Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Κλωτσοπατινάδα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (όλα τα κορόιδα χωράνε...)

Έχω δει τον Φοίβο Δεληβοριά πάρα πολλές φορές ζωντανά, έχω χάσει πια το μέτρημα. Στο Αερικό, στο Μετρό, στον Ζυγό δύο φορές, στον Αέρα, στο Θέτρο Βράχων... Δεν ξέρω αν σε άλλη περίπτωση θα πήγαινα στο Γυάλινο, μιας και είχα μια πικρή εμπειρία από την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το μαγαζί, το 2003 αν δεν κάνω λάθος, στις παραστάσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ήθελα όμως να τον δω μετά την παράσταση για να του ζητήσω να κάνουμε μία συνέντευξη για λογαριασμό του Ορφέα.

Έφτασα με τη γυναίκα μου και τον ξάδερφό μου 50 λεπτά πριν την αναγραφόμενη ώρα έναρξης (22:30) και ήδη υπήρχε ουρά. Μπήκαμε και αρχικά μας οδήγησαν στον εξώστη όπου γινόταν πανικός. Δεν υπήρχε μέρος να σταθούμε. Κατεβήκαμε στην αίθουσα και βρήκαμε μια γωνιά δίπλα στην κονσόλα που μας φάνηκε ιδανική. Ο διάδρομος στένευε σε εκείνο το σημείο και είπαμε ότι αποκλείεται να κάτσει κάποιος μπροστά μας καθώς δεν θα υπήρχε τρόπος να περάσουν τα γκαρσόνια και όσοι θα εξυπηρετούνταν από το μπαρ. Κούνια που μας κούναγε...

Όσο περνούσε η ώρα, ο χώρος γέμιζε και γέμιζε. Λίγο μετά τις 23:00 τα φώτα έσβησαν ενώ ήμασταν ήδη σαν τις σαρδέλες στην κονσέρβα. Ο αδερφός μου με την κοπέλα του, που μπήκαν μετά από μεγάλη αναμονή στην ουρά, μας ενημέρωσαν, μετά από μόλις δύο τραγούδια, ότι φεύγουν. Ζήτησαν τα λεφτά τους πίσω και τα πήραν. Την καλύτερη δουλειά έκαναν.

Η γυναίκα μου πήγε να πάρει ένα ποτό στο μπαρ και όταν επέστρεψε, δεν είχε πια τη θέση της. Η ανθρώπινη μάζα κινούνταν σαν το υγρό που γεμίζει όποιο χώρο βρει. Κάποια στιγμή προσπάθησα να φανταστώ τι θα γινόταν αν έπιανε φωτιά ή γινόταν ένας μικρός σεισμός. Τραγωδία...

Η μαγεία της μουσικής δεν είναι πάντα ικανή να αποτρέψει τον εκνευρισμό, την κούραση από την ορθοστασία και το σπρωξίδι και την απογοήτευση από την έλλειψη ορατότητας αλλά και αξιοπρέπειας. Μετά το διάλειμμα και ενώ ακόμα η Αρλέτα βρισκόταν στη σκηνή, σηκωθήκαμε και φύγαμε.

Δεν είμαι λάτρης της "ζωντανής" μουσικής. Σπάνια πηγαίνω σε μουσικές σκηνές και μόνο για καλλιτέχνες που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Από χτες το βράδυ αυτές οι περιπτώσεις θα λιγοστέψουν ακόμα περισσότερο. Δεν θέλω να ξαναείμαι ένα από τα κορόιδα που πληρώνουν 15-20 ευρώ για να δουν από κοντά τον οποιονδήποτε τραγουδιστή που συναινεί στην εκμετάλλευσή τους από τους μαγαζάτορες της νύχτας. Οι οποίοι όταν δουν την ευκαιρία (όπως χτες που η Αρλέτα επανεμφανίστηκε μετά από τη σοβαρή περιπέτεια με την υγεία της) την αρπάζουν από τα μαλλιά, βάζουν όλο τον κόσμο μέσα κι όποιον πάρει ο χάρος.

Θα μου πείτε "ας έκλεινες τραπέζι". Μπορεί αυτοί να είχαν καλύτερη τύχη (μάλλον όχι πολύ καλύτερη αν κρίνω από το ρεπορτάζ του Music Corner http://www.musiccorner.gr/news/events/09/delivorias/index.html) αλλά βλέπετε εγώ δεν είμαι ένας δημοσιογράφος που πληρώνεται για τη δουλειά, τις συνεντεύξεις και τα ρεπορτάζ. Είμαι ένας ερασιτέχνης που το πορτοφόλι του δεν σηκώνει πολλά και η αξιοπρέπειά του ακόμα λιγότερα.
Ίσως κάποια στιγμή να καταφέρω να πάρω συνέντευξη από τον Φοίβο Δεληβοριά, ο οποίος είναι ένας από τους τρεις πιο αγαπημένους μου Έλληνες καλλιτέχνες (αν τύχει να διαβάσει αυτά που γράφω εδώ, αμφιβάλλω ότι θα δεχτεί). Σε εκείνη την περίπτωση, θα ζητήσω τη γνώμη του για τη χτεσινή βραδιά. Οι παλαιότερες παραστάσεις του, ειδικά στον Ζυγό, χαρακτηρίζονταν από πολύ πιο αξιοπρεπείς συνθήκες. Ελπίζω η ενηλικίωση για την οποία μίλησε σε πρόσφατες συνεντεύξεις του να μην σημαίνει και συμβιβασμό με το καθεστώς της αθηναϊκής νύχτας και τα αράπικα φυστίκια. Ελπίζω επίσης να ακολουθήσει το παράδειγμα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο οποίος μετά το κράξιμο για τις παραστάσεις με τον Σαββόπουλο στο Πόλις, δεσμεύτηκε δημοσίως να αποφεύγει στο εξής τα μαγαζιά τέτοιας λογικής. Οψόμεθα...

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Ξαναζεσταίνοντας τον Ροζ Πάνθηρα

Παρακολούθησα χτες το βράδυ, σε αίθουσα γνωστού μούλτιπλεξ (Village Παγκρατίου, νομίζατε δεν θα το έγραφα ε;) την ταινία The Pink Panther 2, συνέχεια του franchise που βασίζεται στους χαρακτήρες που δημιούργησαν κάποτε οι Maurice Richlin και Blake Edwards. Τον επιθεωρητή Clouseau σε αυτή τη νέα σειρά ενσαρκώνει ο Steve Martin και συμπρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, οι Jean Reno, Andy Garcia και ο αγαπημένος μου John Cleese.

Να πω κατ' αρχήν ότι δεν θεωρώ ιεροσυλία τα remake κλασικών ταινιών ή τη συνέχιση σειρών όπως συμβαίνει εδώ. Είναι δικαίωμα κάθε δημιουργού να θέλει να δοκιμάσει την τύχη του. Δυστυχώς, στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με μια αδιάφορη ταινία. Δεν είναι κακή ούτε καλή. Απλά δεν έχεις να πεις τίποτα γι' αυτή. Γέλασα ελάχιστα, βαρέθηκα αρκετά, κατάλαβα απ' την αρχή πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα και το μόνο που έμενε ήταν να απολαύσω τα nachos μου.

Το μόνο θετικό που αποκόμισα από την έξοδό μου ήταν ότι μου άνοιξε η όρεξη για τις παλιές ταινίες με τον Peter Sellers, τις οποίες θα ξαναδώ σύντομα.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Δημοσθένης (τι ποιος Δημοσθένης;) vs blogme.gr

Αύριο, Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου, θα εκδικαστεί η υπόθεση της μήνυσης που έκανε ο γνωστός τηλεευαγγελιστής Δημοσθένης Λιακόπουλος εναντίον του aggregator blogme.gr. Η υπόθεση αφορά όλους τους μπλόγκερς καθώς τίθενται θέματα λογοκρισίας. Διαβάστε στο μπλογκ Ροΐδη Εμμονές περισσότερες λεπτομέρειες και αναρτήστε στα ιστολόγιά σας την είδηση και τις απόψεις σας. Σε περίπτωση νίκης του Λιακό, τα όρια στην ελευθερία της έκφρασης θα στενέψουν επικίνδυνα.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Ξεθάβοντας μια είδηση

Διάβασα στο μπλογκ του περιοδικού manifesto, μία είδηση που όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης απέφυγαν να αναφέρουν. Διαβάστε την ανάρτηση κάνοντας κλικ εδώ.

Αν πράγματι είναι αληθινή, νομίζω ότι αξίζει να προσπαθήσουμε να τη διαδόσουμε σε πείσμα όσων νομίζουν ότι μπορούν να ελέγχουν την ενημέρωση.

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Πεθαίνω (;) για ελληνικό σινεμά

Επέστρεψα πριν λίγο από το σινεμά της γειτονιάς μου όπου παρακολούθησα την ταινία του Νίκου Καραπαναγιώτη "Πεθαίνω Για Σένα" με πρωταγωνίστρια την Ελένη Ράντου. Πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού "Μαμά Μην Τρέχεις" που, απ' ό,τι άκουσα, γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Δεν το περίμενα αλλά μου άρεσε αρκετά. Πρέπει να πω ότι είμαι μάλλον αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι στον ελληνικό κινηματογράφο, καθώς οι περισσότερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια (κυρίως κωμωδίες είναι η αλήθεια) με έχουν απογοητεύσει. Η συγκεκριμένη όμως μου φάνηκε αρκετά δουλεμένη και μου έδωσε την εντύπωση ότι απέχει μόλις ένα-δυο κλικ απ' το να είναι πολύ καλή. Σενάριο αρκετά προσεγμένο, αρκετά καλές ερμηνείες (η Ράντου, αν και δεν μου αρέσει, πολύ δυνατή) και σωστές δόσεις γέλιου και δακρύων. Βέβαια, υπάρχουν κι εδώ κάποια γνωστά κλισέ, όπως π.χ. οι γκεστ εμφανίσεις διαφόρων (Ζουγανέλης, Μπουλάς, Βασίλης Παπακωνσταντίνου κ.ά.) αλλά είναι μια προσπάθεια που δείχνει ότι μπορούν να γίνουν κι εδώ καλά πράγματα. Κρατάω και την ατάκα: "Τελικά δεν έχει σημασία για ποιον πεθαίνεις αλλά για ποιον ζεις".

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Το Live In Gdansk και η λατρεία του boxset

Παρέλαβα τις προάλλες από το Amazon.co.uk το σούπερ-ντούπερ boxset Live In Gdansk του David Gilmour. Έχω μια πελώρια λαχτάρα για τέτοιου είδους καλούδια και η συγκεκριμένη κυκλοφορία με αποζημίωσε με το παραπάνω. Πρόκειται για την ηχογράφηση της συναυλίας που έδωσε ο θρυλικός κιθαρίστας των Pink Floyd στο Gdansk της Πολωνίας, στις 26 Αυγούστου 2006, στο πλαίσιο των εορτασμών του Κινήματος Αλληλεγγύης του 1980.

Το συγκεκριμένο πακέτο περιλαμβάνει: δύο CD με τη συναυλία (περιλαμβάνεται ολόκληρο το On An Island και επιλογές από τα αθάνατα τραγούδια των Floyd, μεταξύ αυτών το "Comfortably Numb" με ΕΚΕΙΝΟ το σόλο), ένα ακόμα CD με ζωντανές ηχογραφήσεις από την ευρωπαϊκή τουρνέ του 2006, ένα DVD με το οπτικό μέρος της συναυλίας και ντοκιμαντέρ (μεταξύ άλλων, ο Gilmour συναντάει και τον Lech Walesa) και ένα δεύτερο DVD με αποσπάσματα από άλλες συναυλίες, σέσιονς και τζαμαρίσματα, καθώς και ολόκληρο το On An Island σε 5.1 Surround Sound. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά! Περιλαμβάνονται επίσης ένα βιβλίο, αφίσα διπλής όψης και ένας φάκελος που περιέχει 7 photo prints, postcard, custom πένα του Gilmour, ρέπλικα εισιτηρίου και backstage και artist pass. Και όλα αυτά στην τιμή των 30 ευρώ!
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι η συγκεκριμένη κυκλοφορία αποτελεί το κύκνειο άσμα του Rick Wright, που εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο πριν λίγους μήνες. Με τον θάνατό του, έσβησαν οι ελπίδες για επανένωση της θρυλικής σύνθεσης των Pink Floyd που μας χάρισε σπουδαίους δίσκους...

Τον Gilmour (που παίζει και σαξόφωνο (!)) συνοδεύουν επίσης οι Phil Manzanera (κιθάρες και φωνητικά), Jon Carin (πλήκτρα, lap steel κιθάρα, προγραμματισμός και φωνητικά), Guy Pratt (μπάσο, κιθάρα και φωνητικά), Steve DiStanislao (τύμπανα και φωνητικά), Dick Parry (σαξόφωνο και πλήκτρα) και η Baltic Philarmonic Symphony Orchestra υπό τη διεύθυνση του σπουδαίου Zbigniew Preisner.

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες