Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

Μπορείτε να αντέξετε;

"Μπορείτε να αντέξετε την αλήθεια;" ρωτάει ο Δημοσθένης Λιακόπουλος μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ δεν μπορώ να αντέξω τη βλακεία.

Τυχαίνει πολλές φορές να αφήνω ανοιχτή την τηλεόραση την ώρα που παίζει η εν λόγω εκπομπή ("Δυνατά Και Ελληνικά" ο τίτλος της, για τους λίγους τυχερούς που δεν έχουν "μυηθεί"). Ομολογώ ότι μέχρι πρότινος με διασκέδαζε η λογοδιάρροια του "Λ" αλλά πλέον έχει αρχίσει να με εκνευρίζει. Το αξιοσημείωτο είναι ότι έχει καταφέρει να πείσει ένα σημαντικό αριθμό ανθρώπων να αγοράσουν τα βιβλία του, πολλοί από τους οποίους, παρόλα αυτά, δεν τον παίρνουν στα σοβαρά. Στα σοβαρά δεν τον παίρνουν ούτε οι διάφοροι "έγκυροι" "δημοσιογράφοι" που τον καλούν να αμολήσει τις κοτσάνες του και στις δικές τους εκπομπές (πουλάνε τα θέματα αυτά βλέπετε). Πλάκα στην πλάκα, έχουμε καταντήσει όλοι να ασχολούμαστε μαζί του (μαζί κι εγώ γράφοντας αυτό το άρθρο). Μαγκιά του θα μου πείτε και θα συμφωνήσω.

Αναμφισβήτητα πρόκειται περί πανέξυπνου ατόμου. Έχει βρει το κουμπί, κοπιάροντας τη μέθοδο των τηλε-ευαγγελιστών που κάνουν χρυσές δουλειές στην Αμερική και έχοντας ψυχολογήσει άριστα τον μέσο Έλληνα που τρελαίνεται για θεωρία συνωμοσίας, ειδικά όταν αυτή υποτίθεται ότι στρέφεται εναντίον του. Πιθανότατα ο ίδιος δεν πιστεύει τίποτα από αυτά που λέει αλλά σε πείθει απόλυτα για το αντίθετο.

Η δύναμη επιρροής που έχει αποκτήσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε ένα κομμάτι του πληθυσμού, τον κάνουν νομίζω πολύ επικίνδυνο γιατί τι άλλο είναι κάποιος που διασπείρει τη βλακεία και μάλιστα με τόση επιτηδειότητα;

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Δι-α-φωνίες 2: μία αναπάντητη απάντηση

Στις 10 Οκτωβρίου επέστρεψα στον διάλογο με την κα Στέλλα Βλαχογιάννη με νέο e-mail. Με έκπληξη διαπίστωσα αγοράζοντας το καινούργιο τεύχος του περιοδικού ότι η κα Βλαχογιάννη δεν είναι πια στη θέση του διευθυντή (ούτε βέβαια και σε κάποια άλλη θέση). Φυσικά, η επιστολή δεν δημοσιεύθηκε. Δεν γνωρίζω τους λόγους της αποχώρησής της αλλά, όπως και να 'χει, λυπάμαι για το ατυχές timing και της εύχομαι καλή συνέχεια. Παρακάτω, για την ιστορία, παραθέτω την περί ης ο λόγος επιστολή, η οποία δυστυχώς θα μείνει για πάντα αναπάντητη.


Θέμα: Τσαντίλας Calling!

Κυρία Βλαχογιάννη, επιτρέψτε μου κι εμένα να επιστρέψω, έστω και με αντανακλαστικά Ραντανπλάν (βρίσκομαι εν τω μέσω εξεταστικής περιόδου βλέπετε), προς χάριν του διαλόγου αλλά και του "Εγώ" μου. Διαβάζοντας την απάντησή σας στην επιστολή μου, έκανα κάποιες (ακόμα) σκέψεις και σας τις παραθέτω.

Χάρηκα που, παρά τα λεγόμενά σας, ακολουθήσατε άριστα το ύφος αλλά και τις "επιμέρους αγένειες" που ανιχνεύσατε στα γραφόμενά μου. Ξεκινάτε αστειευόμενη με το επίθετό μου και συνεχίζετε παραινόντας με να κοιταχτώ σε κανά γιατρό για τη μνήμη μου, αφού κάπου στο δρόμο σερβίρετε και "ολίγον" από φασισμό! Θα μπορούσε κάποιος κακεντρεχής να χαρακτηρίσει τέτοια σχόλια αγενή. Εγώ απλώς τα εκλαμβάνω ως δηκτικά-χιουμοριστικά σχόλια και φυσικά τα δέχομαι απόλυτα. Τέτοιο άλλωστε ήταν το ύφος της επιστολής μου: (πάρα πολύ ομολογουμένως) δηκτικό αλλά εμφορούμενο από χιουμοριστική διάθεση.

Θεωρείτε ότι "το επίπεδο των κειμένων του Διφώνου είναι από τα υψηλότερα δυνατά στον ελληνικό τύπο". Συμφωνώ με το "υψηλότερα" αλλά δε νομίζω ότι λέει κάτι για την αντικειμενική αξία του, τη στιγμή που το Δίφωνο είναι το μόνο περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας και κύρους που ασχολείται με το ελληνικό τραγούδι και που το σύνολο σχεδόν των εγχώριων μουσικών περιοδικών κινείται σε μέτρια επίπεδα. Εκτός αν σας ικανοποιεί ο ρόλος του "μονόφθαλμου". Όσο για εκείνο το "δυνατά", είναι σαν να ομολογείτε ότι, εδώ στην Ελλάδα, είτε δεν μπορούμε και πολύ καλύτερα είτε ότι αν κανείς γράψει λίγο καλύτερα, δεν θα τον καταλαβαίνει κανείς (και άρα δεν θα πουλάει αρκετά)!
Ευχαριστώ που μου... υπενθυμίζετε ότι τα έξτρα τεύχη και τα ρεσιτάλ εξακολουθούν να υπάρχουν. Νομίζω όμως ότι ήταν σαφής η αναφορά μου σε αυτά ως νέες ιδέες-προτάσεις της τότε διεύθυνσης του Διφώνου. Το ότι τα διατηρήσατε είναι πολύ καλό αλλά και αυτονόητο. Τι θα προσθέσετε εσείς σε αυτά είναι το ζητούμενο.

Όσο για το ζήτημα του αριθμού που χρησιμοποιεί κανείς όταν γράφει, η αλήθεια είναι ότι με προβληματίσατε. Δηλαδή η κα Μπάκα, χρησιμοποιώντας πληθυντικό, προσπαθεί να είναι ευγενής απέναντι στον... εαυτό της; Ή μήπως (και μου φαίνεται πιο πιθανό αυτό) θέλει να προσδώσει περισσότερο κύρος στα γραφόμενά της, δημιουργώντας την εντύπωση ότι γράφει εξ ονόματος περισσοτέρων του εαυτού της; Προφανώς, αν η χρήση πρώτου ενικού προσώπου στην έκφραση της άποψης κάποιου αποτελεί φασιστική συμπεριφορά (προσωπικά θέλω να γίνεται πάντα σαφές ότι δεν εκφράζω κανέναν άλλον πέραν του εαυτού μου), τότε ναι, είμαι φασίστας! Θα πρέπει όμως να ανησυχήσετε περισσότερο για τη... γιάφκα που έχετε μέσα στο περιοδικό, με αρχηγό μάλιστα τον, εκθιαζόμενο υπό ημών και υμών, κο Ζήλο!

Λυπάμαι που σας στενοχώρησα και που το ξανακάνω. Δεν θα έπρεπε όμως να σας ενοχλεί τόσο πολύ η κριτική μου. Είστε παλιά καραβάνα στο χώρο και θα έπρεπε να ξέρετε ότι καμιά κριτική, όσο δικαιολογημένη κι αν είναι, δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο την αξία του ίδιου του έργου που κρίνεται. Εγώ κάθομαι άνετα στο σπίτι μου και κάνω την κριτική μου, ασφαλής μέσα στη σχετική ανωνυμία μου, ενώ εσείς πρέπει να βγάλετε το φίδι απ' την τρύπα και τα κάστανα απ' τη φωτιά. Σαφώς, ο διευθυντής θα εισπράξει τα παράπονα (βέβαια, συνήθως, είναι και ο μόνος). Εκτός αν εκεί, στη γωνία Θεσσαλονίκης και Αρτέμιδος, αποφασίζετε για τα πάντα με δημοκρατικές διαδικασίες οπότε πάω πάσο. Πάντως, αν βρείτε το χρόνο, ρίξτε μια ματιά σε παλαιότερα τεύχη του περιοδικού: θα διαπιστώσετε ότι είχα ασκήσει το ίδιο σκληρή κριτική και σε παλιότερες βερσιόν του (και, δυστυχώς, σχεδόν για τα ίδια θέματα). Οπότε μην το παίρνετε προσωπικά.

Θέλω να γίνει σαφές: είμαι σίγουρος ότι το περιοδικό έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης. Δε χρειάζεται να το συγκρίνουμε με τις τριγύρω μετριότητες για να μπορούμε να πούμε ότι είναι καλό. Το ότι τρέχετε ουσιαστικά μόνοι στην κούρσα, ίσως σας οδηγεί σε εφησυχασμό. Παρακαλώ μη μου απαγορεύετε να ελπίζω σε κάτι καλύτερο, σε κάτι ποιοτικότερο. Και, έχοντας πλέον εξασφαλίσει την ανυπαρξία της εύνοιάς σας, μπορώ αλλά και θέλω να δηλώσω ότι "είναι προφανές ότι είμαι παρών"! Θα κλείσω δανειζόμενος ένα απόσπασμα από το άρθρο - ξέρετε ποιου - για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου που δημοσιεύσατε στο τελευταίο τεύχος: "Γίνομαι πικρόχολος, το ξέρω... Μου συμβαίνει όμως μόνον απέναντι σε αυτούς που εκτιμώ."

Χάιλ!
Μιχάλης Τσαντίλας
mictsant@yahoo.gr
www.myspace.com/arockaria
http://arockaria.blogspot.com

Υ.Γ. 1: μία πρόταση οικολογικής φύσεως: θα μπορούσε το νάυλον περιτύλιγμα που χρησιμοποιείτε για να συγκρατείται το cd μαζί με το περιοδικό να αντικατασταθεί από λίγη κόλλα. Όλα τα ξενόγλωσσα περιοδικά που ξέρω, τη χρησιμοποιούν. Υποθέτω ότι έτσι θα γίνεται μεγάλη οικονομία σε υλικό που στη χώρα μας δεν ανακυκλώνεται ακόμα σε ευρεία κλίμακα. Μπορεί να λέω και σαχλαμάρες αλλά ψάξτε το.
Υ.Γ. 2: "αναγνώστες του Φόνου"; Δεν το ξέρω αυτό το κλαμπ αλλά βγάλτε μου μια κάρτα μέλους παρακαλώ!

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007

Blog Action Day

Bloggers Unite - Blog Action Day
Σήμερα όλοι οι bloggers ανά την υφήλιο ενώνονται σε μία προσπάθεια ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για την προστασία του περιβάλλοντος. Ήδη γράφτηκαν πολλά από διάφορους συναδέλφους μου, κάποιοι από τους οποίους δεν βλέπουν με καλό μάτι τέτοιες πρωτοβουλίες. Ίσως να έχουν κάποιο δίκιο αλλά το θέμα για μένα είναι αλλού.

Προσωπικά, πάντοτε πίστευα (και εξακολουθώ να πιστεύω) ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να βοηθήσει και μάλιστα με μερικούς πολύ απλούς τρόπους. Ο σημαντικότερος είναι η ανακύκλωση, η οποία μοιάζει επιτέλους να προχωράει και στη χώρα μας, με ιδιαίτερο βάρος στις μπαταρίες, το χαρτί και το πλαστικό. Επίσης, η πλήρης απενεργοποίηση των ηλεκτρικών συσκευών όταν αυτές δεν λειτουργούν και η χρησιμοποίηση όσο γίνεται πιο πολύ των μέσων μαζικής μεταφοράς είναι κινήσεις που, όχι μόνο συμβάλλουν στη μείωση των περιβαλλοντικών προβλημάτων, αλλά συμφέρουν και την τσέπη μας.

Είναι ευκαιρία για όλους μας σήμερα να σκεφτούμε τα προβλήματα του πλανήτη. Σας προτείνω να δείτε και τη βραβευμένη με Oscar ταινία του Al Gore, "An Inconvenient Truth", για την οποία βραβεύτηκε και με το Νόμπελ Ειρήνης. Παρά το γεγονός ότι κάποιοι επιστήμονες θεωρούν ότι περιέχει ανακρίβειες, η ταινία αυτή αποτελεί σίγουρα αφορμή για σκέψεις και προβληματισμό.
Τέλος, ρίξτε και μια ματιά στην πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση του Στέφανου Μάνου σχετικά με το Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού πατώντας εδώ.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007

Για τον John Lennon

Με αφορμή την είδηση ότι βρέθηκε μία φωτογραφία του που παρέμενε κλειδωμένη επί 50 χρόνια σε κάποιο συρτάρι (σημερινό φύλλο της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ), αλλά κυρίως λόγω της επικείμενης συμπλήρωσης 67 χρόνων από τη γέννησή του (9 Οκτωβρίου 1940), παραθέτω στη συνέχεια ένα άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στη στήλη των αναγνωστών του περιοδικού Δίφωνο (τεύχος 113, 2/2005).


John Lennon: αποκαθήλωση ή αποκατάσταση;

Ήταν ένα βράδυ του Δεκέμβρη του 1980 όταν ένας τρελαμένος θαυμαστής έπαιρνε τη ζωή του ανθρώπου που ονομαζόταν John Lennon. Σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια μετά, ο θάνατός του παραμένει το τραγικότερο γεγονός στο χώρο της μουσικής ενώ η απώλειά του παραμένει δυσβάσταχτη για όλους εκείνους που αγάπησαν τα τραγούδια του. Στα χρόνια που ακολούθησαν τη δολοφονία του, δημιουργήθηκε ένα κλίμα αγιοποίησης του Lennon. Όλες οι μεγάλες καινοτομίες των Beatles αποδίδονταν σε αυτόν ενώ οι υπόλοιποι τρεις άρχισαν να θεωρούνται ως απλοί υπηρέτες του δικού του καλλιτεχνικού οράματος. Ο Lennon ήταν ο ιδεολόγος, το σκεπτόμενο σκαθάρι, ο ειρηνιστής και ο φιλόσοφος ενώ ο McCartney ήταν απλώς ένας ταλαντούχος μουσικός που έγραφε σοροπιαστές μπαλάντες. Αποκορύφωμα και αποκρυστάλλωση αυτού του ρεύματος αποτέλεσε η βιογραφία του Lennon από τον Ray Coleman, ένα ογκώδες έργο που πραγματικά αποτελεί αγιογραφία του μουσικού από το Λίβερπουλ.

Το κλίμα άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει στα τέλη της δεκαετίας του '80 και μάλιστα το πρώτο βήμα της αλλαγής αυτής ήταν και το πιο εντυπωσιακό. Ο Albert Goldman, στο βιβλίο του The Lives Of John Lennon - το οποίο αποτελεί τον αντίθετο πόλο του βιβλίου του Coleman - παρουσιάζει έναν Lennon δολοφόνο, καιροσκόπο, ανήμπορο ναρκομανή που κλωτσάει τη γυναίκα του όταν αυτή είναι έγκυος και δέρνει το παιδί του, ενώ δεν έχει πάντα θετική άποψη ούτε για τη μουσική του. Το βιβλίο προκάλεσε σάλο και η αντίδραση από τη Yoko Ono, τον McCartney και άλλους ήταν άμεση. Οι αντιδράσεις σε μεγάλο ποσοστό ήταν δικαιολογημένες αφού ο Goldman έκανε πολλές παράτολμες υποθέσεις και ξεπέρασε τα όρια σε πολλά σημεία του βιβλίου. Παρόλα αυτά, άνοιξε ο δρόμος για μελέτες που πλησίαζαν περισσότερο τον άνθρωπο Lennon και την αλήθεια.

Σε αυτή την αποκαθήλωση συνέβαλε αρκετά και ο άσπονδος φίλος τού Lennon από την εποχή των Beatles, ο Paul McCartney. Κουρασμένος από τα συνεχή χτυπήματα που δεχόταν η εικόνα του από αυτούς που τον θεωρούσαν δεύτερο, άρχισε με κάθε ευκαιρία να μιλάει για τις ένδοξες μέρες της θρυλικής μπάντας και να τονίζει ότι υπήρξε ισάξιος του συνεργάτη του. Βέβαια, και αυτός ξεπέρασε κάποιες φόρές τα όρια αλλά το όλο κλίμα οδήγησε σε μία αλλαγή της οπτικής μας που δεν μπορεί παρά να ευνοεί το έργο του Lennon.

Μπορεί πια να μην τον θεωρούμε έναν θεό επί γης, μπορεί να έχει χάσει κάτι από την αλλόκοτη λάμψη του ως προσωπικότητα αλλά το έργο του φωτίζεται πλέον από ένα άλλο φως που του δίνει νέο βάθος. Ο ίδιος ήθελε να τον θυμούνται ως έναν αγωνιστή και όχι ως τον ηγέτη μιας ολόκληρης γενιάς. Ήταν ένας άνθρωπος με πολλά πάθη και ελαττώματα που μεγεθύνθηκαν λόγω των παιδικών του τραυμάτων. Ο πόνος που ένιωθε έβρισκε συχνά διέξοδο στην απότομη συμπεριφορά του αλλά όταν τον διοχέτευε στα τραγούδια του έκανε θαύματα. Μετουσίωνε πραγματικά τη ζωή σε τέχνη όντας ο πρώτος που έβαλε τόσο πολύ τον εαυτό του μέσα σε ροκ τραγούδι. Αυτός είναι ο Lennon που πρέπει να θυμόμαστε.

12.12.2004
Μιχάλης Τσαντίλας
Ζωγράφου, Αθήνα

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Δι-α-φωνίες

Στο τεύχος 145 του περιοδικού Δίφωνο (10/2007) που κυκλοφόρησε σήμερα, δημοσιεύεται επιστολή που είχα στείλει με e-mail στις 13 Αυγούστου με θέμα "Ψαλμός σε ήχο ευθύ". Την δημοσιεύω αυτούσια μαζί με την απάντηση της διευθύντριας του περιοδικού, κας Στέλλας Βλαχογιάννη (ο τίτλος που δόθηκε στην επιστολή δεν είναι δικός μου). Αναμένω τα σχόλιά σας.


Παρ' όλη την αγάπη!

Φίλες και φίλοι του Διφώνου, γεια σας. Θα ξεκινήσω αυτό το γράμμα, παραλείποντας τα καθιερωμένα συγχαρητήρια, καθώς, εκτός του ότι θα τα έχετε πια χορτάσει, θα ήταν και εντελώς ανειλικρινή από τη μεριά μου, αφού, όπως θα καταλάβετε και από τα παρακάτω, σας γράφω για να σας τα ψάλω. Έχοντας κουραστεί από την απόλυτη νηνεμία που επικρατεί στη στήλη της αλληλογραφίας και αφού παρατήρησα ότι το περιοδικό τώρα τελευταία μυρίζει ναφθαλίνη, μάζεψα τις σκέψεις μου και σας τις αραδιάζω.

Θυμάμαι κάποτε (επί Μιχάλη Κουμπιού) το αγαπημένο μου ελληνικό περιοδικό έμοιαζε ζωντανό και κατά καιρούς με ιδέες, που μπορεί να μην ήταν πρωτότυπες, αλλά του έδιναν άλλο αέρα (έξτρα τεύχη για το βιβλίο, τη μουσική παιδεία κλπ., συνεντεύξεις στις οποίες συμμετείχαν οι αναγνώστες, cd με ιδιαίτερη θεματολογία, ρεσιτάλ τραγουδιού στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας κ.ά.). Παράλληλα, το εξώφυλλό του μας παρουσίαζε συχνά προτοεμφανιζόμενα πρόσωπα, αλλά και ήδη γνωστά, που όμως σπάνια εμφανίζονταν στον μουσικό τύπο.

Στην μετά Κουμπιόν εποχή όμως κάτι στράβωσε. Σαν κάποιος να πάτησε το rewind και να πηγαίνουμε πίσω στο χρόνο. Στο εξώφυλλο παρακολουθώ μια ατέλειωτη παρέλαση δεινοσαύρων: Βιτάλη, Μητροπάνος (επί Μαριάνθης Πελεβάνη), Μητσιάς, Μαρκόπουλος, Νταλάρας (επί της νέας ντιρεκτρίς, κας Στέλλας Βλαχογιάννη) και ποιος ξέρει τι μας περιμένει ακόμα. Ειδικά στην περίπτωση του Νταλάρα, η κα Βλαχογιάννη, με πολύ μαεστρία ομολογουμένως, κατάφερε να κάνει την «επιστροφή του Διφώνου στον κύριο (!;) κορμό του λεγόμενου έντεχνου τραγουδιού που είχε κάπως παραμεληθεί (!;) τα τελευταία χρόνια» εντελώς αναίμακτα, απολογούμενη τάχα μου εκ των προτέρων, καταφέρνοντας έτσι να εκβιάσει την αντίδραση κάποιων αναγνωστών που θεώρησαν κάτι τέτοιο προσβλητικό για τον τραγουδιστή. Έτσι επιστρέψαμε επισήμως στις ασφαλείς επιλογές και το κοινό κοιμάται ήσυχο γιατί, ποιος αλήθεια δε λατρεύει τη Δήμητρα Γαλάνη; Μήπως όμως η απολογία για τον Νταλάρα έγινε γιατί υποσυνείδητα η κα Βλαχογιάννη ένιωθε τύψεις που έθαβε για άλλη μια φορά τους πρωτοεμφανιζόμενους για χάρη των πολυπροβεβλημένων;

Αλλά ξέχασα: υπάρχει και το εξώφυλλο με τη "γενιά του 2010". Αυτό δεν μπορεί παρά να αποτελεί υποστήριξη της νέας γενιάς. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω. Ποια είναι αυτή η νέα γενιά που λανσάρετε; Τρεις τραγουδιστές (δύο αν αφαιρέσεις τη μετενσάρκωση του Νίκου Ξυλούρη) και τρεις στιχουργοί. Θεωρείτε ότι πρέπει να είναι 25άρηδες γιατί οι 30άρηδες δεν είναι πραγματικά νέοι. Άρα λοιπόν, για να ασχοληθείτε με κάποιον, ή πρέπει να είναι σιτεμένος ή να μην ξέρει τι του γίνεται, όπως έδειξαν οι συμπαθέστατοι κατά τα άλλα εκλεκτοί σας. Τους καλλιτέχνες του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τους απορρίπτετε γιατί είναι... ηλικιωμένοι και, παρότι χαρακτηρίζετε τον Σταύρο Σιόλα «αξιολογότατο», δεν του έχετε πάρει ούτε μία συνέντευξη. Αντίθετα, «χώσατε» τον 40άρη Θανάση Πλαταμώνα στο κόλπο ως «δείγμα της ασθένειας της ελληνικής δισκογραφίας». Το ανήκουστο όμως ήταν ότι δεν υπήρχε στο αφιέρωμα αυτό κανένας δημιουργός μουσικής. Ενώ αναφέρονται κάποια νέα ονόματα, δεν υπήρχε συνέντευξη κανενός, παρά μόνο της Δανάης Παναγιωτοπούλου, με την ιδιότητα όμως της στιχουργού. Χωρίς μουσικούς, το μόνο που θα μπορούσε κανείς να περιμένει από τα παιδιά αυτά θα ήταν η διοργάνωση κάποιας βραδιάς απαγγελίας ποίησης. Μουσική και τραγούδια πάντως, σίγουρα όχι.

Τα πράγματα είναι απλά: αφήστε τα ληξιαρχεία να ασχολούνται με τις ηλικίες (άλλωστε μια τέτοια συζήτηση δεν συμφέρει ούτε εσάς) και κοιτάξτε να στηρίξετε αυτούς τους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες που (θεωρείτε ότι) αξίζουν μια ευκαιρία. Και υποστηρίξτε περισσότερο τους αυτοδύναμους δημιουργούς (τραγουδοποιούς, συγκροτήματα). Όπως φάνηκε και από το κείμενου του κου Αγοραστού Ο ήχος των 25άρηδων, αυτοί είναι κυρίως που οδηγούν τις εξελίξεις στο εξωτερικό και μάλιστα εδώ και 50 χρόνια. Εμείς αντίθετα περιμένουμε τον επόμενο Θεοδωράκη και τον επόμενο Λευτέρη Παπαδόπουλο.

Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι αντιδραστικός. Δεν λέω να μην ξαναπάρετε συνέντευξη από τον Νταλάρα, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα σαν ερμηνευτή και μουσικό, ή τη Γαλάνη που είναι από τις πολύ αγαπημένες μου φωνές. Απλώς λέω ότι το εξώφυλλό σας είναι το πρόσωπό σας και με τέτοια μπαγιάτικα μούτρα πώς θα κυκλοφορείτε εκεί έξω; Δείξτε μας το φρέσκο, το ζωντανό μούτρο σας! Και πάρτε το χαμπάρι: έχετε τεράστια ευθύνη ως το μοναδικό ευρείας κυκλοφορίας περιοδικό για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Αν δεν βοηθήσετε εσείς στην ανανέωση, τότε ποιος; Δεν μπορούμε να γκρινιάζουμε για τις εταιρείες και την τηλεόραση που κάνουν ζημιά και να ξεχνάμε την ευθύνη που φέρουμε εμείς οι υπόλοιποι είτε λεγόμαστε ακροατές είτε μουσικοί είτε δημοσιογράφοι.
Άλλο παράπονο: τα κείμενα. Πρέπει να ξεφύγετε επιτέλους από τα απλά αναφορικά κείμενα και να μας προσφέρετε κάτι καλύτερο. Προς στιγμήν χάρηκα όταν είδα ότι δημοσιεύσατε κείμενο μουσικολόγου για τον Μαρκόπουλο, αλλά τελικά ήταν από τα πιο ανούσια πράγματα που έχω διαβάσει. Οι περισσότεροι συντάκτες μοιάζουν να γράφουν στο ρελαντί και, εκτός από τον Ζήλο, κανείς δεν μου δίνει την εντύπωση ότι το γράψιμο είναι η αναπνοή του. Γράψτε σαν να εξαρτάται η ζωή σας απ’ αυτό! Και δώστε μας περισσότερα από αυτά που φαίνονται στην επιφάνεια. Τα κείμενα της δισκοκριτικής θα πρέπει επίσης να γίνουν πιο περιεκτικά και να μη μένουν στα τετριμμένα. Και αλήθεια, γιατί η κα Μπάκα αναφέρεται στον εαυτό της στον πληθυντικό;

Εδώ και πάρα πολύ καιρό έχετε στήλη όπου δημοσιεύονται στίχοι νέων στιχουργών. Ψιθυριζόταν ότι οι περισσότεροι Έλληνες γράφουν στιχάκια και επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά. Δεν μπορείτε επιτέλους να κάνετε και ένα κάλεσμα σε νέους τραγουδοποιούς, συνθέτες, στιχουργούς, συγκροτήματα να σας στείλουν ολοκληρωμένα τραγούδια, να επιλέξετε τα καλύτερα και να παρουσιαστούν σε ένα φεστιβάλ ή μέσω του cd σας; Και επιτέλους, φίλοι μου, η άποψη ότι ο στίχος πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο είναι απαράδεκτη! Για τραγούδι μιλάμε! Μουσική και στίχος. Αλλιώς υπάρχουν και οι ποιητικές συλλογές.

Μια διόρθωση-συμπλήρωση για την αναφορά του κου Αραβανή σχετικά με το τραγούδι Hands Free από το δίσκο Έχω Άνθρωπο. Το πρώτο τραγούδι σε «ρυθμό πιο συντηρητικό» με ξενόφερτο όρο (ή μάλλον με ένα σωρό από δαύτους) που γνωρίζω εγώ είναι το Computer Love από το δίσκο του Χάρρυ Κλυνν The Harry Klynn Files Ανάποδα (1997) σε μουσική Διονύση Τσακνή και στίχους Χάρρυ Κλυνν-Βαγγέλη Μπαλαφούτη.

Αυτά είχα να σας πω για την ώρα. Παρακαλώ συγχωρήστε μου τη μακρηγορία και τον επιθετικό τόνο. Μην ξεχνάτε όμως: σας αγαπώ!


Μετά (τσουχτερής) τιμής
Μιχάλης Τσαντίλας
mictsant@yahoo.gr,
www.myspace.com/arockaria

Υ.Γ.: Αλήθεια, τώρα που ο Νταλάρας τραγουδάει Χατζηγιάννη, δεν τους κάνετε ένα εξώφυλλο μαζί αγκαλιασμένους; Πάρτε τους και μία συνέντευξη και ρωτήστε τους για την καλλιτεχνική ανάγκη που τους οδήγησε σε αυτή τη συνεργασία.


ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Αγαπητέ κύριε (όνομα και πράμα;) Τσαντίλα

Δεν θα παρακολουθήσω ούτε το ύφος σας ούτε τις επιμέρους αγένειές σας. Επίσης δεν θα απαντήσω σε θέματα που θεωρώ ήδη απαντημένα (λ.χ. εξώφυλλο Γ. Νταλάρα). Λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας την κριτική σας - γι' αυτό και τη δημοσιεύουμε άλλωστε - και την αφήνουμε κι αυτήν όπως και όλο το περιοδικό στην κρίση των αναγνωστών του Φόνου. Θα σας απαντήσω σε τρία μόνον θέματα:
α) Η κυρία Μπάκα γράφει στον εαυτό της στον πληθυντικό γιατί ανήκει σε μια γενιά δημοσιογράφων που διδάχτηκε την αγωγή και την ευγένεια στο γράψιμο. Το πρώτο πρόσωπο μπορεί να είναι πιο... οικείο, αλλά είναι και ολίγον - επιτρέψτε μου - φασιστικό. Βέβαια, είναι αποτέλεσμα των συναδέλφων μας που "γεννήθηκαν" στην τηλεόραση και κατάλαβαν πολύ καλά την ανταλλαξιμότητα του Εγώ τους.
β) Πολύ καλά κάνετε και ξεχωρίζετε τα κείμενα του κ. Αργύρη Ζήλου· είναι τιμή μας να είναι συνεργάτης μας. Ωστόσο, δεν συμφωνώ καθόλου μαζί σας στα υπόλοιπα που σημειώνετε. Θεωρώ ότι το επίπεδο των κειμένων του Διφώνου είναι από τα υψηλότερα δυνατά στον ελληνικό τύπο.
γ) Τα έξτρα τεύχη εξακολουθούν να κυκλοφορούν όπως και οι εκδηλώσεις στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας εξακολουθούν να γίνονται. Αν σας περνούν απαρατήρητα μάλλον θα πρέπει να ελέγξετε το θυμικό σας, το οποίο – ξαναεπιτρέψτε μου – από ό,τι δείχνει η επιστολή σας βρίσκει ένα περιοδικό καλό ή κακό ανάλογα με τον διευθυντή που έχει...

Στέλλα Βλαχογιάννη
(ντιρεκτρίς)

ΠΑ-ΣΟΚ!

Μετά την πιο οδυνηρή ήττα της ιστορίας του κόμματος, το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε σήμερα η εκλογή του νέου προέδρου να γίνει στις αρχές Νοεμβρίου. Αυτό σημαίνει ότι μέχρι τότε η αξιωματική αντιπολίτευση θα αναλώνεται σε εσωστρέφεια, την ώρα που η κυβέρνηση θα προχωρά απρόσκοπτα στο έργο της χωρίς ουσιαστικό αντίλογο.

Δεν ανήκω στο ΠΑΣΟΚ ούτε σε κάποιο άλλο κόμμα αλλά σαν πολίτης θέλω να υπάρχει ένα αντίπαλο δέος στη Βουλή. Δυστυχώς, η εικόνα του ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή είναι πολύ άσχημη. Ελπίζω να βγει σύντομα από αυτή τη φάση για το καλό της χώρας.

Το θετικό στοιχείο αυτών των εκλογών πάντως, ήταν η προτίμηση των ψηφοφόρων για τα μικρότερα κόμματα με αποτέλεσμα μια πιο πολυφωνική Βουλή (έστω κι αν μία από τις νέες φωνές δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνο). Μακάρι να συμβεί πραγματικά στο μέλλον η "αριστερή στροφή" των ψηφοφόρων για την οποία έκαναν λόγο κάποιοι δημοσιογράφοι και μακάρι αυτή η στροφή να είναι προς την προοδευτική πλευρά της αριστεράς.

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες