Η μαύρη τρύπα στο ιλουστρασιόν τοπίο της Σαντορίνης

Στις 22 Οκτωβρίου 2017, ο Ηλίας Κασιδιάρης βρέθηκε στη Σαντορίνη για την παρουσίαση ενός βιβλίου του. Διόλου τυχαία, μία εβδομάδα αργότερα, στις 28 Οκτωβρίου, είχαμε τα γνωστά επεισόδια στο χωριό Εμπορείο: η παρέλαση ακυρώθηκε, έπειτα από "παρέμβαση" Χρυσαυγιτών και κατοίκων του χωριού, επειδή η σημαιοφόρος του Γυμνασίου ήταν Αλβανικής καταγωγής. Η ΧΑ ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τα γεγονότα.

Κι αν τότε θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Δήμος Σαντορίνης και το τοπικό αστυνομικό τμήμα αιφνιδιάστηκαν, 5 μήνες μετά αυτή η δικαιολογία δεν υπάρχει. Κι όμως, το πρωί της 25ης Μαρτίου 2018 συνέβησαν και πάλι έκτροπα στο Εμπορείο.

Γνωρίζοντας όσα είχαν συμβεί εις βάρος της μαθήτριας, αλλά και των συναδέλφων καθηγητών, τον Οκτώβρη, πολλοί συνάδελφοι από διάφορα σχολεία του νησιού, καθώς και μέλη του Δ.Σ. της Ε.Λ.Μ.Ε. Θήρας, αποφασίσαμε να είμαστε δίπλα στους συναδέλφους του Γυμνασίου Εμπορείου.

Φτάνοντας έξω από το σχολείο εκείνο το πρωί, στις 9:35, αντικρύσαμε την απίστευτη εικόνα της οξυγονοκολλημένης εξωτερικής πόρτας του σχολείου (αλλά και των άλλων θυρών πρόσβασης) και των λαδιών που είχαν χυθεί ακριβώς μπροστά της. Ο στόχος προφανής: να μην μπορέσει η σημαία να βγει από το σχολείο και άρα να μην παρελάσει η συγκεκριμένη μαθήτρια ως σημαιοφόρος του σχολείου της. Σημειωτέον, η συγκεκριμένη μαθήτρια είναι άλλη από τη σημαιοφόρο της 28ης Οκτωβρίου: οι τρεις πρώτες σε βαθμολογία μαθήτριες του σχολείου είναι όλες αλβανικής καταγωγής.

Λίγο αργότερα έφτασαν στο σημείο ο αντιδήμαρχος του Δήμου Θήρας κ. Μάρκος Καφούρος και ελάχιστοι -τρεις ή τέσσερις- αστυνομικοί. Επίσης, εμφανίστηκε μια ομάδα ενηλίκων και κάποιων ανηλίκων, κατοίκων του χωριού -πρόσωπα γνωστά από τα προηγούμενα επεισόδια, αλλά χωρίς τις μπλούζες της ΧΑ αυτή τη φορά. Άρχισαν διάφορες συζητήσεις, ο χρόνος περνούσε. Εκεί υπήρξε η πρώτη απόπειρα εκφοβισμού: κάποιοι από την εν λόγω ομάδα κινήθηκαν απειλητικά και με φωνές εναντίον συναδέλφων που τραβούσαν φωτογραφίες με τα κινητά τους τηλέφωνα. Έπειτα από λίγο αποχώρησαν, αφού, όμως, πήραν μαζί τους όλους τους μαθητές που βρίσκονταν εκεί για να παρελάσουν. Πίσω έμεινε μόνο η σημαιοφόρος και κάποιοι από τους παραστάτες.

Συγκλήθηκε επί τόπου μια σύσκεψη των διδασκόντων καθηγητών του Γυμνασίου, παρουσία του αντιδημάρχου. Κατέληξαν ότι δεν θα μπουν στη διαδικασία να ανοίξουν την πόρτα και ότι θα οδεύσουν προς την πλατεία του χωριού, για τον εκκλησιασμό, κι έπειτα θα λήξει το θέμα εκεί. Είδα μία συνάδελφο να απομακρύνεται από τη σύσκεψη κλαίγοντας, λέγοντας ότι νιώθει εξευτελισμένη. Εκείνη τη στιγμή πήρα μιαν απόφαση: πλησίασα τον αντιδήμαρχο και μπροστά σε όσους καθηγητές ήταν ακόμα γύρω του, του είπα περίπου αυτά: "Αυτή τη στιγμή, η πολιτειακή και αστυνομική ηγεσία του νησιού υποτάσσεται στις απειλές 30 ανθρώπων. Είμαι δημοσιογράφος από την Αθήνα και αυτά είμαι αναγκασμένος να τα γράψω".

Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο αυτό που είπα, πάντως τελικά περιμέναμε ώσπου να έρθει η Πυροσβεστική -η οποία υποτίθεται ότι είχε κληθεί από ώρα αλλά έφτασε με μεγάλη καθυστέρηση, στις 10:40- και να σπάσει το λουκέτο. Η σημαιοφόρος αποδείχθηκε γενναία και δέχτηκε να σηκώσει τη σημαία και να παραστεί στην απονομή στεφάνων στο μνημείο της πλατείας. Οι συνάδελφοι περιβάλαμε τη σημαία και κινηθήκαμε προς την πλατεία. Μόλις ξεπροβάλαμε εκεί, οι κάτοικοι του χωριού χειροκρότησαν αυθορμήτως. Η γνωστή ομάδα ξεκίνησε τότε γιουχαΐσματα και εκτόξευσε απειλές προς τη Διευθύντρια του σχολείου. Αγνοώντας τους, φτάσαμε στο μνημείο, όπου αναμείναμε τον παπά της ενορίας -τον παπά που είχε προετοιμάσει το κλίμα την προηγούμενη φορά, με ένα κήρυγμα μίσους περί "εσωτερικού εχθρού". Όσο βρισκόμασταν εκεί, δύο κυρίες του Συλλόγου Γονέων του σχολείου δεν σταμάτησαν να φωνάζουν, κατηγορώντας μας ότι πήγαμε και τους ανακατώσαμε.

Ο παπάς βγαίνει, ψέλνει τα απαραίτητα, γίνεται η κατάθεση στεφάνων. Καθ' όλη τη διάρκεια, η γνωστή ομάδα παραμένει απέναντι, συζητώντας συνεχώς με τους αστυνομικούς. Όταν τελειώνει η όλη τελετή, επιστρέφουμε προς το σχολείο, αφού η "συμφωνία" που είχε γίνει ήταν να μην παρελάσει η σημαία του σχολείου, για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Οι μαθητές του σχολείου παρέλασαν τελικά πίσω από τη σημαία του Πολιτιστικού Συλλόγου.

Καθώς κατηφορίζουμε προς το σχολείο, ένας συνάδελφος, ο οποίος δυσκολευόταν να συγκρατηθεί όλο το πρωί, απευθύνεται σε έντονο ύφος σε έναν αστυνομικό, διαμαρτυρόμενος για την όντως γλυκανάλατη στάση της αστυνομίας στον χώρο. Τον ακούν από την ομάδα των "διαμαρτυρόμενων" και θεωρούν ότι απευθύνεται σε εκείνους. Είμαι ακριβώς πίσω του εκείνη τη στιγμή. Δύο από αυτούς κινούνται γρήγορα εναντίον του, φωνάζοντας και βρίζοντάς τον. Προσπαθώ να τους συγκρατήσω, όμως γρήγορα έρχονται κι άλλοι -ακόμα δεν τους έχουν πάρει χαμπάρι. Πολύ γρήγορα βρισκόμαστε περικυκλωμένοι από 15 (ίσως και περισσότερα) άτομα, τα οποία έχουν στριμώξει τον καθηγητή στο πλάι ενός αυτοκινήτου. Οι περισσότεροι, ξέροντας ότι ήδη έχουν "μαρκαριστεί" από τα γεγονότα της 28ης, κυρίως τον απειλούν και τον βρίζουν, υπάρχουν όμως δύο που θέλουν να τον χτυπήσουν. Ένας τον αρπάζει από τον λαιμό. Τελικά επεμβαίνουν οι ψυχραιμότεροι: ένας μαθητής μας από το ΕΠΑ.Λ., μέλος της ομάδας, αρπάζει έναν και τον απομακρύνει σηκωτό, οι αστυνομικοί μπαίνουν στη μέση, ένας από τους γεροντότερους της ομάδας προσπαθεί να τους μαζέψει. Βλέπω τον πανικό στο βλέμμα του -ξέρει πολύ καλά ότι με την παραμικρή μήνυση θα έχουν τεράστιο πρόβλημα. Τον καθησυχάζω ότι όλοι έκαναν πίσω.

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι όσα συνέβησαν ήταν αναπάντεχα: με βάση τις πιέσεις και απειλές που δέχονταν η διευθύντρια και οι καθηγητές του Γυμνασίου Εμπορίου τον προηγούμενο καιρό, ίσως και να ήταν λίγα αυτά που είδαμε εκείνη τη μέρα. Όσα καταγγέλλει ο Σύλλογος Διδασκόντων (εδώ) θεωρώ ότι δίνουν μια μυρωδιά μόνο του κλίματος που επικρατεί στο χωριό.

Τις μέρες που ακολούθησαν το συμβάν είχα την ευκαιρία να συζητήσω με κάποιους από τους μαθητές που στις 25/3 στέκονταν πλάι στην ομάδα των ταραξιών. Έγινε σαφές ότι τα παιδιά έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου με τη ρητορεία περί "αίματος και τιμής" της ΧΑ, μεγαλώνοντας σε ένα κλίμα σκοταδισμού. Αδυνατούν να σκεφτούν πολλές φορές, κάτι που είχα διαπιστώσει και σε συζητήσεις κατά τις ώρες των μαθημάτων: δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είπε ένας μαθητής όταν συζητούσαμε για την καταστροφή του περιβάλλοντος, ότι "για όλα φταίνε οι επιστήμονες". Αυτά τα παιδιά είναι, βέβαια, πολύ εύκολο να τα "ψαρέψεις" και να καταλάβεις ότι ξέρουν πολύ καλά εκείνους που έκαναν τις δολιοφθορές στις πόρτες του Γυμνασίου, ότι Δήμος και Αστυνομία θεωρούνται "δικοί" τους κι ότι "δεν πρόκειται να μας κάνουν τίποτα". Ένας, μάλιστα, κοκορευόταν ότι μετά τα συμβάντα έπινε καφέ στο γραφείο του Διοικητή της Αστυνομίας. Όσο για τη διαμαρτυρία τους ότι κακώς τους αποκαλούν Χρυσαυγίτες, οι φωτογραφίες τους πλάι στον Κασιδιάρη, χωρίς αλλοιωμένα πρόσωπα, που μοστράρει στην επίσημη ιστοσελίδα του το εν λόγω κόμμα, όχι μόνο τους διαψεύδει, αλλά λέει πολλά και για τον τρόπο που τους εκμεταλλεύεται η ΧΑ, η οποία κάνει κρα για να δείχνει ότι έχει "νεολαίους".

Είναι προφανείς, λοιπόν, οι ευθύνες των τοπικών αρχών, για το ότι για μια ακόμα φορά παραβιάστηκε η νομιμότητα. Φυσικά υπάρχουν ευθύνες και μεγάλου μέρους της κοινωνίας του νησιού, το οποίο μοιάζει να τελεί εν υπνώσει, αποκοιμισμένο από τους πακτωλούς χρήματος που ρέουν προς το μέρος του μέσω του τουρισμού.

Οι ευθύνες, φυσικά, φτάνουν πολύ πιο πάνω, στους βουλευτές Κυκλάδων (οι οποίοι είχαν ενημερωθεί αλλά δεν εμφανίστηκαν), στα Υπουργεία Παιδείας και Δημόσιας Τάξης, μέχρι και την Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό, καθώς ήταν ευρέως γνωστά τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου. Και ατυχείς ανακοινώσεις (εδώ) κατόπιν εορτής μόνο γέλωτα προκαλούν.

Είναι υπόλογοι, εν ολίγοις, όλοι οι κατέχοντες εξουσία για την υπόθεση αυτή. Πρώτον, επειδή δεν φροντίζουν να τηρείται η νομιμότητα και να προστατεύεται το έργο, η ψυχική ισορροπία και η σωματική ακεραιότητα παιδιών, εκπαιδευτικών και πολιτών, αλλά και η δημόσια περιουσία. Δεύτερον, γιατί επιτρέπουν σε μια μικρή μειοψηφία κατοίκων, οι οποίοι άγονται και φέρονται από τη ΧΑ, να αμαυρώνουν την εικόνα του μεγαλύτερου χωριού της Σαντορίνης, αλλά και τη συνολικότερη εικόνα του νησιού, που τόσο διαφημίζεται ως ταξιδιωτικός προορισμός. Και τρίτον, επειδή επιτρέπουν να διαιωνίζεται μια κατάσταση που οδηγεί τα νέα παιδιά κατευθείαν μέσα στη μαύρη τρύπα της άγνοιας και του μίσους, καθιστώντας τα υποχείρια των παιχνιδιών της σκοτεινότερης κάστας που γνώρισε η σύγχρονη Ελλάδα.

Παναγιώτης Κελάνδριας: Τα νέα παιδιά είναι κάτι για το οποίο αξίζει να παλέψεις

Ο Παναγιώτης Κελάνδριας είναι ένας δημιουργός που από το 2011, οπότε και κυκλοφόρησε, μέσα από το σχήμα Μικρόκοσμοι, την πρώτη του δουλειά, Κάθε Μέρα Όπως Πάντα, κινείται με διακριτικότητα στον χώρο της δισκογραφίας αλλά και των ζωντανών εμφανίσεων. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει ακόμη δύο εργασίες (Αγγελοστάλσημο (2014), Via Negativa (2017)), συνεργαζόμενος συχνά με νέους ερμηνευτές και στιχουργούς.

Την Παρασκευή 30 Μαρτίου, ο Κελάνδριας θα πραγματοποιήσει μία από τις σπάνιες εμφανίσεις του, στον Πολυχώρο Αίτιον (Τζιραίων 8-10, Ακρόπολη, Αθήνα). Με αυτή την αφορμή, έκανα μαζί του μια ειλικρινή και ενδιαφέρουσα κουβέντα, η οποία, μάλιστα, είναι χαρά μου που αποτελεί την πρώτη που έγινε αποκλειστικά για τούτο το μπλογκ.

Ξεκινώ από την αφορμή για αυτήν την κουβέντα μας, την εμφάνισή σας, δηλαδή, στον Πολυχώρο Αίτιον, την Παρασκευή 30 Μαρτίου. Με ποιους συνεργάτες θα βρεθείτε εκεί και τι θα παρουσιάσετε; Τι δηλώνει ο τίτλος «Χθες, σήμερα, αύριο...»;

Θα βρεθώ για μια ακόμα φορά με τις αγαπημένες Αρετή Κοκκίνου και Θέλμα Καραγιάννη, όπου η Αρετή θα παίξει κιθάρα και μαντολίνο και η Θέλμα θα ερμηνεύσει όπως μόνο αυτή ξέρει και θ’ αναλάβει και τα κρουστά. Θα παρουσιάσουμε τραγούδια απ’ όλη την πορεία μου μέχρι σήμερα, καθώς και νέο, ακυκλοφόρητο υλικό, κάποια τραγούδια μάλιστα σε... διαπλανητική πρώτη (γέλια). Αυτό δηλώνει και ο τίτλος άλλωστε: τραγούδια από προηγούμενες δουλειές, από τον δίσκο που τρέχει σήμερα και από τη δισκογραφία που έρχεται.

Οι ζωντανές εμφανίσεις σας είναι μάλλον αραιές. Είναι κάτι τέτοιο επιλογή σας ή απλώς μια αναγκαστική κατάσταση;

Περισσότερο αναγκαστική κατάσταση θα έλεγα. Το γεγονός ότι μένω μόνιμα στην Κέρκυρα λόγω της δουλειάς μου δεν μου επιτρέπει να εμφανίζομαι όσο θα ήθελα. Κάνω και κάποιες εμφανίσεις στο νησί, ελάχιστες όμως, το κοινό δεν είναι πολύ. Θεωρητικά θα μπορούσα να εμφανίζομαι συχνότερα στην Αθήνα και αλλού, αλλά οι μετακινήσεις από την Κέρκυρα δεν είναι πάντα εύκολες και θα έπρεπε επίσης να έχω μουσικούς σε αναμονή στην Αθήνα για να προβάρουμε όποτε θα μπορούσα. Αυτό καταλαβαίνετε ότι δεν μπορεί να γίνει.

Προτιμάτε την επαφή με τον κόσμο μέσα από τις συναυλίες ή τη μοναχικότητα που κρύβει η δουλειά στο στούντιο; Τι είναι πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία σας;

Αγαπάω και τα δύο. Απλώς πρόκειται για δύο διαφορετικές καταστάσεις. Η επαφή με τον κόσμο, βέβαια, είναι κάτι το ανεπανάληπτο κι εκεί καταλαβαίνεις περισσότερο από οπουδήποτε αλλού την πραγματική αξία της δουλειάς σου. Το στούντιο, πάλι, έχει τη δική του γοητεία, αλλά αφορά μόνο ανθρώπους της δουλειάς και, αν και κατ’ εξοχήν δημιουργική διαδικασία και με πολύ λιγότερη αγωνία από μια συναυλία, ορισμένες φορές με κουράζει περισσότερο.

Μας συστηθήκατε δισκογραφικά μέσω ενός άλμπουμ με το συγκρότημα Μικρόκοσμοι. Ο τρόπος που συνεχίσατε ήρθε σε μεγάλη αντίθεση με εκείνο το ξεκίνημα: πλέον ακολουθείτε πιο «παραδοσιακά» μονοπάτια και προτιμάτε στίχους άλλων, όχι τους δικούς σας. Για ποιους λόγους συνέβη αυτό; Υπάρχει περίπτωση να σας δούμε να αλλάζετε ξανά ρότα;

Συνέχισα όπως συνέχισα για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι διαλύθηκαν οι Μικρόκοσμοι και, ενώ στην αρχή είχα σκεφτεί να συνεχίσω με άλλα μέλη, αποδείχθηκε ότι ήταν μάλλον αδύνατο, με δεδομένη την προσφορά μουσικών που ν’ αγαπούν αυτό το μουσικό είδος στην Κέρκυρα. Ο άλλος λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι θέλω να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα. Θα μπορούσα να συνεχίσω με ανάλογες μουσικές φόρμες, ήθελα, όμως, να δω και άλλες δυνατότητες. Όσο για τους στίχους, ήθελα να δοκιμάσω την εμπειρία της τραγουδοποιίας πάνω σε λόγια άλλων ανθρώπων, να δω πώς είναι να ξεκλειδώνεις σκέψεις και συναισθήματα που δεν είναι δικά σου, στην αρχή τουλάχιστον. Πως θα με δείτε ν’ αλλάζω ρότα είναι μάλλον βέβαιο, έχω πολλά τραγούδια σε δικούς μου στίχους και ορισμένα από αυτά θα τα δισκογραφήσω κάποια στιγμή και έχω σκεφτεί ήδη και κάποιες αλλιώτικες μουσικές φόρμες.

Με το EP Αγγελοστάλσημο και το άλμπουμ Via Negativa συνεχίζετε την προσωπική σας πορεία, επιμένοντας σε «χειροπιαστές» εκδόσεις. Ποια είναι τα συμπεράσματά σας: μπορούν αυτές ακόμα να τα καταφέρουν στην εγχώρια αγορά;

Δύσκολο το βλέπω. Πλέον, σχεδόν κανείς δεν αγοράζει CD σε υλική μορφή όταν μπορεί με κάποιον τρόπο να το κατεβάσει από το διαδίκτυο και, μάλιστα, δωρεάν τις περισσότερες φορές. Δεν είναι μόνο το οικονομικό πρόβλημα, έχει αλλάξει και ο τρόπος με τον οποίο ακούμε μουσική. Η πλειοψηφία του κόσμου ακούει μουσική από τον υπολογιστή ή στο αυτοκίνητο. Αυτό που πιστεύω είναι ότι αργά ή γρήγορα το υλικό μέσο θα εξαφανιστεί, γιατί δεν θα έχει πια λόγο ύπαρξης. Μέχρι τότε, όμως, εμείς θα επιμένουμε παραδοσιακά, στον βαθμό, βέβαια, που θα έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε. Ας μην ξεχνάμε ότι το κόστος της εκτύπωσης ενός δίσκου δεν είναι καθόλου ασήμαντο και το επιβαρύνεται σχεδόν πάντα ο δημιουργός, γνωρίζοντας ότι δεν θα κάνει ποτέ απόσβεση.

Ακούγοντας τα τραγούδια σας, νιώθω να επικρατεί μια ηπιότητα και διακριτικότητα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το μουσικό κομμάτι. Αυτό μοιάζει να συνάδει με την «ήσυχη» παρουσία σας στη μουσική δημοσιότητα. Είναι, όμως, όντως έτσι τα πράγματα;

Μάλλον έτσι είναι. Δεν μου αρέσει να κάνω φασαρία και πιστεύω ότι είναι καλύτερο ν’ αφήνεις τη δουλειά σου να μιλάει για σένα. Για να είμαι ειλικρινής, θέλω τα τραγούδια μου να παίζονται στα ραδιόφωνα και ν’ ακούγονται απ’ όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν το αντίθετο. Όμως δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου η φυσική αναγνωρισιμότητα, να περπατάω, δηλαδή, στον δρόμο και να με αναγνωρίζουν, να με χαιρετάνε, τέτοια πράγματα. Το ιδανικό θα ήταν να μην ξέρει κανείς πώς μοιάζω αλλά αυτό μόνο ένας συγγραφέας μπορεί να το πετύχει.

Δεν διστάζετε να εκφράζετε τις πολιτικές σας θέσεις, στις συνεντεύξεις σας αλλά και στις παρεμβάσεις σας στα social media. Θα τη σκαπουλάρει, λέτε, ξανά ο καπιταλισμός ή οδεύει προς το τέλος του, όπως υποστηρίζουν κάποιοι;

Νομοτελειακά ο καπιταλισμός είναι τελειωμένος. Αν μας δείχνει κάτι η εποχή που ζούμε είναι ότι πλέον δεν μπορεί να ξεπεράσει τα αδιέξοδά, του παρά μόνο με ολοκληρωτικό παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά ένας τέτοιος πόλεμος δεν θ’ αφήσει ίχνος ζωής στον πλανήτη και αυτό πιστεύω ότι το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Γι' αυτό και προσπαθούν να εκτονώσουν την κατάσταση με περιφερειακές συγκρούσεις. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει μια ολοκληρωμένη εναλλακτική λύση που θα πείσει τον κόσμο, όχι τόσο για την αναγκαιότητα, αλλά κυρίως για τη δυνατότητα της ανατροπής. Κι εδώ φαίνεται πόσο καλή δουλειά έχουν κάνει οι ρυθμιστές της τύχης των λαών σε ψυχολογικό και πολιτιστικό επίπεδο, γιατί εκεί παίζεται κατά τη γνώμη μου το παιχνίδι.

Δηλώνετε, επίσης, οπαδός της ΑΕΚ, πράγμα που μοιάζει οξύμωρο, δεδομένων των πολιτικών σας θέσεων, αλλά και της σύγχρονης κατάστασης, όπου οι ομάδες είναι πια Ανώνυμες Εταιρείες, που σκοπό έχουν το κέρδος. Θέλετε να μας εξηγήσετε την οπτική σας;

Κοιτάξτε, αγαπάω την ΑΕΚ γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα στην έδρα της, τη Νέα Φιλαδέλφεια. Κανείς δεν μας είπε να γίνουμε ΑΕΚ αλλά η ΑΕΚ ήταν ταυτισμένη με την καταγωγή μας, την ιστορία μας, τις ρίζες μας και, παρόλο που δεν το καταλαβαίναμε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, αυτό με κάποιον τρόπο αποτυπώθηκε αμετάκλητα μέσα μας. Οι πολιτικές μου θέσεις δεν μου απαγορεύουν ν’ αγαπάω το ποδόσφαιρο. Διαφωνώ, βέβαια, ριζικά με το καθεστώς εμπορευματοποίησης, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε όλα τα αθλήματα. Αλλά η ΑΕΚ δεν παύει να είναι κομμάτι του εαυτού μου και στην κοινωνία που ονειρεύομαι η ΑΕΚ, όπως και οι άλλες ομάδες, δεν θα είναι μηχανή παραγωγής κερδών, αλλά ένα σωματείο που θα έχει ως στόχο να συντελεί στην ηθική και ψυχική ανύψωση του ανθρώπου.

Πέρα από το ποδόσφαιρο, έχετε άλλες ασχολίες/χόμπι; Με τι γεμίζετε τον ελεύθερο χρόνο σας;

Δεν έχω ελεύθερο χρόνο. Το Πανεπιστήμιο είναι απαιτητική δουλειά και όποιος δεν το έχει ζήσει επαγγελματικά δεν μπορεί να το καταλάβει. Η μέρα μου μοιράζεται ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο και τη μουσική. Τα αγαπάω και τα δύο εξίσου. Παρ’ ολ’ αυτά, προσπαθώ να βρίσκω χρόνο για να διαβάζω και μη επιστημονικά βιβλία, μυθιστορήματα και ποιήματα κυρίως, και όποτε μπορώ να περνάω λίγες ώρες με ανθρώπους που σέβομαι κι εκτιμώ και μπορώ να μάθω κάτι από αυτούς.

Εδώ και αρκετό καιρό γινόμαστε μάρτυρες αποκαλύψεων γύρω από τον αμαρτωλό ρόλο της ΑΕΠΙ και των ιδιοκτητών της, αλλά και ενός σχίσματος στις τάξεις των δημιουργών με αφορμή την επόμενη μέρα. Τελευταία εξέλιξη σε αυτή την ιστορία ήταν η ανάκληση της άδειας της ΑΕΠΙ. Ποια είναι τα σχόλια και οι απόψεις σας επί όλων αυτών;

Λοιπόν, επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής, θα πω ότι έτσι όπως το βλέπω το πρόβλημα με την ΑΕΠΙ ξεκινάει από τους ίδιους τους δημιουργούς. Όλοι λίγο-πολύ ήξεραν τι συμβαίνει αλλά αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι στο κοινωνικό στρώμα των δημιουργών αντανακλώνται οι ίδιες αντιθέσεις που υπάρχουν στην κοινωνία, οι δυνατοί και οι αδύναμοι. Εκείνοι που είχαν τη δύναμη να αντισταθούν αποτελεσματικά, οι περισσότεροι τουλάχιστον, δεν έκαναν τίποτα, προφανώς γιατί δεν αντιμετώπιζαν ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα, κι εκείνοι που ήθελαν να κάνουν κάτι διότι φυτοζωούσαν, δεν μπορούσαν. Έχω την εντύπωση ότι για τους περισσότερους σημασία έχει πρώτ’ απ’ όλα το δικό τους συμφέρον κι εκεί αποδίδω και το σχίσμα στο οποίο αναφερθήκατε. Αν το δούμε αντικειμενικά, το συμφέρον όλων των δημιουργών είναι κοινό, αλλά, όπως φαίνεται, παντού υπάρχουν πατρίκιοι και πληβείοι.

Έχετε ανακοινώσει παλαιότερα έναν δίσκο σε στίχους της Μαρίας Παπαδάκη, με συμμετοχή του Μίλτου Πασχαλίδη, αλλά και άλλους ακόμα δίσκους που είχατε προς ηχογράφηση. Σε τι στάδιο βρίσκονται όλα αυτά τα project;

Αυτή τη στιγμή προσπαθούμε με τη Μαρία να καταλήξουμε στους ερμηνευτές των τραγουδιών για να ξεκινήσουμε τις ενορχηστρώσεις. Προσωπικά θα ήθελα αυτή η δουλειά να κυκλοφορήσει το πρώτο δίμηνο του 2019 κι ελπίζω να τα καταφέρουμε, εκτός απροόπτου. Ο αμέσως επόμενος δίσκος θα είναι μάλλον τραγούδια με δικούς μου στίχους. Υπάρχει και άλλη μια ιδέα για κάτι που θέλω να κάνω εδώ και καιρό, αλλά δεν θα πω περισσότερα, είναι ακόμα στο στάδιο της επεξεργασίας.

Αναφερθήκατε ήδη στην "πρωινή" σας δουλειά, εκείνη του καθηγητή Οικονομικής Μετάφρασης στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Στην περίπτωση που θα καταφέρνατε να ζήσετε από τη μουσική, θα εγκαταλείπατε αυτή την άλλη σας ταυτότητα ή σας είναι και αυτή απαραίτητη;

Τώρα μου βάζετε δύσκολα. Την "πρωινή" μου δουλειά την αγαπάω πάρα πολύ. Όμως, αυτό που συντελείται τα τελευταία χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο είναι μια εντελώς χυδαία εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της γνώσης, με τους αγράμματους και ακαλλιέργητους μάνατζερ-τεχνοκράτες να προσπαθούν να μετρήσουν με όρους αγοράς πράγματα που δεν μετριούνται έτσι, πράγματα όπως η πρωτότυπη σκέψη, η δημιουργικότητα και η φαντασία, πράγματα που χωρίς αυτά αναιρείται η ουσία και ο λόγος ύπαρξης του Πανεπιστημίου. Δεν μετριούνται τα πάντα με το υποδεκάμετρο ούτε με οικονομικά κριτήρια. Το Πανεπιστήμιο διαμορφώνει ανθρώπους, δεν είναι μηχανή παραγωγής χρημάτων και εξειδικευμένων ηλίθιων, όπως θέλει τους φοιτητές το νεοφιλελεύθερο όραμα. Επειδή, λοιπόν, αυτό το Πανεπιστήμιο που πάνε να φτιάξουν είναι ένα αηδιαστικό εξάμβλωμα που δεν έχει καμία σχέση με το Πανεπιστήμιο που αγάπησα και ορκίστηκα να υπηρετώ, κι επειδή οι δυνάμεις οι δικές μου και κάποιων ακόμα συναδέλφων δεν μπορούν να αντιστρέψουν την πορεία των πραγμάτων, σας λέω ειλικρινά πως πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι αν η μουσική μπορούσε να μου εξασφαλίσει ένα ανάλογο βιοτικό επίπεδο, να ζω δηλαδή με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, μη φανταστείτε τίποτα παραπάνω, θα αφοσιωνόμουν ολοκληρωτικά σε αυτήν. Ο μόνος λόγος που θα με απέτρεπε από κάτι τέτοιο είναι οι φοιτητές μου. Τα νέα παιδιά είναι κάτι για το οποίο αξίζει να παλέψεις, ακόμα και όταν πιστεύεις ότι η μάχη είναι χαμένη.

Μετά την εμφάνιση στο Αίτιον, τι άλλο περιλαμβάνει η ατζέντα σας;

Εκτός από την προετοιμασία του επόμενου δίσκου δεν έχω κάτι συγκεκριμένο. Θέλω να δω αν μπορέσω το καλοκαίρι να κάνω κάποιες εμφανίσεις που να έχουν νόημα να γίνουν και να αρχίσω να ετοιμάζω σιγά-σιγά κάποια πράγματα για τον επόμενο χειμώνα.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Καρβουντζής

Άρθρα VII: The Beatles, Paul McCartney, Μουσική/τεχνολογία/Μ.Μ.Ε.

Just Like Starting Over: Οι Beatles στα 1970s

(αναδημοσίευση από το ειδικό τεύχος του περιοδικού SONIK, Η Μουσική Βίβλος Των '70s)

Paul McCartney & Wings: Ένας οδηγός στη δισκογραφία τους

Μουσική, Τεχνολογία και Μ.Μ.Ε., με αφορμή ένα δοκίμιο του Michel Chion

Κριτικές Δίσκων LXXV: Ψύλλοι Στ' Άχυρα, Λόλεκ, Λένα Πλάτωνος

Ψύλλοι Στ' Άχυρα: Ψύλλοι Στ' Άχυρα

Λόλεκ: Αχινός

Λένα Πλάτωνος: Καβάφης - 13 Τραγούδια

Συνέντευξη με τον Λεωνίδα Μαριδάκη

Τον τραγουδοποιό Λεωνίδα Μαριδάκη τον γνωρίζω: έχω βρεθεί σε συναυλία του, έχει βρεθεί κι εκείνος σε δική μου, έχουμε κουβεντιάσει κατά καιρούς για διάφορα.

Διανύοντας ήδη τη δεύτερη δεκαετία του στα δισκογραφικά και συναυλιακά πράγματα, ο Μαριδάκης κατέθεσε πριν λίγο καιρό τον τρίτο του δίσκο, Βάρκα Στο Σπίτι, με τον οποίο μάς προτείνει 11 νέα τραγούδια. Έτσι, βρήκα αφορμή για να κάνω μια κουβέντα μαζί του, για λογαριασμό του Mix Grill. Πατήστε εδώ για τη συνέχεια.

Κριτικές Δίσκων LXXIV: Αρλέτα, LogOut, Empty Frame

Αρλέτα: Η Γιαγιά Μου Μαγειρεύει Όνειρα Τηγανητά

LogOut: Paper Plane Flight Recorder

Empty Frame: They Think We Are Eskimos

Κριτικές Δίσκων LXXIII: Nils Frahm, First Aid Kit, Joe Satriani

Nils Frahm: All Melody

First Aid Kit: Ruins

Joe Satriani: What Happens Next