Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

Το Α.Σ.Ε.Π. "μίλησε", οχτώ χρόνια μετά...

Δεν θυμάμαι σε πόσες προκηρύξεις και διαγωνισμούς έχω δηλώσει συμμετοχή, πάντως είναι κάμποσες οι φορές... Τις περισσότερες το έκανα επειδή "έπρεπε", επειδή οι γύρω μου πίστευαν ότι είχα πιθανότητες ή απλώς για να δείξω ότι ενδιαφερόμουν να βρω "δουλειά".

Ο διαγωνισμός 5Π/2008, όμως, ήταν διαφορετική περίπτωση, καθώς μου έδινε τη δυνατότητα να διεκδικήσω μια θέση εκπαιδευτικού στη Δημόσια Εκπαίδευση -κάτι που ήταν το αποκλειστικό επαγγελματικό ενδιαφέρον μου, στα πλαίσια των σπουδών μου στην Ηλεκτρονική. Ο ανταγωνισμός θα ήταν, βέβαια, σκληρός: οι θέσεις για την ειδικότητά μου ήταν μόλις 18, και οι κάτοχοι πτυχίου Α.Σ.Π.ΑΙ.Τ.Ε. προηγούνταν ασχέτως βαθμολογίας.

Παρά τις μικρές πιθανότητες, αποφάσισα να δώσω και για αυτό οργανώθηκα καλά: επέλεξα βιβλιογραφία, έφτιαξα δικές μου σημειώσεις, και τον τελευταίο μήνα φόρτσαρα κι έκανα το τελευταίο (μέχρι σήμερα) δυνατό διάβασμα της ζωής μου. Η εξέταση έγινε τον Ιούνιο του 2009, σε δύο ημέρες, και ήταν μια ιδιαίτερα σκληρή δοκιμασία -ακόμα τη θυμάμαι καλά. Στα παιδαγωγικά τα πράγματα ήταν σχετικά απλά, αλλά στην ειδικότητα η μάχη ενάντια στον χρόνο έμοιαζε χαμένη. Στα τελευταία 5 λεπτά, μην έχοντας το περιθώριο να μετρήσω πόσες σίγουρες απαντήσεις είχα, αποφάσισα να ρισκάρω και να απαντήσω 4-5 ερωτήματα στα οποία "έπαιζα" με πιθανότητες 50-50. Τελικά την "πάτησα"...

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, έφαγα την "ξενέρα" του αιώνα: Ήμουν ο 19ος επιτυχών στην κατάταξη, πράγμα που σήμαινε ότι ήμουν ο πρώτος μη διοριστέος. Και όχι μόνο αυτό: Τσεκάροντας τη βαθμολογία των υπολοίπων, κατάλαβα ότι αν είχα αποφύγει να απαντήσω σε εκείνα τα ερωτήματα την τελευταία στιγμή, θα είχα αποφύγει τις απώλειες λόγω αρνητικής βαθμολογίας και θα είχα βρεθεί στη 18άδα... Από την άλλη, το γεγονός ότι είχα καταφέρει να γράψω καλά, και το ότι καθαρά βαθμολογικά (χωρίς δηλαδή την εύνοια στους αποφοίτους Α.Σ.Π.ΑΙ.Τ.Ε.) ήμουν μέσα στη δεκάδα, έχοντας μάλιστα τον μεγαλύτερο βαθμό στα παιδαγωγικά (αν θυμάμαι καλά), με έκανε να νιώθω ότι τουλάχιστον είχα κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα.

Θυμάμαι ότι έδωσα τότε μια "ερμηνεία" σε εκείνο το αποτέλεσμα: Παρότι δεν σκέφτομαι έτσι συνήθως, θεώρησα ότι η υπόθεση "Ηλεκτρονική" δεν με "ήθελε" και αποφάσισα έτσι να αφιερωθώ πλήρως στη μουσική -τραγουδοποιητικά και δημοσιογραφικά. Θυμάμαι πολλούς να μου λένε να μην το ξεχάσω, ότι οι διορισμοί θα αργούσαν και ότι ενδεχομένως κάποιοι θα αρνούνταν τις θέσεις τους. Το είχα αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μου, κράτησα και τον αριθμό του κινητού μου σταθερό (μπας και...), όμως τα χρόνια περνούσαν και η σκέψη θαβόταν όλο και πιο βαθιά...

Αλλά ξεθάφτηκε ξαφνικά στις 13 του περασμένου Ιούλη. Το τηλέφωνο χτύπησε στις 10:14 το πρωί και όταν άκουσα μια γυναικεία φωνή να μου λέει ότι καλεί από το Υπουργείο Παιδείας σκέφτηκα "Ώπα! Εδώ είμαστε!". "Έχετε δει ότι έχετε κριθεί διοριστέος με βάση την επιτυχία σας στον διαγωνισμό του Α.Σ.Ε.Π.;" Όχι, δεν το είχα δει. Η κυρία (της οποίας το όνομα δεν συγκράτησα, δυστυχώς -και με τι μυαλό δηλαδή;) μου εξήγησε ότι ήταν γειτόνισσα στου Ζωγράφου (είχε δει τη διεύθυνσή μου στο σύστημα) και μου είπε να πάω στην πλησιέστερη Δευτεροβάθμια Διεύθυνση (επί της Κηφισίας, στους Αμπελοκήπους) με την ταυτότητα και το πτυχίο μου για να κάνω αποδοχή του διορισμού. Η προθεσμία έληγε την επομένη.

Όταν πήρα τη Σάντυ να της το πω, αμφέβαλε: "μήπως ήτανε φάρσα;" Δεν ήτανε, τσέκαρα τον αριθμό του τηλεφώνου στη Google και πράγματι ήταν γραμμή του Υπουργείου. Οδηγώντας προς τα γραφεία της Δευτεροβάθμιας, και έχοντας από την πρώτη στιγμή δεχτεί μέσα μου τον διορισμό, προσπαθούσα να καταγράψω στο μυαλό μου όλα όσα θα άλλαζαν. Δεν το κατάφερα, χρειάστηκαν αρκετές μέρες για να τα συλλάβω όλα, όπως και για να "χωνέψω" τη νέα πραγματικότητα...

Στα σχεδόν άδεια γραφεία, συνάντησα έναν μάλλον αδιάφορο κύριο και κάποιες πολύ εξυπηρετικές κυρίες, και εντός μίας ώρας η ζωή μου είχε αλλάξει. Τα κενά που εμφανίζονταν στο σύστημα ήταν στις περιοχές Β΄ Κυκλάδων, Ρεθύμνου, Σάμου και Β΄ Δωδεκανήσου. Η υπάλληλος έψαξε την Β΄ Κυκλάδων και είδε ότι η Σαντορίνη ήταν μέσα. Δεν υπήρχε, λοιπόν, συζήτηση για το ποια θα ήταν η πρώτη μου επιλογή. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν καν ότι, ως πρώτος επιλαχών, θα πήγαινα οπωσδήποτε στην πρώτη μου επιλογή.

Κάπως έτσι, βρέθηκα την Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου στο 1ο ΕΠΑ.Λ. Θήρας, σε ένα ολοκαίνουργιο κτίριο, να γνωρίζω τους νέους συναδέλφους μου και να προσπαθώ να εγκλιματιστώ σε μια νέα -αλλά και παλιά συνάμα- πραγματικότητα. Η οποία θα με φέρει (προσωρινά) μακριά από την οικογένειά μου, μακριά από φίλους και συναδέλφους από άλλους χώρους (τραγουδοποιία, δημοσιογραφία), μακριά από όμορφες προσπάθειες όπως το Μεταδεύτερο και οι ΣυνΩΔΗπόροι.

Ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά, δεν αφήνω τίποτα πίσω. Αντιθέτως, τα κουβαλάω όλα μαζί μου, καθώς παλεύω να αντιμετωπίσω τις νέες προκλήσεις, τα νέα καθήκοντα, τις νέες δημιουργικές ευκαιρίες που απλώνονται μπροστά.

1 σχόλιο:

Line Arpaultrap είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

Οι... "300" ηρωικοί αναγνώστες