" και νοιώθεις ότι απαγγέλεις όλον τον 20ό αιώνα της Ελλάδας.

5. Καπνισμένο Τσουκάλι - Χρήστος Λεοντής, Γιάννης Ρίτσος (1975)
Συγκλονιστικό έργο, από όλες τις απόψεις. Ο Λεοντής έφτιαξε ένα από τα πιο ολοκληρωμένα άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας. Οι φωνές του Ρίτσου και του Ξυλούρη είναι πολιτιστική κληρονομιά. Το θεωρώ λαϊκό ορατόριο, που στέκεται δίπλα από το Άξιον Εστί της προηγούμενης δεκαετίας, των Μίκη Θεοδωράκη και Οδυσσέα Ελύτη.

6. Αχαρνής - Διονύσης Σαββόπουλος (1976)
 Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο πρωτότυπα έργα της ελληνικής δισκογραφίας. Ένα σύγχρονο μιούζικαλ, πάνω σε μια ελεύθερη απόδοση του έργου του Αριστοφάνη, με ανεξάντλητα ευρήματα του Διονύση Σαββόπουλου.

7. Είμαι Ένας Φτωχός Και Μόνος Καουμπόι - Λουκιανός Κηλαηδόνης (1978)
Ο Λουκιανός με αυτόν τον δίσκο εδραιώνει το ύφος του ως τραγουδοποιός. Αρκετά πρωτότυπος, και ευχάριστος όσο τίποτα άλλο, γίνεται μπαμπάς πολλών μετέπειτα τραγουδοποιών.

8. Φλου - Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα (1978)
Αν έπρεπε να δείξω σε κάποιον έναν και μόνο έναν ελληνικό δίσκο Ροκ αυτόν θα διάλεγα.

9. Η Εκδίκηση Της Γυφτιάς - Νίκος Ξυδάκης/Μανώλης Ρασούλης (1978)
Πιστεύω ότι αυτός ο δίσκος είναι ο πρώτος που βγήκε σε αυτό το ύφος που λίγο πολύ αργότερα από τους κόλπους του βγήκαν οι Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Ορφέας Περίδης και άλλοι. Επίσης εδώ έχουμε πρώτη φορά την φωνή του Παπάζογλου σε πιο λαϊκά τραγουδίσματα. Σπουδαία φωνή.

10. Ο Σταυρός Του Νότου - Θάνος Μικρούτσικος/Νίκος Καββαδίας (1979) 
Επίσης καινοτομία στην ελληνική δισκογραφία αυτή η δουλειά. Ο Μικρούτσικος γράφει τραγούδια χωρίς ρεφραίν, που μέσα από αυτά νιώθεις να περνάει όλος ο συναισθηματικός πλούτος των στίχων του Καββαδία.


Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2024

Gimme 10: Οι φιλοξενούμενοι XLVI

Το Gimme 10 έχει, ως γνωστόν, μετακομίσει στο παρόν μπλογκ εδώ και μερικούς μήνες, και εξακολουθεί να δέχεται νέες συμμετοχές. Για 14 χρόνια, πάντως, φιλοξενούνταν από το Mix Grill. Σε εκείνες τις εποχές ανατρέχουμε εδώ, υπενθυμίζοντας την 46η πεντάδα δημοσιεύσεων, που έγιναν μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου του 2018.





Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2024

Gimme 10: Οι επιλογές των Shinigami

Οι Shinigami είναι μια heavy metal μπάντα από την Αθήνα.

Ως ιδέα γεννήθηκαν το 2007, όταν ο Διονύσης (κιθάρα) και ο Έκτορας (μπάσο), λάτρεις του ροκ και του μέταλ, γνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας. Αφού συμπλήρωσε το αρχικό της line-up, η μπάντα ηχογράφησε το demo άλμπουμ Past Mistakes (2009).

Ακολούθησε ένα μεγάλο διάστημα με πολλές πρόβες και ζωντανές εμφανίσεις, αλλά και με αρκετές αλλαγές μελών, κατά το οποίο το γκρουπ εδραίωσε τον ήχο του και προχώρησε στη σύνθεση δικού του υλικού. Ώσπου, το 2020, εν μέσω πανδημίας, και με τις προσθήκες των Λευτέρη (κιθάρα) και Κώστα (τύμπανα), ήρθε η στιγμή του επίσημου ντεμπούτο άλμπουμ τους, Back From The Dead

Το 2023 βρήκε τους Shinigami με νέα σύνθεση, έπειτα από την προσχώρηση της Βασιλικής (φωνή), του Κώστα (πλήκτρα), και της Χριστίνας (μπάσο). Επανηχογραφώντας, με τη βοήθεια του Bob Katsionis, τέσσερα από τα κομμάτια του Back From The Dead, άνοιξαν ένα νέο κεφάλαιο της πορείας τους.

Με αφορμή τα παραπάνω, και ενώ το επόμενο άλμπουμ τους βρίσκεται ήδη στα σκαριά, οι Shinigami είναι οι φιλοξενούμενοι της εβδομάδας. Διαβάστε παρακάτω ποια άλμπουμ ξεχωρίζουν, και γιατί.

-----

1. Machine Head - Deep Purple (1972)
Εδώ οι κύριοι Blackmore, Lord, Gillan, Paice και Glover παραδίδουν βασικά μαθήματα heavy metal songwriting, και παράλληλα χτίζουν τα θεμέλια της αγαπημένης μας μουσικής.

2. Demons And Wizards - Uriah Heep (1972)
Με βάση ήχο παρόμοιο με αυτό των Deep Purple, και εμπλουτίζοντάς τον με πολυφωνίες και folk στοιχεία, οι Heep μάς ταξιδεύουν σε κόσμους περιπέτειας και φαντασίας. Παρεμπιπτόντως, ο Mick Box είναι πολύ αδικημένος από την ιστορία κιθαρίστας.

3. Argus - Wishbone Ash (1972)
Ρεσιτάλ μελωδίας και συναισθήματος στις κιθάρες. Ειλικρινά, κάθε μπάντα με 2 κιθαρίστες ΠΡΕΠΕΙ να ακούσει και να μελετήσει αυτόν τον δίσκο.

4. Rising - Rainbow (1976)
Εξελίσσοντας τον ήχο που καθιέρωσε στους Deep Purple, o Richie Blackmore, με τη βοήθεια του Ronnie James Dio, δημιουργεί το blueprint για το επικό/νεοκλασικό metal.

5. Heaven And Hell - Black Sabbath (1980)
Μην μας παρεξηγήσετε, αγαπάμε τον Ozzy. Όμως, όταν ο απόλυτος heavy metal riffmaker συναντά τον απόλυτο heavy metal frontman, τα λόγια είναι περιττά.

6. Breaker - Accept (1981)
Όλος ο ήχος της γερμανικής metal σκηνής, με τη χαρακτηριστική της ένταση και μελωδία, τα τελευταία 40+ χρόνια μέσα σε 40+ λεπτά. Δεν το λέμε εμείς, ρωτήστε τους Helloween!

7. Powerslave - Iron Maiden (1984)
Καλλιτεχνικό peak της απόλυτης '80s metal μπάντας, η οποία εδώ καθορίζει τον ήχο της δεκαετίας στην οποία μεγαλούργησε.

8. Master Of Puppets - Metallica (1986)
Ίσως ο αρτιότερος heavy metal δίσκος που ηχογραφήθηκε ποτέ. Συνδυάζει αρμονικά όλα τα στοιχεία που μας έκαναν να αγαπήσουμε τη μουσική αυτή. Εάν κάποιος μας ζήταγε να του εξηγήσουμε τι σημαίνει heavy metal, σίγουρα θα του προτείναμε να ακούσει αυτόν τον δίσκο.

9. Painkiller - Judas Priest (1990)
Ε Κ Ρ Η Κ Τ Ι Κ Ο Σ δίσκος, με τους 40άρηδες, τότε, Priest να ντροπιάζουν μπάντες με τα μισά τους χρόνια, με την ένταση, τη δύναμη και το πάθος τους.

10. Handful Of Rain - Savatage (1994)
Απίστευτα σημαντικός και συγκινητικός δίσκος, με τη μπάντα να παραδίδει μαθήματα στάσης ζωής: ότι, ακόμα και μέσα από τις χειρότερες συνθήκες, η ζωή πρέπει να συνεχίζεται και ο ήχος πρέπει να εξελίσσεται.


Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2024

Gimme 10: Οι επιλογές του Μπάμπη Βελισσάριου

Ο Μπάμπης Βελισσάριος είναι ηθοποιός, τενόρος και μουσικός.

Γεννήθηκε το 1979, στην Αθήνα. Σπούδασε υποκριτική και μονωδία. Στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα εμφανίστηκε στο πλευρό του Θανάση Πολυκανδριώτη, του Μίμη Πλέσσα και της Βίκυς Μοσχολιού. Συμπλήρωσε 22 χρόνια μόνιμης συνεργασίας με την Εθνική Λυρική Σκηνή, κατά τα οποία συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως οι Franco Zeffirelli, Graham Vick, Hugo De Ana, Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, Βασίλης Παπαβασιλείου, και αρχιμουσικούς όπως οι Λουκάς Καρυτινός, Ηλίας Βουδούρης και Μύρων Μιχαηλίδης. Έχει, επίσης, εμφανιστεί σε Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Αυστρία και Η.Π.Α.

Το 2017, ως σολίστ στο Καλλιμάρμαρο, είχε την τιμή να τον διευθύνει ο Μίκης Θεοδωράκης, του οποίου έργα ερμήνευσε ζωντανά τα επόμενα χρόνια, κάποτε συνοδευόμενος από τη
Συμφωνική Ορχήστρα που φέρει το όνομα του μεγάλου μας συνθέτη. Συνεργάστηκε επίσης με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, με αφετηρία του 2019, σε θεατρικές παραγωγές όπως Ο Φτωχούλης Του Θεού (του Νίκου Καζαντζάκη, σε σκηνοθεσία Ηλία Μαλανδρή), και Moby Dick (του Herman Melville, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα).

Σε δισκογραφικό επίπεδο, ο Μπάμπης Βελισσάριος έχει κυκλοφορήσει μια σειρά από σινγκλ, όπως "Να Περιμένεις" (2021, μουσική Κώστα Μάκρα, στίχοι Μάριου Μάκρα), "Υγρό Σώμα" (2022, μουσική Κώστα Μάκρα, στίχοι Δημήτρη Λέντζου), "Έλα Και Κύκλωσέ Με" (2023, μουσική και στίχοι Βασίλη Μασσαλά), Ξαγρυπνά" (2023, μουσική και στίχοι Βασίλη Μασσαλά) και "Μέρες Του Καλοκαιριού" (2023, επανεκτέλεση του τραγουδιού των Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου). Έχει επίσης ερμηνεύσει το "Όταν Όλα Περάσουν" (στίχοι Μανόλη Αναγνωστάκη, μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου), από το άλμπουμ - soundtrack Λόγω Τιμής - 20 Χρόνια Μετά, αλλά και τον κύκλο τραγουδιών Του Έρωτα Η Παιδωμή (2020, μουσική Κώστα Μάκρα, στίχοι Διονύση Καψάλη), που αποτελεί ζωντανή ηχογράφηση τμήματος της συναυλίας "Μετασχηματισμοί ΙΙΙ - Οι έρωτες του ποιητή", που πραγματοποιήθηκε το 2017, στη Στέγη Γραμμάτων Και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.

Το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου, ο Μπάμπης Βελισσάριος θα εμφανιστεί στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη (Βασιλίσσης Σοφίας 9 και Μέρλιν 1, Αθήνα), μαζί με τον Δαυίδ Ναχμία στο πιάνο, παρουσιάζοντας ένα αφιέρωμα στις ελληνικές και ιταλικές κανσονέτες του μεσοπολέμου. Είναι, λοιπόν, με αυτή την αφορμή που τον υποδεχόμαστε στο Gimme 10, για να μας αποκαλύψει κάποιους από τους αγαπημένους του δίσκους.

-----

1. Άξιον Εστί - Μίκης Θεοδωράκης/Οδυσσέας Ελύτης (1964)
Το πιο σπουδαίο έργο του Ελληνικού πνεύματος. Έχω ακόμα στα αυτιά μου τη φωνή της γιαγιάκας μου να περιγράφει την εξής ιστορία: εγώ παιδάκι, 4 ετών, να τραγουδώ "Ένα Το Χελιδόνι", διακοπές με τον παππού και τη γιαγιά στη Γλύφα. Ξαφνικά χτυπά η πόρτα, η γιαγιά φοβήθηκε πως κάποιος θα έρθει να κάνει παράπονα γιατί ήταν μεσημέρι Αυγούστου και δεν σταματούσα στιγμή να το τραγουδώ! Ήταν κάποιος πολύ γνωστός μαέστρος, που όχι μόνο δεν έκανε παρατήρηση, αλλά επισήμανε στη γιαγιά μου να μην με αφήσει να πάω "χαμένος", και να συστήσει στους γονείς μου να με γράψουν άμεσα σε κάποιο ωδείο.

2. Reflections - ΜάνοςΧατζιδάκις & New York Rock & Roll Ensemble (1970)
Η δαιμόνια και πολυσχιδής μουσική προσωπικότητα του Μάνου Χατζιδάκι βρήκε με τον δίσκο Reflections ένα εντυπωσιακό φανέρωμα που ξάφνιασε τους μουσικόφιλους του καιρού του και εξακολουθεί να εντυπωσιάζει. Η συνεργασία αυτή απέφερε έναν σπάνιας ομορφιάς κύκλο τραγουδιών, με ροκ και ταυτόχρονα κλασικά (ενορχηστρωτικά κυρίως) μουσικά χαρακτηριστικά, βασισμένο σε στίχους μελών του συγκροτήματος και ερμηνευμένο φυσικά από τους ίδιους.

Απρίλιος 2000, νεοσύλλεκτος στο ΚΕΠΒ Θήβας, όλα μαύρα. Πάνω που είχα ξεκινήσει να ανθίζω μουσικά, επαγγελματικά, έρχεται η παύση διάρκειας δεκαοκτώ μηνών της στράτευσης. Ένας συνάδελφος μου έκανε δώρο αυτή τη συλλογή σε αντιγραμμένο CD (μετατροπή από mp3) και αυτό έμελλε να γίνει ο πιο αγαπημένος μου από όλους τους δίσκους. Να είναι καλά η "σειρούλα" μου, όπου κι αν βρίσκεται, τον ευχαριστώ πολύ.

3. Μικρά Ασία - Απόστολος Καλδάρας/Πυθαγόρας (1972)
Ουσιαστικά η πρώτη μου επαφή με το "θηρίο" Απόστολος Καλδάρας. Ένας δίσκος που κυκλοφόρησε πενήντα χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή, κι άλλα πενήντα δύο χρόνια μετά παραμένει ό,τι πιο σημαντικό έχει γραφτεί πάνω στο λαϊκό τραγούδι για τη μαύρη αυτή μέρα του Ελληνισμού. Οι στίχοι του Πυθαγόρα είναι κυριολεκτικά, και χωρίς την παραμικρή υπερβολή, συγκλονιστικοί. 

4. Αθανασία - Μάνος Χατζιδάκις/Νίκος Γκάτσος (1976)
Σημειώνει ο Μάνος Χατζιδάκις: "H "Αθανασία" του Γκάτσου, όπως και κάθε αληθινό τραγούδι, ήταν και παραμένει ένα παιχνίδι. Η ιδέα του Θανάτου οδηγεί τον αληθινά ελεύθερο άνθρωπο στο να αντιληφθεί βαθιά μέσα του, πως η ύπαρξή του έχει ημερομηνία λήξεως. Ο Άνθρωπος οφείλει να συμφιλιωθεί με την ιδέα αυτή κι όχι ν' αγκιστρώνεται από τη ζωή σε σημείο που να μη θέλει να φύγει -πράγμα που όλες οι θρησκείες εκμεταλλεύονται υποσχόμενες μελλοντική κι ατέλειωτη ζωή. Κι όμως είναι τόσο απλό, γι' αυτό και δύσκολο".

Οκτώβριος 1998, νυχτερινό κέντρο "Χάραμα" της Καισαριανής. Τότε, ως νέος μπουζουξής, δίπλα στον δάσκαλο Θανάση Πολυκανδριώτη, στο σχήμα και ο Μίμης Πλέσσας. Σε μια από τις τελευταίες πρόβες πριν ανοίξουμε, αποφασίζεται να αλλάξουμε ένα από τα ορχηστρικά του πρώτου μέρους και στη θέση του να μπει "Η Μπαλάντα Του Ούρι". Ο Θανάσης με παροτρύνει να αγοράσω σε βινύλιο την Αθανασία (όπου παίζει ο ίδιος) και να μελετήσω όλα τα κομμάτια. Ένας από τους λόγους που θα είμαι ευγνώμων στον Θανάση για μια ζωή.

5. Ο Σταυρός Του Νότου - Θάνος Μικρούτσικος/Νίκος Καββαδιας (1979)
Τη χρονιά της γέννησής μου κυκλοφόρησε Ο Σταυρός Του Νότου. Ένας δίσκος που από μικρό παιδί είχα την τύχη να βάζει ο πατέρας μου να ακούμε στα ταξίδια μας με το αυτοκίνητο. Μην μπορώντας να αποκωδικοποιήσω όλα τα νοήματα των στίχων, θυμάμαι πόσο εντύπωση μου έκανε η χαρακτηριστική ερμηνεία του Γιάννη Κούτρα στις απίστευτα όμορφες μελωδίες του συνθέτη. Φέτος έχω τη μεγάλη τύχη να παρουσιάσω το έργο αυτό στην καλοκαιρινή μου περιοδεία, παρέα με μουσικούς που συνεργάστηκαν για πολλά χρόνια με τον Θάνο Μικρούτσικο.

6. Φοβάμαι - Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1982)
Μαγική στιγμή για την ελληνική δισκογραφία η συνύπαρξη των Παπακωνσταντίνου, Ζηκογιάννη, Γανωσέλη, και μάλιστα σε τραγούδια των Λοΐζου - Ρασούλη, Γλέζου - Καρυωτάκη, στον "Κουρσάρο" του Λάκη Παπαδόπουλου, που η συγκεκριμένη τριάδα μουσικών "βγάζει μάτια", οι στίχοι του Γιάννη Ζουγανέλη, και βέβαια η τρομπέτα του φίλου, και μετέπειτα συνεργάτη μου, Γεράσιμου Ιωαννίδη.

7. Ρεμπέτικο - Σταύρος Ξαρχάκος/Νίκος Γκάτσος (1983)
Ακόμα ένας δίσκος που ξεπατίκωσα φορώντας ακουστικά πάνω από το πικάπ, με το μπουζούκι στα χέρια και τα στιχάκια γραμμένα στη γραφομηχανή του παππού. Αρκετά χρόνια αργότερα είχα τη μεγάλη τύχη να συνεργαστώ με τον Νίκο Δημητράτο, τον Κώστα Μαντζόπουλο και τον Θόδωρο Πολυκανδριώτη, όλοι τους συντελεστές του δίσκου. Παραμένει όνειρο μια συνεργασία μου με τον Σταύρο Ξαρχάκο.

8. Μέσω Νεφών - Νίκος Παπάζογλου (1986)
Η πρώτη μου επαφή με τον πιο αγαπημένο από όλους τους τραγουδιστές, τον Νίκο Παπάζογλου. Ήχοι ροκ μαζί και λαϊκοί, με κορυφαία ομάδα μουσικών δίπλα του (Καπηλίδης, Αραμπατζής, Σταρόβας, Λιόλιος), ο αγαπημένος όλων Παπάζης στη θέση του πιλότου στο ζωγραφιστό αεροπλανάκι, με την κόκκινη μπαντάνα στο χέρι, κι εγώ εκστασιασμένος να ακούω το βινύλιο (αγορασμένο την ίδια μέρα στο Μοναστηράκι μαζί με το Master Of Puppets των Metallica).

9. Τραγούδια Για Τους Μήνες - Δημήτρης Παπαδημητρίου/Ελευθερία Αρβανιτάκη (1996)
Η κορυφαία δισκογραφική στιγμή του αγαπημένου μου φίλου και συνεργάτη Δημήτρη Παπαδημητρίου. Το κλίμα και η ατμόσφαιρα στο τραγούδι "Όλα Τα Πήρε Το Καλοκαίρι" είναι βγαλμένο από ηχογράφηση του μεγάλου ερωτικού του Μάνου Χατζιδάκι. Νομίζω η πιο ώριμη στιγμή ερμηνευτικά για την Ελευθερία Αρβανιτάκη.

10. Στου Αιώνα Την Παράγκα - Θάνος Μικρούτσικος/Δημήτρης Μητροπάνος (1996)
Με διαφορά ο πιο αγαπημένος δίσκος του Δημήτρη Μητροπάνου. Ο δίσκος που μου φανέρωσε το ερμηνευτικό και φωνητικό μεγαλείο του σπουδαίου λαϊκού τραγουδιστή. Πάντα μου άρεσε ο Μητροπάνος, αλλά χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο. Ο Μικρούτσικος έβαλε και πάλι το χέρι του.


Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2024

Gimme 10: Ο Μίλτος Παύλου για τις σημαντικότερες επιρροές του

Ο Μίλτος Παύλου είναι συνθέτης/ερμηνευτής, κοινωνιολόγος και νομικός.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Κοινωνιολογία στην Ιταλία και Νομικά στη Θεσσαλονική, και εργάστηκε επί σειρά ετών σε θεσμούς και φορείς για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε Ευρώπη και Ασία. Στην Ελλάδα, υπηρέτησε για 13 χρόνια ως Ειδικός Επιστήμονας τον θεσμό του Συνήγορου του Πολίτη, και υπήρξε Διευθυντής ινστιτούτων και κέντρων μελέτης για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, και για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σήμερα ζει στη Βιέννη της Αυστρίας, εργαζόμενος στον Ευρωπαϊκό Φορέα για τα Θεμελιώδη Δικαιώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRA - EU Agency for Fundamental Rights).

Παράλληλα με όλα τα παραπάνω, ο Μίλτος Παύλου εργάζεται και στον μουσικό χώρο, συνθέτοντας τραγούδια, στα ελληνικά και στα αγγλικά. Τον περασμένο Νοέμβριο, μάλιστα, κυκλοφόρησε το άλμπουμ Ιθάκη -ψηφιακά, αλλά και σε βινύλιο και CD- μέσω της Protasis Music. Πρόκειται για μία εργασία με μελοποιήσεις του σε 12 ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη, με τον ίδιο να αναλαμβάνει τις ερμηνείες, και τον Σέργιο Βούδρη να φροντίζει τις ενορχηστρώσεις και να συνυπογράφει την παραγωγή.

Με αφορμή τα παραπάνω, φιλοξενούμε σήμερα τον Μίλτο Παύλου, για να μας αποκαλύψει τις σημαντικότερες επιρροές του.

-----

1. Το Βρώμικο Ψωμί - Διονύσης Σαββόπουλος (1972)
Μπαίνοντας στην εφηβεία των '80s ανακάλυπτα τον Σαββόπουλο και την έννοια του τραγουδοποιού ή, αν θέλετε, του ποιητή που τραγουδάει. Κατά κάποιον τρόπο, ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν και ο πρέσβης και μυητής μου στο genre στο οποίο είχαν ήδη μεγαλουργήσει άλλοι στα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, όπως ο Dylan, o De André, o Brel, o Moustaki. Ο δίσκος αυτός μοιραία συνέβαλε και σε μια πολιτική αισθητική θέασης του κόσμου, από το "Δημοσθένους Λέξις" ως το "Ζεϊμπέκικο" με τη Σωτηρία Μπέλλου. Λίγο στα αστεία, λίγο στα σοβαρά, λέω ότι ο δίσκος αυτός (αλλά και άλλοι εκείνης της περιόδου, όπως ο Μπάλλος, Το Περιβόλι Του Τρελλού, Η Ρεζέρβα) ήταν και το εμβόλιο ή το καζάνι του μαγικού φίλτρου που είχα πέσει μέσα. Ανάμεσα σε άλλα, με έκανε να κατανοώ πλήρως και να παρακολουθώ χωρίς εμπάθεια, αλλά με αγάπη και συγκατάβαση, τις μεταμορφώσεις και την εξέλιξη του καλλιτέχνη στις επόμενες δεκαετίες. Αναγνώρισα στον ίδιο και στο έργο του την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη του δημιουργού για αυτονομία και ανεξαρτησία, ακόμα και από όσους τον θαυμάζουν ή τον βλέπουν πατρικά.

2. Τα Μπαράκια - Βαγγέλης Γερμανός (1981)
Ένας δίσκος που έπεσε σαν μετεωρίτης και ξεκλείδωσε την έμπνευση, σαν να άνοιγε λεωφόρος μπροστά σου. Ήταν το 1981 κι εγώ ήμουν μόλις 15. Μετά τον Σαββόπουλο, ανακάλυπτα το πώς το τραγούδι με ελληνικό στίχο μπορούσε να συγκροτηθεί πέρα από τις μανιέρες, τα πρότυπα και τις εμμονές του λαϊκού και του έντεχνου, όπως ήταν τότε. Συνάμα, ο δίσκος αυτός βγαίνει σε μια καμπή μιας κάπως πιο αισιόδοξης μεταπολίτευσης που υπόσχεται ριζικές αλλαγές και μέλλον. Ήμουν μόλις 18 νομίζω όταν παρέδωσα στον Βαγγέλη Γερμανό τους πρωτόλειους στίχους μου, με ακόρντα, σε ένα ντοσιέ, μια φορά που είχε ανεβεί στη Θεσσαλονίκη για συναυλία...

3. Εμπάργκο - Θάνος Μικρούτσικος/Άλκης Αλκαίος (1982)
Ένας δίσκος ορόσημο, καθώς συνέδεσε μέσα από την ποίηση του Άλκη Αλκαίου το ερωτικό με το συλλογικό, το ατομικό με το κοινωνικό και πολιτικό, το λαϊκό-έντεχνο με το σύγχρονο και κλασικό. Κατέληξα να το ακούω επί ώρες σε επανάληψη -από "Το Κακόηθες Μελάνωμα", ως βαριά πέτρα που σημαδεύει την εποχή, και ως το "Eρωτικό (Με Μια Πιρόγα)", που ήταν ένα διαφορετικό λαϊκό, μακριά από τις παλιές φόρμες- σε μια περίοδο που η εφηβεία συναντούσε την εμπλοκή με τον έρωτα, με την πολιτική δράση, την κοινωνική συνείδηση.

4. Ενέχυρο - Δήμος Μούτσης (1983)
Είναι περισσότερα τα κομμάτια του Δήμου Μούτση, με σύγχρονη φόρμα και νηφάλια φωνή, που σημάδεψαν την εποχή της πρώτης ποίησης, λίγο πολύ κατά την ίδια εποχή της δεκαετίας του '80. Από την "Απολογία" στο "Γουώκμαν", αποτέλεσαν έμπνευση για μια στιβαρή τραγουδιστική δομή που έμοιαζε στην ποιητικότητα και στην ενορχήστρωση με του αγαπημένου Fabrizio De André. Επίσης, ένας συνθέτης που τραγουδούσε ο ίδιος την ποίησή του και με την ερμηνεία απέδιδε ακόμα ένα επίπεδο/layer νοήματος, ύφους και στόχευσης του έργου.

5. Ελλάς - Βασίλης Νικολαϊδης (1984)
Είναι τα τραγούδια του Βασίλη Νικολαΐδη που επέτρεψαν να αποδεχθώ την αγάπη και δυσαρέσκεια απέναντι στην ελληνική κοινωνία και τις επιβολές της, χωρίς λατρεία εξιδανίκευσης, αλλά και χωρίς αυτομαστιγώσεις. Από το "Ελλάς" στην "Ιστορία Της Μαρίας" και την "Κίρκη Στη Νταλίκα" αυτού του σημαντικού άλμπουμ, ο Βασίλης Νικολαΐδης έδειξε πώς η καίρια αισθητική και πολιτική κριτική μπορεί να αποδοθεί με γνήσιο λυρισμό και ποιητικότητα, πολλαπλασιάζοντας τον αντίκτυπό της, εκεί λίγο πριν συμπληρώσω τα 20 χρόνια. Ήταν τότε που είχα δώσει αλλεπάλληλες πανελλήνιες εξετάσεις και εξαιτίας των μαθηματικών δεν μπόρεσα να περάσω, και ένιωθα μέσα σε ένα τέλμα, πριν κινήσω για σπουδές στη γειτονική χώρα και στη μικρή επικράτεια του Μαραντόνα της Νάπολι και της Καμόρρα, εκεί στα 1986. Η μαυρόασπρη "μουζική" του Βασίλη Νικολαΐδη θαρρείς ταίριαζε με όσα συνάντησα εκεί, και άφησε το φυτίλι για τη γονιμοποίηση από τους Ιταλούς cantautori.

6. Anime Salve - Fabrizio De André (1996)
Ο Fabrizio De André με επηρέασε καθοριστικά καθώς ξεκινούσα ως συνθέτης-στιχουργός, κάπου ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη και Ιταλικό Νότο (Νάπολι -Σαλέρνο), στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80. To "Crêuza De Mä" και το "Rimini" ήταν κεντρικά σε αυτήν την πορεία. Αλλά από τα άλμπουμ του θα επιλέξω το τελευταίο -και πιο ώριμο-, το Anime Salve, που έκανε με τον Ivano Fossati το 1996. 
Ήταν πολλές άλλες ακόμα οι επιρροές, καθώς είχα βουτήξει με "κοινωνική βουλιμία" σε μια πολιτιστική κοσμογονία ως φοιτητής Κοινωνιολογίας στην Ιταλία, αλλά κρατώ τον Faber ως εμβληματική μορφή που ίσως με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλον. Θυμάμαι τότε πώς Ιταλοί φίλοι και φιλενάδες, όταν έπιανα την κιθάρα και τραγουδούσα, με αποκαλούσαν "il De André Greco"! Σήμερα ετοιμάζω διασκευές σε κάποια από τα κομμάτια του Faber, ώστε να εκδοθούν τα επόμενα χρόνια, σε δική μου ελληνική μετάφραση.

7. Ο Μάνος Χατζιδάκις στη Ρωμαϊκή Αγορά - Μάνος Χατζιδάκις (1986)
Πιστεύω ότι η παράδοση του Χατζιδάκι, αλλά και του Θεοδωράκη, είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στη σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία, έστω και αν αυτό δεν είναι πάντα ορατό ή αναγνωρίσιμο. Αναφέρω εδώ τα τραγούδια της Ρωμαϊκής Αγοράς, μέσα από μια προσωπική εμπειρία. Ανακαλώντας πώς, το καλοκαίρι του 1990, μαζί με μια καλή φοιτητική παρέα στο Φραγκοκάστελο, πιάσαμε να τραγουδήσουμε όλα τα τραγούδια -με πρώτο και καλύτερο το "Αθανασία" που αγαπώ πολύ- σε ευλαβική συγχορδία που τώρα ξέρω ότι κατά κάποιον τρόπο σηματοδοτούσε το τέλος των μετεφηβικών μας αναζητήσεων. Είχαμε, άλλωστε, βρει και τον τόπο των ονείρων -τη νότια Κρήτη-, όπου έως και σήμερα αναζητώ, όποτε μπορώ, την ίαση, την ανάταση και την υπέρβαση. Τα τελευταία χρόνια εκεί έγραψα σχεδόν όλα τα νέα τραγούδια που ετοιμάζονται για τους επόμενους δίσκους. Τέσπα, παρεκτράπην... Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, το κρασί κήρυξε τη λήξη κάποια στιγμή μέσα στη νύκτα. Σηκώθηκα πανευτυχής από την καρέκλα -ή τουλάχιστον νομίζω ότι προσπάθησα-, αλλά βρέθηκα στο πάτωμα, έκπληκτος αλλά χαρούμενος, διασκεδάζοντας με το πάθημα. Το μόνο άλλο που θυμάμαι είναι ότι ξύπνησα το πρωί πάνω στην υγρή άμμο, δίπλα στο κύμα.. Αλλά ήξερα πού θέλω να πάω από εκεί.

8. Transformer - Lou Reed (1972)
H αλήθεια είναι ότι το New York τoυ Lou Reed είναι στο κινητό μου, και ακούω ακόμα συχνά-πυκνά κομμάτια όπως "Dirty Blvd" και "There Is No Time"... Αλλά αυτό που επηρέασε δομικά την έναρξη της μουσικής μου περιπλάνησης σε εποχές με περίεργα πράγματα στον αέρα, στα πνευμόνια και στα ποτήρια μας, ήταν το Transformer. Από το "Perfect Day" ως το "Walk On The Wild Side" και το "Vicious".

9. Nebraska - Bruce Springsteen (1982)
Κάνοντας αυτή τη λίστα -προσέξτε: όχι των καλύτερων άλμπουμ, αλλά των πιο σημαντικών επιρροών- συνειδητοποιώ ότι εκτός του Σαββόπουλου, οι πρώιμες επιρροές μου ήταν αγγλόφωνης μουσικής. Έτσι και το Nebraska του Bruce Springsteen, με απροσδόκητα απρόσμενο τρόπο έφερε ένα παιδί της αστυφιλίας, που ισορροπούσε  ανάμεσα σε πόλη και επαρχία, να αναζητεί το νόημα της ζωής και τη σωτηρία της ψυχής ανάμεσα σε σκοτάδι και ελπίδα. Από το "Nebraska" στο "State Trooper", αλλά και στη διασκευή του τελευταίου στο Trentemøller Mix με την οποία έχουμε χορέψει τρελά με τη γυναίκα μου στον DJ Παπασπυρόπουλο. Ως προσωπική πορεία θα το έγραφα ως εξής: από την εσωτερική αναζήτηση της προσωπικότητας, στην αποδοχή και στο επιστέγασμα μιας πολυεδρικής μουσικής προσέγγισης, με αλλεργία στα δόγματα και στα κόμπλεξ, και ανοιχτοσύνη στα σύγχρονα ρεύματα και στις χαμένες ψυχές. Οι επιρροές του Boss είναι ορατές σε αρκετά από τα κομμάτια του επικείμενου πρώτου δίσκου με δικούς μου στίχους, αλλά και στα "Τείχη" του Καβάφη, από το άλμπουμ μου Ιθάκη.

10. The Joshua Tree - U2 (1987)
Είναι πολλά τα άλμπουμ που έρχονται στο μυαλό (πώς να ξεχάσω το Χαράτσι ή την Εκδίκηση Της Γυφτιάς του Παπάζογλου, συντοπίτης και γλυκύτατος μουσικός της πόλης...). Αλλά για το δέκατο άλμπουμ του 1987 θα επιλέξω το The Joshua Tree των U2. Όταν ήρθε και έδεσε το παγκόσμιο της αναζήτησης νοήματος στη ζωή, του πραγματικού και συμβολικού ταξιδιού και της περιπλάνησης σε περίεργα νέα μέρη. Από τις ιρλανδέζικες αρμονίες -οι irish pipes είναι σημαντικά στοιχεία αυτής της παγκόσμιας κουλτούρας, όπως εδώ στο "Επέστρεφε" του Καβάφη, από το άλμπουμ μου Ιθάκη-  έως τα στοιχεία γκόσπελ, ένα είδος που λατρεύω, και τα ρυθμικά strumming του The Edge. Το άλμπουμ απενοχοποίησε εντός μου το ρομαντικό τραγούδι, ενώ έδειξε και μια πιθανή διαδρομή σε  τραγουδοποίηση με ευρύτερα κοινά και δημοφιλία.


Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2024

Gimme 10: Οι επιλογές των Αλέξανδρου Ιακώβου και Κώστα Λεμονίδη

Στο σημερινό Gimme 10 δύο τραγουδοποιοί και μουσικοί ενώνουν τις δυνάμεις τους, όπως το έκαναν και στον από κοινού δίσκο που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Ο Αλέξανδρος Ιακώβου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε βιολί, ανώτερα θεωρητικά και πιάνο. Έδωσε την πρώτη του προσωπική συναυλία στην τρυφερή ηλικία των 6 χρόνων, και κέρδισε βραβεία σε διαγωνισμούς.

Έχει συνεργαστεί με διάφορες συμφωνικές ορχήστρες και σύνολα εγχόρδων, και έχει εμφανιστεί σε πολλές συναυλίες, συνεργαζόμενος με καλλιτέχνες όπως οι Διονύσης Σαββόπουλος, Χρήστος Νικολόπουλος, Μανώλης Ρασούλης, Ελένη Βιτάλη, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας κ.ά. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες δισκογραφικές παραγωγές, ενώ εργάζεται και ως δάσκαλος βιολιού.

Η προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνει τα άλμπουμ "Κάτι Καινούριο Απ' Τα Παλιά..." (2011), Mirrors (2019), Συνειρμοί (2020), και τα σινκλ "Θα Σ' Αγαπώ (Το Τραγούδι Της Αμυμώνης)" (2019) και "Πάρε Την Καρδιά Σου Κι Έλα" (2020), ενώ έχει εκδώσει και το βιβλίο Σπύρος Στεργίου: Με Την Αύρα Της Κέρκυρας (Όστρια, 2018).

Ο Κώστας Λεμονίδης γεννήθηκε στο Αννόβερο της τότε Δυτικής Γερμανίας. Στα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε αρχικά με το πιάνο, αλλά αργότερα αγάπησε την ηλεκτρική κιθάρα. Έπαιξε σε διάφορα συγκροτήματα, και με ένα από αυτά, τους Blowing Free, έκανε κάποιες πρώτες απόπειρες για δισκογραφία, που όμως δεν καρποφόρησαν.

Το δισκογραφικό του ντεμπούτο έγινε τελικά το 2004, με το άλμπουμ Κάπως Αμήχανα... Η δισκογραφία του εμπλουτίστηκε έκτοτε με τα άλμπουμ Σταθμός 2ος (2009), Εμμανουηλίδου 13 (2012), Πάραλος (2017), Soul Lament (2020), το EP Επιστροφή (2015), και τα σινγκλ "Θα Γίνουμε Ένα" (2012) και "Συμβιβασμένος Πειρατής" (2022). Έχει συνεργαστεί, σε ηχογραφήσεις και ζωντανές εμφανίσεις, με καλλιτέχνες όπως οι Έφη Καραγιάννη, Αγγελική Τουμπανάκη, Βάντα Πιέρρη, Νίκος Γώγος κ.ά.

Ο Αλέξανδρος Ιακώβου και ο Κώστας Λεμονίδης αποφάσισαν εδώ και κάποιον καιρό να συνεργαστούν, και ο καρπός αυτής της σύμπραξης κυκλοφόρησε το 2023. Το άλμπουμ Ταίριασμα περιλαμβάνει 12 τραγούδια, μοιρασμένα ανάμεσα στους δύο, τα οποία ερμηνεύουν οι Γιώργος Μιχαήλ, Ιωάννα Κωτσαρέλη, Απόστολος Ψυχράμης, Βάσια Δανιά, και οι δύο δημιουργοί. Στίχους συνεισφέρουν και οι Νίκη Ρουσοπούλου - Παππά, Εύα Μουρούτσου και Αριάδνη Λαδά. 

Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, αλλά και την πρώτη ζωντανή παρουσίασή της, την Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2024, στις 20:30, στο Σταυρός Του Νότου Club (Φραντζή & Θαρύπου 35, Νέος Κόσμος), οι δύο καλλιτέχνες αποκαλύπτουν παρακάτω κάποια από τα άλμπουμ που τους καθόρισαν.

-----

Αλέξανδρος Ιακώβου
Ως  μουσικός, αλλά και λάτρης του βινυλίου, μου είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω τους καλύτερους δίσκους από τη συλλογή, μιας και φοβάμαι πως θα αδικήσω πολλούς άλλους που μου κράτησαν συντροφιά τόσα χρόνια. Θα προσπαθήσω όμως!

1. Symphony No.5 - Gustav Mahler (1979) 
Η Φιλαρμονική ορχήστρα του Λονδίνου ζωγραφίζει και μας παρουσιάζει μια από τις ωραιότερες συμφωνίες που έχουν γραφτεί ποτέ. Αν υπάρχει μουσική στον παράδεισο τότε είναι αυτή του 4ου μέρους αυτής της συμφωνίας.

2. Desire - Bob Dylan (1975)
Ποτέ άλλοτε δεν είχα ακούσει ένα βιολί να ταιριάζει απόλυτα σε τόσο μοντέρνο ήχο. Η άγρια φωνή του Dylan, η ενέργεια των τραγουδιών, και ο σκληρός ήχος του βιολιού συνεχίζουν να με μαγεύουν.

3. The Dark Side Of The Moon - Pink Floyd (1973)
Με τον δίσκο αυτόν, αυτό το αριστούργημα, μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Τον γνωρίσαμε κι εμείς από τους παλιούς, και είναι χρέος μας να τον γνωρίσουμε και στους νεότερους.

4. Time Out - The Dave Brubeck Quartet (1959)
Ήταν ο πρώτος jazz δίσκος βινυλίου που απέκτησα και φυσικά έπαιζε όλη την ημέρα. Κάθε track ξεχωριστό, τα παιξίματα καθαρά και διδακτικά για εμάς τους Έλληνες μουσικούς που δεν έχουμε στο DNA μας την jazz κουλτούρα, αλλά παρ' όλα αυτά την αγαπάμε πολύ.

5. Διαίρεση - Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1984)
Ο δίσκος της εφηβείας μου. Πολλά βράδια με συντρόφευε, εκεί που η άγρια νιότη μου πάλευε με τη λογική. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι η φωνή της γυμνασιακής μας ραστώνης, αυτός που με έκανε να αγαπήσω το συναυλιακό περιβάλλον, ο Έλληνας ροκάς...


Κώστας Λεμονίδης
Αδύνατο να καταλήξω σε πέντε δίσκους, χωρίς να σκεφτώ άλλους πέντε αμέσως μετά, και μετά άλλους πέντε...

6. Abbey Road - Abbey Road (1969)
Οι Beatles ήταν πάντα το καταφύγιό μου. Τα μουσικά μου "Φιλαράκια". Κάθε φορά που σκέφτομαι ποιος είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, θα σκεφτώ το White Album, ή το Revolver, ή το Sgt. Pepper's..., ή κάποια από τις συλλογές (έχουν βγει η κόκκινη και η μπλε με νέες μίξεις και επιπλέον tracks), κι απλά δεν θα μπορώ να διαλέξω κανέναν. Το Abbey Road είναι ο τελευταίος δίσκος που ηχογράφησαν και μοιάζει σαν ο ιδανικός αποχαιρετισμός της πιο πετυχημένης μπάντας. "And in the end the love you take is equal to the love you make" -το τελευταίο τους μήνυμα.

7. Blood On The Tracks - Bob Dylan (1975)
Βρίσκω πως κάθε δίσκος του Dylan είναι μάθημα τραγουδοποιίας. Οι κριτικοί θεωρούν το Blood On The Tracks αυτοβιογραφικό -ο ίδιος ο Dylan το αρνείται- όμως θεωρείται πως έμπνευση για τα τραγούδια ήταν ο χωρισμός του τραγουδοποιού από τη γυναίκα του. Κάποια στιγμή, σχολιάζοντας την επιτυχία του δίσκου, δήλωσε πως δεν καταλαβαίνει πώς ο κόσμος απολαμβάνει αυτόν τον πόνο.

8. Making Movies - Dire Straits (1980)
Θα μπορούσα να βάλω οποιονδήποτε από τους τέσσερις πρώτους δίσκους των Dire Straits, καθώς πάνω σ' αυτούς έμαθα να παίζω κιθάρα. O Mark Knopfler είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας.

9. Βρώμικο Ψωμί - Διονύσης Σαββόπουλος (1972)
Κάποιες φορές έχω την αίσθηση πως ο Μπάλλος και το Βρώμικο Ψωμί είναι Vol. 1 και Vol. 2. Στα σίγουρα είναι οι πιο ενδιαφέροντες δίσκοι, όχι μόνο του Σαββόπουλου -γενικά της ελληνικής δισκογραφίας (κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα). Απ' την άλλη είμαι Σαββοπουλικός και δεν βρίσκω κάτι στο έργο του Διονύση που να μη μου τραβάει τη προσοχή, τουλάχιστον απ' το Φορτηγό ως τους Αχαρνείς...

10. Monk's Dream - The Thelonious Monk Quartet (1963)
Πρέπει να είμαι απ' τους λίγους κιθαρίστες που αγαπούν την tζαζ τόσο πολύ, χωρίς να ξέρουν να παίζουν. Τον συγκεκριμένο δίσκο τον απέκτησα σε κάποιο υπαίθριο μπαζάρ δίσκων στο Λονδίνο πριν από 25 χρόνια, κι όποτε τον ακούω νιώθω να μεταφέρομαι σε μισοσκότεινο καταγώγιο, με πολύ καπνό -κι ας κάθομαι απλώς στον καναπέ μου. Ο Monk και η μπάντα του παίζουν κάπου στο βάθος.



Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες