Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

21 του Μάρτη

Παγκόσμια ημέρα Ποίησης αλλά και παγκόσμια ημέρα κατά των φυλετικών διακρίσεων σήμερα. Δεν με αγγίζουν ιδιαίτερα όλες αυτές οι αφιερωμένες μέρες που όλο πληθαίνουν και δεν βρίσκω ιδιαίτερο νόημα στο να θυμάμαι μια φορά τον χρόνο να αγοράσω λουλούδια στη μαμά μου ή να σβήσω το φως για μια ώρα.

Βολτάροντας όμως στα διάφορα μπλογκ, έμαθα για αυτόν τον διπλό "εορτασμό" και θυμήθηκα ότι η σχέση μου με την ποίηση περιορίζεται στο μελοποιημένο κομμάτι της και ότι δεν είμαι καθόλου περήφανος γι' αυτό. Θυμήθηκα το "Βράδυ" του Καρυωτάκη (μελοποίηση Λένας Πλάτωνος), το "Άξιον Εστί" του Ελύτη (Μίκης Θεοδωράκης), το "Γράμμα Σε Έναν Ποιητή" (Δημήτρης Ζερβουδάκης) και το "Καραντί" (Θάνος Μικρούτσικος) του Νίκου Καββαδία, την "Αγρύπνια" του Tristan Corbiere (Θανάσης Παπακωνσταντίνου) και σκέφτηκα ότι πολλοί στιχουργοί είναι στην ουσία ποιητές (Lennon, Dylan, Σαββόπουλος, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Δεληβοριάς για να αναφέρω μόνο μερικούς αγαπημένους μου). Σκέφτηκα επίσης ότι στην Ελλάδα της "πολιτικής ορθότητας", της υπερβολής και των άκρων, το να κάνεις συζήτηση για το πρόβλημα με τους παράνομους μετανάστες σε χρήζει αυτόματα "ρατσιστή".

Και πιο πολύ από όλα, σκέφτομαι τον παππού που χάσαμε σήμερα. Ήταν ένας υπερδραστήριος και ακούραστος άνθρωπος 96 χρόνων που, τουλάχιστον, έφυγε όρθιος, όπως ακριβώς του ταίριαζε...


3 σχόλια:

ΖΕΡΒΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ είπε...

Θα συμφωνίσω για αυτές τις αφιερωμένες μέρες που κάθε μια είναι και σε κάτι που μάλλον να μας αφυπνήσει προσπαθεί, αλλά κάπου καταντά υπερβολικό. Δυστυχώς, η ποίηση είναι παρεξηγημένη. Δεν διαβάζουμε οι Έλληνες γενικότερα, πόσο μάλλον ποιήματα... και έχουμε ποιητές μεγάλους! Όσο για τον ρατσισμό πιστεύω ότι παλαιότερα δεν ήμασταν τόσο πολύ, τα τελευταία χρόνια έγινε έντονο το φαινόμενο, γιατί ξεχάσαμε ότι οι γονείς μας ήταν και αυτοί μετανάστες σε κάποια άλλη χώρα που τους κοίταγαν με μισό μάτι.
Να θυμάσαι πάντα ότι αυτός ο παππούς έζησε τη ζωή του και καλά και άσχημα και είχε την τύχη να φτάσει σε αυτή την ηλικία και να δει παιδιά, εγγόνια, πιθανόν και διγέγγονα... Όσο τον κουβαλάς στην καρδιά σου θα ζει μαζί σου!!! Ο Stephen King σε ένα βιβλίο του γράφει: "Όλοι χρωστάμε ένα θάνατο, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις!"

117 είπε...

γεια σου φίλε μου. σε γνώρισα όταν διάβασα ένα σχόλιό σου στο blog του αατον, και σκέφτηκα να δω το ιστολόγιό σου. το βρήκα πολύ καλό και ενδιαφέρον, και σε παρακολουθώ. συνέχισέ έτσι. τα λέμε

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

@ stavroulazerva:
Σε ευχαριστώ πολύ για το πολύ ωραίο σχόλιο και την υποστήριξη! Να είσαι καλά!

@ 117:
Καλωσόρισες! Χαίρομαι που σου άρεσε το μπλογκ! Σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια! Στο εξής, θα τα λέμε!

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες