Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας, έβλεπα την Αθήνα σαν ένα μέρος αχανές, τρομαχτικό, δυσάρεστο, κουραστικό. Εκεί -στον Πειραιά για την ακρίβεια- ζούσαν ο παππούς ο Μιχάλης και η γιαγιά η Κατερίνα -αλλά δεν ήθελα να τους επισκέπτομαι για πολλές μέρες γιατί δεν μου άρεσε να είμαι κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους. Εκεί -στην Καλλιτεχνούπολη για την ακρίβεια- έμενε και ο νονός και η νονά μου, και τα ξαδέρφια μου, ο Αλέξανδρος και η Κυβέλη -εκείνους ήθελα πολύ να τους επισκέπτομαι, αλλά περισσότερο αλληλογραφούσαμε παρά βλεπόμασταν...
Πέρα από τους ανθρώπους, η Αθήνα ως μέρος άξιζε τότε μόνο για τις τυρόπιτες και τα παγωτά του Μαμ, για τα κεμπάπ του Θανάση, για τα σουβλάκια του Καράμπαμπα, για τα χάμπουργκερ των Wendy's και των McDonald's, για τις βόλτες με τον μπαμπά στα βιβλιοπωλεία και τις επισκέψεις στα σινεμά... Κατά τα άλλα, "εγώ δεν πρόκειται ποτέ να ζήσω εκεί".
Έπειτα ήρθε η μετακόμιση στα Χανιά για σπουδές, και η αναγκαστική μεσολάβηση της πρωτεύουσας στο πήγαινε και στο έλα. Νέοι φίλοι, νέα ζωή, κάποια στιγμή η ιστορία απέκτησε και συμπρωταγωνίστρια. Όταν ήρθε το (αναγκαστικό) τέλος της διαμονής στη Μεγαλόνησο, για χάρη της δεν επέστρεψα στη Σπάρτη (όπου με περίμενε καλή δουλειά), αλλά αποφάσισα να μείνω κοντά της. Απ' τα Άνω Ιλίσια ήταν εκείνη, στο Αιγάλεω θα έμενα εγώ -θα φορτωνόμουνα στον αδερφό μου τον Σταν κι έτσι θα μοιραζόταν η απόσταση.
Πού να φανταζόμουνα τότε, το 2001, ανήμερα της γιορτής μου, που πάταγα το πόδι μου στον Πειραιά για ένα νέο ξεκίνημα, ότι θα έφτανα να αλλάξω άλλα τρία σπίτια και ότι θα έμενα τόσα χρόνια στην Αθήνα, όσα δεν έζησα σε οποιονδήποτε άλλο τόπο... Αν μου το έλεγε αυτό κανείς όταν ήμουνα 10, θα του έλεγα ότι είναι τρελός.
Και θα 'χα δίκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου